ทดลองอ่าน ชายาพกดาบเข้าห้องหอ บทที่ 4

บทที่ 4

ราตรีดึกสงัดที่ดึกเสียจนเทพธิดาแห่งดวงจันทร์เร้นไปอยู่หลังเมฆสีดำอย่างคร้านที่จะอวดโฉม ทำให้หริ่งหรีดเรไรพากันเงียบเสียงตามไปด้วย

ณ ห้วงราตรีอันเงียบงัน

ยิ่งมืดเท่าไรก็เหมือนทุกอย่างจะยิ่งเงียบงันขึ้นเท่านั้น ทำให้ใจมนุษย์อ่อนแอลงจนไม่อาจต้านทานแรงฉุดรั้งที่ดึงเข้าไปในความฝันที่ซ้อนอยู่ในความฝัน กระแสธารแห่งกาลเวลาคล้ายหมุนม้วนเข้าไปในความทรงจำที่ฝังลึกที่สุด ทำร้ายความรู้สึกและจิตวิญญาณมากที่สุด ซึ่งความขัดแย้งระหว่างความอ่อนแอและเข้มแข็งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้นี้คือเนื้อแท้ของจิตใจ

ในความฝันซึ่งมีที่มาจากความจริง ตัวเขาที่อายุแปดขวบถูกโรคประหลาดรุมเร้าจนอาการหนัก ทว่ายังคงมีสติแจ่มใส ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดจากการที่ร่างกายถูกทำร้ายจริงๆ หรือความเจ็บปวดที่จับต้องไม่ได้แต่แทรกลึกเข้าไปในจิตวิญญาณ ทุกสิ่งล้วนถูกสลักตราตรึงทั้งสิ้น

เขาไม่รู้ว่าจอมยุทธ์หญิงผู้นั้นถือกระบี่อ่อนเข้ามาในสมรภูมิเลือดนี้ตั้งแต่เมื่อไร รู้แต่ว่าพอท่านแม่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสรู้ว่าจอมยุทธ์หญิงผู้นั้นเป็นใคร พระชายาคังอ๋องก็เหมือนกับคนที่ใกล้จะจมน้ำแล้วมองเห็นขอนไม้ลอยอยู่ตรงหน้า จึงดึงแขนเสื้อของจอมยุทธ์หญิงผู้นั้นเพื่ออ้อนวอนขอร้องนางให้ช่วยซื่อจื่อแห่งจวนคังอ๋องอย่างสุดชีวิต

ศัตรูกรูเข้ามาเล่นงานจากสี่ทิศแปดทางของลำน้ำซานชวนโข่วอย่างไม่ขาดสาย กระทั่งพวกเขาไม่มีทางหนีรอด

จอมยุทธ์หญิงยอมรับคำวิงวอนและปฏิบัติหน้าที่ด้วยความภักดี นางอาศัยเพียงกระบี่อ่อนเล่มเดียวฟาดฟันศัตรูรอบกายเพื่อให้คนรับใช้แบกฟู่จิ่นซีที่ป่วยเป็นโรคประหลาดจนร่างกายแทบจะเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อวิ่งนำออกไปก่อน ในขณะที่ตัวนางคอยตามคุ้มกันอยู่ที่ด้านหลัง

ในที่สุด จอมยุทธ์หญิงก็สามารถพาพวกเขาหนีพ้นการไล่ล่าได้สำเร็จสมดังคำสัตย์ที่ให้ไว้ ทว่าค่าตอบแทนที่นางต้องจ่ายคือชีวิตของตัวนางเอง

จอมยุทธ์หญิงถูกดาบฟันเข้าที่หลัง ขาและเอว แม้บาดแผลจะไม่ได้ร้ายแรงถึงแก่ชีวิต แต่เพราะบนใบมีดของศัตรูอาบยาพิษเอาไว้ ประกอบกับนางต้องสิ้นเปลืองพลังลมปราณไปจำนวนมหาศาล พิษจึงแทรกลึกเข้าไปในร่างกายอย่างช้าๆ

‘ซื่อจื่อลิ้นแข็งพูดไม่ได้ แต่ข้ารู้…ว่าท่านได้ยินสิ่งที่ข้าพูด เพราะฉะนั้น…ท่านจงฟังให้ดี’

แววตาของจอมยุทธ์หญิงเปล่งประกายบีบคั้นผู้คน สีหน้าของนางขาวซีด ริมฝีปากกลายเป็นสีม่วง ลมหายใจหอบหนัก

‘วันใดที่ซื่อจื่อหายดีและกลับไปเมืองหลวงแล้ว ขอให้ท่านเป็นคนแปลกหน้ากับสกุลมู่ของข้า การที่ข้าสละชีวิตเพื่อช่วยท่านในวันนี้เป็นความสมัครใจของตัวข้าเอง ซื่อจื่อไม่จำเป็นต้องรู้สึกซาบซึ้งเพราะข้าไม่ได้หวังสิ่งใดจากท่าน’

โลหิตสีดำไหลรินออกมาจากมุมปากของนางไม่ขาดสาย ความเจ็บปวดที่เกิดจากพิษทำให้จอมยุทธ์หญิงต้องนิ่วหน้า แต่นางยังคงจ้องเขาตาไม่กะพริบ