ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 7-บทที่ 8

คุณหนู ข้าว่าที่ท่านควรเป็นห่วงมากกว่าก็คือเรื่องที่เขาลือกันว่าจิ้นอ๋องเป็นคนกระหายเลือดไม่ใช่หรือ

ที่แท้อะไรสำคัญกว่ากัน ชีวิตหรือว่าหน้าตา

ผีผารู้สึกว่าคุณหนูของตนความคิดช่างสั้นนัก แม้แต่เรื่องใดสำคัญกว่าก็ยังแยกแยะไม่ออก

ตอนนี้เป็นเวลาต้นเดือนหก ในราชโองการของหลงอันตี้แจ้งว่าจะให้มีงานสมรสพระราชทานในฤกษ์มงคลวันที่สิบแปดเดือนเก้า นั่นก็หมายความว่าเนี่ยชิงหลวนจะได้อยู่ในจวนซิ่นหยางโหวอีกไม่นานก็ต้องรีบออกเดินทางไปเมืองหล่งแล้ว

ในเมื่อเป็นถึงสมรสพระราชทาน แม้หลงอันตี้จะเป็นฮ่องเต้ที่ตระหนี่ อย่างไรเสียก็ต้องพระราชทานทรัพย์สิ่งของบางประการเป็นสินเดิมให้เนี่ยชิงหลวนนำติดตัวไปบ้าง ข้อดีประการแรกคือซิ่นหยางโหวรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสด้วยพระองค์เอง ประการต่อมาจะดีจะชั่วอย่างไรเนี่ยชิงหลวนก็ได้แต่งงานไปเป็นถึงพระชายาของจิ้นอ๋อง จิ้นอ๋องผู้นั้นก็มีอำนาจทางการทหารอยู่ในมือ เขาซึ่งเป็นพ่อตาจึงไม่กล้าดูแคลน สินเดิมที่ซิ่นหยางโหวมอบแก่เนี่ยชิงหลวนจึงมีจำนวนค่อนข้างมาก

ต้นเดือนแปด อากาศเริ่มจะเปลี่ยนเป็นหนาวเย็น ขบวนสมรสพระราชทานของเนี่ยชิงหลวนก็เตรียมพร้อมออกเดินทางแล้ว

จนกระทั่งออกเดินทาง เนี่ยชิงหลวนถึงได้เข้าใจความหมายของประโยค ‘ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าได้อยู่อย่างเป็นสุขที่เมืองหล่ง’ ที่เนี่ยหยวนหวาพูดในวันนั้น

เนี่ยหยวนหวาได้แอบแทรกคนผู้หนึ่งเข้ามาด้วยในขบวนสมรสนี้

คนผู้นั้นคือสาวรุ่นกำดัดวัยยี่สิบปีนางหนึ่ง

เนี่ยชิงหลวนนั่งอยู่ในรถม้าที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ลูบคางพลางมองดูหญิงสาวที่มายืนกล่าวคำทักทายต่อนางหน้ารถม้า

“คุณหนูเนี่ย ข้ามีชื่อว่าเชียนอี พระชายาขององค์รัชทายาทส่งข้ามารับใช้ท่านเจ้าค่ะ”

ในสายตาเนี่ยชิงหลวน เชียนอีผู้นี้มีอกมีสะโพก ทรวดทรงองค์เอวโค้งเว้า งามเย้ายวนน่าหลงใหล แต่หากจะว่ากันถึงเรื่องหน้าตาแล้ว ที่จริงยังไม่อาจเรียกได้ว่างามโดดเด่นนัก

คิ้วไม่ค่อยหนา นัยน์ตาเรียวเล็ก สันจมูกไม่โด่งงาม ส่วนริมฝีปากแม้อาจบอกว่างามได้รูป พอจะฝืนเรียกได้ว่าปากทรงกระจับ แต่ยามยิ้มแย้ม ริมฝีปากบนกลับยื่นออกมานิดหน่อย

แต่ก็น่าแปลก สิ่งต่างๆ ที่เรียกได้ว่าไม่โดดเด่นเมื่อมารวมกันอยู่บนใบหน้าของนาง กลับชวนให้ต้องพิศดู นอกจากนี้เวลาที่นางยิ้ม ชวนให้รู้สึกว่างามชดช้อยระคนขวยเขินอย่างแท้จริง

ฉับพลันเนี่ยชิงหลวนก็นึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมาได้

เสน่ห์ในตัวคนเปรียบประหนึ่งเปลวเพลิงวูบไหว แสงไฟจากดวงโคม และประกายวาววับแห่งอัญมณี

เจ้าต้องการจะได้อัญมณีที่แม้ดูภายนอกจะสมบูรณ์ไร้ที่ติแต่ไร้ชีวิตชีวา หรือต้องการจะได้มุกราตรีที่แม้มีรอยตำหนิเล็กน้อยหากแต่เปล่งแสงนวลตาน่ามอง

เนี่ยชิงหลวนรู้สึกว่าตนเองจะต้องเลือกอย่างหลังโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย