ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 7-บทที่ 8

บทที่ 7

เนี่ยชิงหลวนไม่คิดว่าความงามของตนจะถึงขั้นรบกวนให้คนและเทพสับสนว้าวุ่น จนถึงขั้นที่ชายใดได้พบเห็นต้องอยากเข้ามาทำความรู้จักนางร่ำไป

ที่จ้าวเจ๋อเฉิงทำเช่นนี้ คงเพราะเห็นแก่ฐานะน้องสาวของว่าที่ฮองเฮาก็เท่านั้น

เนี่ยชิงหลวนคร้านจะรับมือจ้าวเจ๋อเฉิง จึงพูดอย่างส่งเดชว่า “อ้อ หลานชายของจ้าวกุ้ยเฟย ข้าจะจำไว้”

ว่าแล้วก็หันหลังเดินจากไป

นางคิดว่าคงจบเรื่องได้แล้ว ไม่คิดเลยว่าหลังจากนั้นจ้าวเจ๋อเฉิงจะตามติดเหมือนวิญญาณตามตัว

หลังงานเลี้ยงพระราชทานเทศกาลตวนอู่จบลง เนี่ยชิงหลวนก็ตามซิ่นหยางโหวกับมารดากลับบ้าน แต่ละวันควรทำอะไรก็ยังคงทำเฉกเช่นเดิม

ยุคสมัยต้าจิ้นก็มีดีอยู่อย่างหนึ่ง หญิงสาวสามารถทำอะไรได้เหมือนชาย เดินไปตามท้องถนนได้อย่างอิสระเฉกเช่นยุคปัจจุบัน

เดิมทีเนี่ยชิงหลวนก็เป็นคนอยู่ไม่ติดบ้าน หากไม่มีอะไรทำก็มักจะออกไปเดินเล่นตามท้องถนนกับผีผา

ทว่าตั้งแต่งานเลี้ยงเทศกาลตวนอู่คราวนั้น ยามใดที่นางออกไปข้างนอก ก็มักจะ ‘บังเอิญ’ ได้พบจ้าวเจ๋อเฉิงทุกครั้งไป

ถ้าพบเพียงครั้งหรือสองครั้งก็ยังพอจะเข้าใจได้ว่าเป็นเหตุบังเอิญ แต่นี่ถึงกับเป็นสามหรือสี่ครั้ง พี่ชาย เจ้าอย่าทำให้บังเอิญเจอกันอย่างโจ่งแจ้งถึงขั้นนี้ได้หรือไม่

เนี่ยชิงหลวนรู้สึกว่าจ้าวเจ๋อเฉิงผู้นี้จะต้องส่งใครสักคนมาฝังตัวอยู่ใกล้ๆ บ้านนางเป็นแน่ เมื่อใดที่นางออกมา จ้าวเจ๋อเฉิงจึงได้ตามติดนางเหนียวหนึบราวกับแผ่นปิดแก้ปวดเช่นนี้

เนี่ยชิงหลวนโกรธจนไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายจึงไม่ออกจากบ้านเสียเลย เอาแต่คุดคู้อยู่ในบ้านให้สิ้นเรื่อง

ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเรื่องร้ายก็มักไม่เกิดเพียงเรื่องเดียว วันนี้เนี่ยชิงหลวนกำลังนั่งอยู่ในบ้านดีๆ เคราะห์หามยามร้ายก็ตกลงมาจากฟ้า เป็นเรื่องร้ายที่เกี่ยวพันไปชั่วชีวิตของนางเสียด้วย

ผีผาวิ่งมาหา บอกว่าคุณหนูใหญ่กลับมาบ้านแล้ว

เนี่ยชิงหลวนกำลังคิดว่าเหตุใดคนพวกนี้ไม่ยอมปล่อยให้นางได้อยู่อย่างสงบสักที

เนี่ยหยวนหวาตั้งใจมาสร้างความลำบากให้นางดังคาด

ยังใช้น้ำเสียงราวกับเข้าอกเข้าใจผู้อื่นเป็นอย่างดี บอกว่า “พี่สาวเกรงว่าน้องจะใช้ชีวิตสบายอกสบายใจเกินไป พอได้ทราบข่าวสองเรื่องนี้จึงรีบมาบอก สำหรับพี่สาว น้องสาวอยู่สุขสบายเพียงชั่วเค่อ* พี่สาวก็ยิ่งรู้สึกผิด”

ยามนี้ล่วงเข้าสู่กลางฤดูคิมหันต์แล้ว จักจั่นกรีดปีกเสียงดังระงมอยู่นอกห้อง ตะวันร้อนแรงอยู่สูงกลางฟ้าเหนือศีรษะ