ทดลองอ่าน ชาตินี้ไม่ขอเป็นอนุ! บทที่ 4

ยามนั้นในที่สุดอู๋จิ้งเซวียนก็ปักดอกท้อลงแจกันเสร็จเรียบร้อย นางจึงยิ้มถามสวีเมี่ยวจิ่นเสียงอ่อนโยน “จิ่นเอ๋อร์ แจกันดอกท้อใบนี้จะวางไว้ที่ใดดีหรือ”

สวีเมี่ยวจิ่นไม่แม้แต่เงยหน้ามองอีกฝ่าย นางสนใจแต่จะเล่นถุงพกลายกระต่ายเจี้ยนที่เมื่อครู่ตนเองได้มา จึงตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วแต่ท่านเจ้าค่ะ”

อู๋จิ้งเซวียนกวาดสายตามองไปรอบๆ เมื่อเห็นสวีจ้งเซวียนนั่งอ่านตำราอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือจึงประคองแจกันเดินไปวางไว้บนโต๊ะแปดเซียนด้านข้างเขา จากนั้นก็หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ไท่ซืออีกตัวที่ว่าง ก่อนชะโงกตัวผ่านโต๊ะไปดูคัมภีร์ในมือสวีจ้งเซวียนแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อนเสียงหวาน “ญาติผู้พี่ ท่านกำลังอ่านอะไรอยู่หรือ”

เสียงพึ่บดังขึ้นเบาๆ ทว่ากลับเป็นเสียงสวีจ้งเซวียนปิดคัมภีร์ในมือ จากนั้นก็ยื่นแขนผ่านโต๊ะส่งไปให้คนถาม

“ ‘จวงจื่อ’ ญาติผู้น้องอยากอ่านหรือ เช่นนั้นก็เอาไปอ่านเถอะ”

รอยยิ้มของอู๋จิ้งเซวียนแข็งค้างอยู่ที่มุมปาก นางย่อมไม่ได้อยากอ่าน ‘จวงจื่อ’ จริงๆ อยู่แล้ว นางก็แค่คิดอาศัยคัมภีร์เล่มนี้ชวนสวีจ้งเซวียนพูดคุยเท่านั้น ผู้ใดจะคาดว่าเขากลับตัดบทสนทนาลงไปทั้งอย่างนี้

สวีเมี่ยวจิ่นที่อยู่ด้านข้างได้ยินเข้าก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ทว่าก็ไม่กล้าให้มีเสียงหัวเราะออกมา จึงรีบก้มหน้าลง พยายามกลั้นหัวเราะไว้เต็มที่ แต่หัวไหล่ทั้งสองข้างก็ยังสั่นขึ้นลงอยู่ดี

ส่วนเจี่ยนเหยียนก็มุมปากกระตุกเล็กน้อย สวีจ้งเซวียนผู้นี้พูดจาได้เฉียบแหลมเกินไปแล้วจริงๆ โชคดีที่ตนเองไม่เคยพยายามชวนเขาคุยอะไร มิฉะนั้นถ้าถูกย้อนกลับมาเช่นนี้ หากทนเก็บความโกรธไม่ไหวจนเป็นโรคหัวใจขาดเลือดขึ้นมา ก็เกรงว่าต้องพยายามกล้ำกลืนโทสะนี้ลงคอ ระบายออกมาไม่ได้ ให้กลืนต่อไปก็กลืนไม่ลง ไม่สบายตัวอยู่นานค่อนวัน ขณะเดียวกันเรื่องนี้ก็ทำให้นางยืนหยัดความคิดที่จะพยายามพบเจอสวีจ้งเซวียนให้น้อยที่สุดถึงขั้นไม่เจอหน้าเลยในวันหน้า

เวลาอยู่ต่อหน้าสวีจ้งเซวียน หัวใจของอู๋จิ้งเซวียนได้กลายเป็นหัวใจของสาวน้อยที่ทำมาจากคันฉ่องอย่างเห็นได้ชัด เจี่ยนเหยียนได้ยินนางเอ่ยเรียกญาติผู้พี่ออกไปเสียงสั่น น้ำเสียงออดอ้อนและอ่อนหวาน ทั้งยังแฝงด้วยความน้อยใจสามส่วน ต่อให้เป็นนางได้ยินเข้ายังอดไม่ได้ที่จะใจสั่น เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมาโดยไร้เหตุผล

แต่เห็นได้ชัดว่าหัวใจของสวีจ้งเซวียนทำมาจากเหล็กกล้า ซ้ำยังไม่ได้ใจแข็งธรรมดา เพราะเจี่ยนเหยียนได้ยินเขาเอ่ยเสียงเรียบว่า…

“มีอันใดหรือ ญาติผู้น้องไม่ชอบอ่านจวงจื่อ? บนชั้นหนังสือของจิ่นเอ๋อร์มีตำราอยู่มากมาย เจ้าสามารถเลือกเล่มที่ตนเองชอบมาอ่านได้เลย”

เจี่ยนเหยียนอยากจะกุมขมับ