ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 171

หลังจากฟังคำสอนสั่งของฮ่องเต้จบ หวังอวี้หล่างเดินออกจากห้องทรงพระอักษร แต่ในใจยังคงประเมินวาจาของฮ่องเต้เมื่อครู่นี้ อิงจากเจตนาเมื่อครู่ของฮ่องเต้ นั่นคือเขาสูญเสียบุตรสาวไปหนึ่งคนก็เจ็บปวดเสียใจมากแล้ว ไม่อาจสูญเสียบุตรชายไปอีกคน ต่อให้รัชทายาทผู้นี้จะก่อความผิดมหันต์ ทว่าเป็นเรื่องในสกุลฮั่วเอง ฮ่องเต้จะจัดการรัชทายาทอย่างไรก็ได้ ทว่าไม่อาจป่าวประกาศความผิดของรัชทายาทต่อใต้หล้า หรือโดนบังคับปลดจากตำแหน่ง…เอาเป็นว่าเกียรติศักดิ์ศรีของฮ่องเต้ใหญ่กว่าท้องฟ้า!

คิดถึงตรงนี้หวังอวี้หล่างยิ้มเย็นน้อยๆ นึกทอดถอนใจที่สมัยก่อนตนเองก้มหน้าก้มตาอ่านคำพูดของจอมปราชญ์มานาน สุดท้ายกลับพบว่าความแยบคายในราชสำนักเป็นสิ่งที่ไม่มีบันทึกอยู่ในสี่ตำราห้าคัมภีร์ หากบอกว่าตำราสมัยก่อนยังมีประโยชน์อะไร ก็คือให้ปฏิบัติในทางตรงกันข้าม…

ตำราที่จำเป็นต้องอ่านแต่อ่านได้เข้าใจยากมากที่สุดในใต้หล้าก็คือ ‘ใจคน’ นั่นเอง

เดิมทีเซียวอ๋องก็มีผลงานทางการศึกโดดเด่น ตอนนี้ยังเริ่มจากปราบปรามความวุ่นวายที่ไหวหนาน ตามด้วยพิชิตชายแดนเหนือคว้าชัยชนะกลับมา ชื่อเสียงเหนือกว่ารัชทายาทไปไกล ถ้าหากยิ่งใหญ่อยู่ตามลำพัง นับแต่นี้ฮ่องเต้คงไม่ชอบใจจริงๆ…

เดิมทีตามเจตนาของฮ่องเต้น่าจะผลักเรื่องหนูนาขโมยข้าวสารอย่างรัชทายาทให้กับเซียวอ๋องทั้งหมด ต่อให้เซียวอ๋องทัดทานรัชทายาท ตำแหน่งรัชทายาทก็ไม่มีทางวนมาถึงองค์ชายรองผู้ทัดทานพี่ชาย ส่วนโอรสองค์อื่นของฮ่องเต้หากไม่ใช่ใช้การไม่ได้ก็ยังไม่เติบใหญ่ สามารถเว้นว่างตำแหน่งรัชทายาทไว้ก่อน แก้ไขความกังวลของฮ่องเต้ น่าเสียดายที่เซียวอ๋องกลับไม่ทำตัวตามปกติ ทำให้แผนการของฮ่องเต้ล้มเหลว

ฮ่องเต้กำลังอยู่ในวัยกลางคน ผู้ที่ครองตำแหน่งรัชทายาทอย่างมั่นคงไม่อาจเป็นพยัคฆ์ร้ายตัวหนึ่ง ถึงแม้รัชทายาทผู้นั้นจะไร้ความดีความชอบไม่ใจกว้างมากพอ แต่ก็เป็นของประดับตกแต่งบนตำแหน่งรัชทายาทที่ดีที่สุด…ส่วนเซียวอ๋องผู้นั้นควรรอถูกฮ่องเต้กดข่มเสียเถิด! ขอเพียงฮ่องเต้ยังแข็งแรงดี ต่อให้มีความสามารถมากกว่านี้ก็จะถูกทับตายอยู่ใต้ภูเขาห้าดรรชนี อยู่ดี…

ขณะที่กำลังดีดลูกคิดคำนวณอยู่ในใจนี้เอง เมื่อเหลือบตาขึ้นก็มองเห็นโฉมงามเข้ากะทันหัน

เวลานี้โฉมงามกำลังยกชายกระโปรงก้าวลงจากรถม้า เรือนร่างอรชรผิวกายเกลี้ยงเกลา ลำคอระหง แววตาเปี่ยมเสน่ห์ พาให้คนเห็นแล้วหลงลืมละสายตาจากไป

มีเรื่องราวบางอย่างเพียงเพราะการปล่อยมืออย่างน่าเสียดายในคราแรกจึงกลายเป็นยิ่งทะนุถนอมมากกว่าเดิม ตัวเขาในอดีตยังไม่ค่อยเข้าใจสตรีอัศจรรย์ผู้ทำอะไรตามลำพังผู้นี้ ภายหลังถึงค่อยๆ รับรู้ร่องรอยของนางช่วงหลายปีหลังบิดาเสียชีวิต ช่างเป็นยอดคนในหมู่สตรีจริงๆ…เพียงแต่จนถึงชั่วขณะนั้นเขาถึงรู้ว่าเหตุใดตอนที่บอกเรื่องบิดาถอนหมั้น นางถึงยอมรับได้ด้วยสีหน้านิ่งสงบ เพียงเพราะยามนั้นในใจนางก็มีบุรุษอีกผู้หนึ่งมานานแล้ว…ส่วนเขาหวังอวี้หล่างนั้นหลงรักนางข้างเดียวมาตลอด ไม่เคยเข้าตาโฉมงามมาก่อน…

คิดถึงตรงนี้หวังอวี้หล่างก็ก้มหน้าลงอย่างเหมาะสม บดบังเงาอึมครึมบนใบหน้า รีบก้าวออกจากประตูวัง การอยู่ในราชสำนักไม่ต่างจากอยู่ในป่าลึก การห้ำหั่นระหว่างบุ๋นหรือบู๊ล้วนขึ้นอยู่กับคำว่า ‘ความสามารถ’ อำนาจก็ดี โฉมงามก็ช่าง มีเพียงการรอเป็นผู้ชนะบนยอดสูงสุดถึงจะเพลิดเพลินกับการปูนบำเหน็จรางวัลได้อย่างสบายใจ

ยกตัวอย่างเช่นอวี้ฉือเฟยเยี่ยน สิ่งที่ปราบสตรีผู้นี้ได้อย่างอยู่หมัดไม่มีทางเป็นความรักลุ่มหลง มีเพียงการกุมอำนาจสูงสุดไว้ในมือถึงจะเพลิดเพลินกับความดีงามต่างๆ นานาของสตรีผู้นี้ได้ เมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจ ความแค้นสังหารบิดาที่ไม่อาจอยู่ร่วมโลกยังสามารถดับลงโดยง่าย นางไม่ใช่เช่นนี้พอดีหรอกหรือ นึกไม่ถึงว่าจะเต็มใจปรนนิบัติอดีตศัตรูของบิดาในวันวาน นอนอยู่ใต้ร่างคนผู้นั้น คลอดบุตรให้เขาอย่างว่าง่าย…

คิดถึงชุดกระโปรงตัวหลวมปิดบังการตั้งครรภ์ที่เห็นนางสวมเมื่อครู่นี้ สีน้ำหมึกในดวงตาหวังอวี้หล่างยิ่งเข้มขึ้น…ข้ายังจำเป็นต้องแข็งแกร่งมากขึ้นกว่านี้…