ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 171

บทที่ 171

ครั้งนี้ที่หวังอวี้หล่างย้อนกลับเมืองหลวงมีสาเหตุอื่นซ่อนอยู่

ตอนที่เซียวอ๋องเพิ่งไปถึงชายแดนเหนือ งบประมาณกับเสบียงที่ทางราชสำนักมอบให้ต่างถูกถลกหนังเป็นชั้นๆ กว่าจะถึงชายแดนเหนือมักเหลืออยู่ไม่ถึงหนึ่งในสิบ หลังจากตรวจสอบลับๆ เซียวอ๋องพบว่าเงินกับเสบียงที่ถูกหักไปส่วนใหญ่เข้าไปในถุงเงินของรัชทายาท ดังนั้นจึงเรียบเรียงเรื่องที่ตนเองตรวจสอบได้เขียนออกมา ส่งให้แก่จวนของเหล่าผู้ตรวจการแบบไม่ระบุชื่อ

บรรดาผู้ตรวจการเปิดซองจดหมายเห็นบันทึกแต่ละรายการโดยละเอียดต่างปวดศีรษะกันอย่างมาก ในฐานะผู้ตรวจการเมื่อค้นพบเรื่องโกงกินเช่นนี้ โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวพันถึงสงครามแนวหน้าย่อมควรเขียนฎีการายงาน เพียงแต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรัชทายาท ผู้สืบทอดบัลลังก์คนปัจจุบัน ถ้าหากยื่นฎีกาเล่นงานรัชทายาท วันหน้าเกรงว่าจะเดินซ้ำรอยซางจวิน ยากจะหลบหนีการชำระบัญชีในภายหลัง

แต่หากไม่ยื่นฎีกาจะเป็นการผิดต่อหน้าที่ของตนเองจริงๆ นับประสาอะไรกับเมื่อมีคนแจ้งข่าวแบบไม่ระบุนาม ย่อมมีเจตนากระดาษไม่อาจห่อไฟ พิจารณาไปมาแล้วบรรดาผู้ตรวจการต่างเลือกไม่ถวายฎีกาในราชสำนัก แต่ถวายตรงถึงฮ่องเต้อย่างลับๆ กันหมดโดยไม่ได้นัดหมาย ถึงอย่างไรก็เป็นเรื่องในหมู่เชื้อพระวงศ์ของพวกพระองค์เอง เชิญให้ฝ่าบาททรงตัดสินเองแล้วกัน ดังนั้นในเวลาไม่กี่วันบนโต๊ะของฮั่วอวิ่นก็กองเต็มไปด้วยฎีกาที่บรรดาผู้ตรวจการแอบถวายขึ้นมา

สำหรับรัชทายาทที่ใช้การไม่ได้ผู้นั้นฮั่วอวิ่นมีแผนการในใจอยู่แล้ว ดังนั้นพออ่านฎีกาเสร็จจึงโยนทิ้งด้านข้างไม่ได้สนใจ เดิมคิดว่าเรื่องจะจบไปทั้งอย่างนี้ ใครจะคาดว่ามีผู้ตรวจการผู้ซื่อตรงไม่เกรงกลัวอำนาจเห็นฎีกาที่เขียนถวายกลายเป็นดั่งก้อนหินจมหายลงมหาสมุทร ด้วยปณิธาน ‘ทิ้งดวงใจภักดีให้ส่องแสงอยู่ในหน้าประวัติศาสตร์ตลอดกาล’ จึงถวายฎีกาเรื่องรัชทายาทยักยอกเสบียงและงบประมาณทางการทหารชายแดนเหนือในท้องพระโรงอีกฉบับ ขอให้ฮ่องเต้ตรวจสอบจนถึงที่สุด

รัชทายาทโมโหจนหน้าเขียวคล้ำ แทบอยากสังหารทั้งตระกูลผู้ตรวจการที่หัวสมองทึ่มทื่อผู้นั้น ตั้งแต่กลับมาจากชายแดนเหนือมือเปล่าเพราะถูกเซียวอ๋องข่มขู่ เขาก็เรียกรวมที่ปรึกษามาหารือว่าจะอธิบายเรื่องนี้กับฮ่องเต้อย่างไรแล้ว นึกไม่ถึงว่าทางตนเองยังไม่ทันเตรียมตัวพร้อม จะมีผู้ตรวจการถวายฎีกาฟ้องร้องตนเองในท้องพระโรงเรียบร้อยแล้ว

ฮั่วอวิ่นเองก็ไม่ทันตั้งตัว ลอบหงุดหงิดที่ผู้ตรวจการผู้นี้ไม่รู้จักยืดหยุ่น แต่การแสดงออกภายนอกยังคงต้องกระทำ เขาจึงบันดาลโทสะครั้งใหญ่ ตวาดถามรัชทายาทว่ามีเรื่องเช่นนี้หรือไม่ รัชทายาทย่อมปฏิเสธ ฮั่วอวิ่นประกาศบอกว่าจะเลือกขุนนางอาวุโสมาตรวจสอบเรื่องนี้แล้วจบการประชุมราชสำนักลง

เมื่อกลับถึงตำหนักบรรทม ฮั่วอวิ่นอับอายจนโกรธตัวต้นเหตุอย่างเซียวอ๋องขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ผู้อื่นอาจอ่านสถานการณ์ไม่ออก แต่มีหรือฮ่องเต้อย่างเขาจะยังมองไม่ออกอีก เจ้ารองน่าชัง นึกไม่ถึงจะโยนเรื่องงี่เง่าพวกนี้กลับมาให้เขาทั้งหมด ไม่สนใจไมตรีระหว่างพี่น้องเลยสักนิดเดียว จะบังคับให้บิดาอย่างเขาลงโทษรัชทายาทอย่างเข้มงวดจริงๆ หรือไร ช่างปีกกล้าขาแข็งแล้วจริงๆ คิดว่าหากเลือกขุนนางคนสำคัญคนหนึ่งมาจัดการเรื่องนี้ เกรงว่าจะต้องเลือกข้างระหว่างรัชทายาทกับเซียวอ๋องอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทว่านี่กลับขัดต่อความต้องการของตนเอง

พิจารณาไปมาแล้วฮ่องเต้ก็คิดถึงราชบุตรเขยหวังอวี้หล่างขึ้นมา คุณชายสกุลหวังผู้นี้อาจเพราะแต่งกับองค์หญิงเล่อผิง นิสัยจึงถูกลับคมจนยิ่งกลมมนกว่าเดิม เวลาทำอะไรค่อนข้างมีกลิ่นอายอย่างบิดา ถนัดในการถ่วงดุลอำนาจทั้งสองฝั่ง กระทำการแนบเนียนไร้ช่องโหว่ สุขุมคัมภีรภาพอย่างมาก ดังนั้นจึงออกพระราชโองการเรียกตัวเขากลับเมืองหลวง

ภายในห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกร หวังอวี้หล่างยืนค้อมกายอยู่ด้านข้าง ฮั่วอวิ่นถามสถานการณ์ในระยะนี้ขององค์หญิงเล่อผิงกับไหวหนาน หวังอวี้หล่างตอบกลับทุกคำถาม ฮั่วอวิ่นถอนหายใจเอ่ย “ไหวหนานเพิ่งมั่นคง ส่วนองค์หญิงเล่อผิงก่อนหน้านี้แท้งบุตร ไม่สมควรเรียกตัวเจ้ากลับมาจริงๆ เพียงแต่ผู้ตรวจการถวายฎีกาเรื่องรัชทายาทยักยอกเสบียงกับงบประมาณทางการทหารของชายแดนเหนือ เรื่องนี้ใหญ่มาก จำเป็นต้องหาขุนนางที่หนักแน่นเหมาะสมมาตรวจสอบ ถึงแม้ต้าฉีของข้าจะมีขุนนางมากมาย ทว่ามีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รับผิดชอบงานสำคัญเช่นนี้ได้”

หวังอวี้หล่างรีบค้อมกายลงทันที “ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเชื่อมั่นกระหม่อม กระหม่อมจะสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างชัด ไม่ทำให้ฝ่าบาททรงผิดหวังแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

ฮั่วอวิ่นผงกศีรษะเอ่ย “ข้าเศร้าใจเรื่ององค์หญิงอันชิ่งถูกลักพาตัวมากจริงๆ ฮองเฮายิ่งน้ำตาอาบหน้าทุกวัน เจ้าควรเข้าใจหัวอกข้า ต่อให้สูงศักดิ์เป็นถึงโอรสสวรรค์ก็ยังไม่สามารถละกิเลสอยู่ดี หากต้องสูญเสียบุตรกะทันหันในวัยกลางคนจะเป็นความโศกเศร้ามากเพียงใด แม้จะทำผิดเป็นพันเป็นหมื่น ถึงอย่างไรก็เป็นบุตรของตนเอง ตนเองต่อว่าด่าทอได้ แต่เมื่อคิดว่าบุตรต้องไปได้รับความไม่เป็นธรรมข้างนอก โดนดูถูกเหยียดหยาม ในใจคนเป็นบิดามารดายังคงรู้สึกแย่อยู่ดีนี่!”

หวังอวี้หล่างคุกเข่าลงหน้าโต๊ะทรงพระอักษร พร้อมเอ่ยตอบรับทุกคำ