ทดลองอ่าน ซ่อนกลิ่น บทที่ 2.3

คนสกุลเซวียก็ไม่ใช่ตะเกียงขาดน้ำมัน เพื่อขจัดภัยร้ายที่จะตามมาภายหลัง คนของจวนอ๋องจึงจัดการถอนรากถอนโคนพวกเขาจนหมดสิ้นแล้ว ตอนนี้ก็ต้องดูว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะเชื่อฟังหรือไม่ ถ้าหากไม่รู้จักกาลเทศะดุจเดียวกัน ก็คงต้องตักเตือนให้หนักๆ อย่างมิอาจเลี่ยง

แต่เห็นได้ชัดว่านางหนูผู้นี้ไม่ได้รับการสั่งสอนมาแม้แต่น้อย นางขบคิดอยู่ชั่วขณะ แล้วถามขึ้นอีกครั้งว่า “ในเมื่อแม่สามีข้าตกลงแล้ว เหตุใดต้องหลอกข้าเข้าไปในคฤหาสน์เก่าของสกุลเฉิง แล้วใช้ยาสลบเล่นงานข้าให้หมดสติด้วยเล่า”

จ้าวหมัวมัวถูกถามจนนิ่งอึ้งไป ที่เมืองหลวงรีบร้อนต้องการให้คุณหนูตัวปลอมกลับไปประจำตำแหน่ง ส่วนคนที่ส่งไปก็รู้ว่าคนตามแถบชนบทพาลพาโลไร้เหตุผล เพื่อลบล้างรากฐานและร่องรอยว่านางหนูตัวน้อยผู้นี้เคยอยู่ที่เมืองเจี้ยนเฉิง ท่านอ๋องจึงออกคำสั่งให้นางแกล้งตาย ดังนั้นตอนพาตัวนางออกมา วิธีการจึงย่อมรุนแรงหยาบกระด้างเป็นธรรมดา แต่ไหนเลยจะรอดพ้นการขบคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนของแม่นางน้อยผู้นี้ไปได้

ทว่าจ้าวหมัวมัวเองก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองสมองสร้างเรื่องโกหกมาหลอกเด็กสาวบ้านนอกคอกนาผู้นี้ แค่ทำตามคำสั่งของฉือหนิงอ๋อง ถ้าหากนางไม่เชื่อฟัง ก็ขู่ขวัญให้นางยอมศิโรราบเป็นพอ

ด้วยเหตุนี้จ้าวหมัวมัวจึงบอกเป็นนัยให้หนิงเยียนสาวใช้น้อยที่อยู่ข้างๆ ซึ่งใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษเปิดกล่องไม้ทรงยาวที่ประคองอยู่ในมือนางออก…

หนิงเยียนลำคอแข็งทื่อ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกถลน เปิดกล่องไม้ในมือออกด้วยปากสั่นเทา…

ยามนางหนูหันไปมองก็ต้องสูดลมหายใจเย็นเฉียบเฮือกใหญ่…ศีรษะของสองสามีภรรยาสกุลเซวียกำลังวางเบียดกันอยู่ในนั้น กลิ่นเหม็นคาวโลหิตอันเตะจมูกซึ่งเจือปนด้วยกลิ่นของปูนขาวลอยเข้ามาปะทะใบหน้า!

จ้าวหมัวมัวมองดูใบหน้าที่ซีดเผือดของแม่นางน้อยในรถม้าทั้งสองคนด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยย้ำทีละคำๆ ว่า “จำเอาไว้ พอกลับไปถึงจวน ทุกอย่างต้องทำตามที่ข้าบอก! หาไม่แล้วสิ่งที่วางอยู่ในกล่องก็จะเป็นศีรษะของพวกเจ้าทั้งสอง!”

สาวใช้น้อยหนิงเยียนปิดกล่องไม้ลงดังปึง จากนั้นคุกเข่าลงข้างเท้าจ้าวหมัวมัวพร้อมกับสะอื้นไห้พลางเอ่ย “หนิงเยียนจะเชื่อฟังหมัวมัวทุกอย่างเจ้าค่ะ ขอให้ท่านอ๋องโปรดมีเมตตา ไว้ชีวิตบ่าวด้วยเถิด!”

จ้าวหมัวมัวแค่นเสียงฮึหนึ่งคำ กำชับสั่งให้หนิงเยียนถือกล่องออกไปนอกตัวรถ แล้วถึงค่อยหันมาเอ่ยถามด้วยท่าทีคล้ายกับเป็นมิตร “ขอถามว่าตอนนี้เจ้ายังมีอันใดอยากจะถามอีกหรือไม่”

นางหนูกำหมัดแน่น บังคับหยาดน้ำตาให้คลอหน่วยอยู่ในดวงตา เสมือนอย่างเด็กสาวขี้ขลาดหวาดกลัวทุกคน เอ่ยด้วยเสียงสะอื้นไห้ว่า “มะ…ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ…”

จ้าวหมัวมัวแค่นเสียงเย็นชา ก็แค่นางเด็กบ้านนอก ขู่ไปแค่นิดเดียวก็ยอมให้คนบังคับกะเกณฑ์ตามใจชอบราวกับก้อนดินนิ่มๆ แล้ว ถ้าอย่างนั้นเรื่องต่อจากนี้ก็จัดการง่ายหน่อย

ดังนั้นนางจึงเอ่ยย้ำช้าๆ ชัดๆ ว่า “เช่นนั้นเจ้าก็จงจำเอาไว้ นับจากนี้ไปเจ้าก็คือหลานสาวฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเซิ่ง บุตรสาวเพียงคนเดียวของนายท่านเซิ่งเซวียนเหอกับภรรยาเอก คู่หมั้นของซื่อจื่อแห่งจวนฉือหนิงอ๋อง…เซิ่งเซียงเฉียว!”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน มิถุนายน 2567)