ทดลองอ่าน ซ่อนแผนร้ายชิงบัลลังก์รัก บทที่ 69-70

เซียวอ๋องนำเสบียงชุดใหญ่ไปมอบให้กับทุกหมู่บ้านที่ถูกปล้น ส่งคนไปช่วยรักษาชาวบ้านที่บาดเจ็บ ขณะเดียวกันก็สัญญาว่าจะกวาดล้างโจรที่มาบุกรุก ตลอดเส้นทางที่ลงมาลาดตระเวนด้วยตนเองนี้ ชักนำให้เด็กๆ ในหมู่บ้านใกล้เคียงพากันขับร้องเพลงเด็กสรรเสริญเซียวอ๋อง ตามติดไปตลอดทาง

วันสุดท้ายของการลาดตระเวน เซียวอ๋องมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งชื่อว่าชิงเขอไจ้ หมู่บ้านแห่งนี้สร้างขึ้นใจกลางแอ่งธรรมชาติ อยู่ต่ำกว่าพื้นดินกว่าสามสิบจั้ง ในหมู่บ้านมีเพียงถนนภูเขาสายเดียวเชื่อมถึงบนพื้นดิน ตอนที่เซียวอ๋องปลอบขวัญชาวบ้านยังคิดอยู่ว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่อันตรายนัก ไม่อาจรั้งอยู่นาน

หลังจากส่งเสบียงเสร็จ เซียวอ๋องเปลี่ยนความเคยชินเดิมที่จะพักค้างคืนในหมู่บ้าน เตรียมตัวเดินทางกลับขึ้นบนพื้นดินภายในวันนั้น เซียวอ๋องเพิ่งพาทหารเดินทางออกจากหมู่บ้านก็ได้ยินเสียงดังกึกก้องมาจากถนนภูเขาด้านบน ก้อนหินพังถล่มไหลครืนตามทางภูเขาลงมา

เซียวอ๋องรีบส่งทหารคนสนิทจำนวนหนึ่งไปดูสถานการณ์ทันที ผ่านไปสักพักทหารคนสนิทกลับมารายงานว่าถนนภูเขาโดนดินถล่มปิดทางจนมิด อย่างน้อยต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะขุดทางเชื่อมต่อกับข้างนอกได้ เซียวอ๋องนิ่งเงียบ ดินถล่ม? ข้าเพิ่งเข้ามาในหมู่บ้าน และไม่ได้มีฝนตกติดต่อกันหลายวัน ข้างนอกจะบังเอิญเกิดดินถล่มลงมาขังข้าอยู่ในหมู่บ้านพอดีได้อย่างไร ตอนที่ออกจากค่ายทหารข้าคำนวณเวลาเอาไว้แล้ว ถ้าหากต้องเสียเวลาสองวันหนึ่งคืนก็จะพลาดการซ้อมรบไป

เซียวอ๋องคิดมาถึงตรงนี้สีหน้าพลันเย็นชาลง เขาดูถูกเติ้งไหวโหรวเกินไป ดูท่าพวกเขาจะคิดอ่านแบบเดียวกัน ต่างเลือกใช้แผนการ ‘โจมตีจิตใจ’ ก่อนหน้าสงคราม! เพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาถูกขังอยู่ในนี้หนึ่งวัน จะเกิดความเปลี่ยนแปลงเช่นไรขึ้นข้างนอก

เพียงไม่นานนกพิราบสื่อสารตัวหนึ่งก็บินออกไปจากหมู่บ้าน บอกกับเซี่ยวชิงว่าตนเองถูกขังอยู่ในหมู่บ้านชิงเขอไจ้

ตอนที่ข่าวเซียวอ๋องเจอกับปัญหาถูกส่งต่อมาถึงก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว บรรดาทหารที่รอการซ้อมรบแต่งตัวเรียบร้อยมารวมตัวอยู่ที่ลานซ้อม แต่นอกจากเซียวอ๋องแล้ว พวกเซวียเฟิงกับโต้วหย่งที่เดิมทีออกจากค่ายไปพร้อมกันก็ไม่เห็นตัว เซี่ยวชิงวิ่งหัวหมุนอยู่ในค่ายทหารประหนึ่งแมลงวันไร้หัว

จนถึงตอนเช้าจึงหาตัวเซวียเฟิงกับโต้วหย่งพบ…ในหอคณิกาที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองต้าฝู่ แม่ทัพต้าฉีทั้งสองท่านต่างดื่มกันจน ‘เมามายหมดสติ’ โดนถอดเสื้อผ้าทั้งตัว แต่ละคนต่างโอบนางคณิกาที่แต่งหน้าจัดจ้านกันคนละสองคนนอนหลับอุตุอยู่ในผ้าห่ม

นอนถึงตะวันสายโด่ง นางคณิกาคนหนึ่งเห็นว่าบุรุษข้างกายไม่เคยพลิกตัวเลยตลอดทั้งคืน หลับอย่างกับคนตาย พอลองคิดดูแล้วก็ตกใจขวัญกระเจิง สวมเพียงเอี๊ยมวิ่งกรีดร้องออกจากห้องไปหาแม่เล้า

แล้วก็ไม่รู้ว่าใครที่ไปแจ้งทางการ ตอนที่เจ้าหน้าที่มาถึง มีคนหนึ่งเคยเข้าออกค่ายทหารส่งเอกสารมาก่อน จึงจดจำเซวียเฟิงได้ในทันที

ข่าวเรื่องที่แม่ทัพสองนายของกองทัพเซียวอ๋องร่วมหลับนอนกับนางคณิกา ‘รุนแรงเกินไป’ จนหมดสติแพร่สะพัดไปทั่วอย่างรวดเร็วทันที

ตอนที่เซี่ยวชิงรีบรุดมาหลังได้ยินข่าว ประตูห้องในหอคณิกาถูกสตรีกับแขกในหอล้อมเอาไว้มิดชิด เซี่ยวชิงขมวดคิ้วมองดูสภาพอัปลักษณ์ของพวกเขาพร้อมสั่งให้คนตักน้ำบ่อมา แต่นึกไม่ถึงว่าขนาดใช้น้ำเย็นสาดก็ยังปลุกไม่ตื่น! เซี่ยวชิงคว้าตัวแม่เล้าหอคณิกามา พาดดาบใส่คอนางพลางถาม “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขากันแน่”

แม่เล้าที่ประทินโฉมอย่างจัดจ้านตกใจตัวสั่นดุจกลีบบุปผาโปรยปราย ใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเอ่ยสั่นๆ “ท่านแม่ทัพท่านนี้ ผู้น้อยไม่ทราบอะไรเลยจริงๆ เมื่อวานมีรถม้าคันหนึ่งพาตัวแม่ทัพทั้งสองท่านมาส่งที่นี่ ทั้งยังมอบตั๋วเงินสองร้อยตำลึงลงบนโต๊ะ บอกว่าอยากเหมาแม่นางสี่คนที่งดงามที่สุดของที่นี่ให้อยู่เป็นเพื่อน แต่ตอนที่ทั้งสองท่านถูกยกตัวลงมาก็หมดสติเช่นนี้อยู่แล้ว ตอนนั้นในใจผู้น้อยเองก็ตกใจเหมือนกัน ไม่รู้ว่าทั้งสองท่านหมดลมไปแล้วหรือไม่ ยังแอบจับชีพจรหยั่งลมหายใจดูด้วย พบว่าล้วนมีชีพจรอยู่ นายท่านที่ส่งตัวคนมาเองก็บอกแค่ว่าพวกเขาเมาแล้ว ถ้าตอนสร่างเมาไม่เห็นสตรีอยู่ข้างกายจะหงุดหงิดเอาได้! ดังนั้นผู้น้อยจึงจัดแจงแม่นางไปอยู่เป็นเพื่อน…จากนั้นเช้านี้พวกท่านก็มากันแล้ว ผู้น้อยไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นจริงๆ! ท่านแม่ทัพโปรดไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ!”

ถ้อยคำพวกนี้เหลวไหลทั้งเพ ไม่พูดเรื่องที่เซวียเฟิงกับโต้วหย่งต่างคอแข็งมาก ต่อให้เมาจริงๆ จะมีสภาพเช่นตอนนี้ได้อย่างไร ชัดเจนว่าตอนที่ทั้งสองคนออกไปดื่มสุรากินอาหารด้วยกัน ถูกพิษประหลาดไม่รู้นามเข้าแล้ว!

เซี่ยวชิงสั่งให้คนลากตัวแม่เล้ารวมถึงบุรุษเสเพลที่อยู่ในหอคณิกาไปทุบตีในเรือน บางคนถึงกับปัสสาวะราดทันที จากนั้นแยกกันไต่สวนต่อ ประโยคที่พูดต่างเหมือนกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นจริงๆ

ทว่าเซี่ยวชิงกลับเข้าใจ คนที่วางแผนเช่นนี้เป็นคนอำมหิตที่ฆ่าคนไม่เห็นเลือดตัวจริง ถึงแม้อีกฝ่ายจะเอาชีวิตแม่ทัพทั้งสองคนได้ง่ายๆ แต่ถ้าแม่ทัพผู้มีคุณูปการของราชสำนักถูกฆ่า ฮ่องเต้จะต้องส่งคนมาตรวจสอบอย่างเข้มงวดแน่นอน

ยังมิสู้ก่อนหน้าการซ้อมรบให้แขนซ้ายแขนขวาของเซียวอ๋องต่างตกหลุมพรางที่หอนางโลมเพราะว่าเที่ยวเล่น ดื่มเมามายจนไม่อาจไปเข้าร่วมการซ้อมรบที่สนามฝึกทัน จุดด่างพร้อยเช่นนี้ต่อให้ชะล้างด้วยคลื่นแม่น้ำจินสุ่ยจนหมดแม่น้ำก็ยังไม่อาจชำระล้างจนสะอาด

ผู้ที่คิดแผนการประเภทนี้ออกมาได้เป็นคนเจ้าเล่ห์อำมหิตมากเพียงใด ต่อให้ไว้ชีวิตเซวียเฟิงกับโต้วหย่ง อนาคตในกองทัพของทั้งสองคนก็นับว่าเดินมาถึงจุดจบแล้ว มิหนำซ้ำยังทำให้เซียวอ๋องมีความผิดฐานดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ดี พลอยเดือดร้อนไปด้วยอีกต่างหาก

เซี่ยวชิงสั่งให้คนเอาผ้าห่มมาพันตัวสองคนที่นอนหลับหมดสติออกจากหอคณิกา ภายในใจกลับเดือดระอุประหนึ่งฟืนแห้งถูกราดน้ำมันร้อน…เหลืออีกแค่หนึ่งชั่วยามก็เป็นการซ้อมรบแล้ว ผู้สังเกตการณ์กองทัพกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่ฮ่องเต้ส่งตัวมาจากราชสำนัก รวมถึงขุนนางบู๊จากเมืองต่างๆ กระทั่งทูตจากต่างแคว้นที่อยู่ใกล้เคียงต่างเตรียมตัวไปรับชมที่สนามฝึกหมดแล้ว แต่ตอนนี้เซียวอ๋องถูกขังอยู่ในหุบเขาไม่อาจออกมาได้ชั่วคราว

สองขุนพลเฮิงฮา ยังมีสภาพอเนจอนาถเช่นนี้อีก เหลือแค่เขาคนเดียว ควรจะรับมือกับสถานการณ์ต่อจากนี้อย่างไรดี

ระหว่างที่เขากำลังเดินวนอยู่ในค่ายทหารอย่างร้อนใจ องครักษ์คนหนึ่งก็เข้ามารายงาน “แม่ทัพเซี่ยว ชายารองพาสาวใช้มายังค่ายทหาร กำลังรอพบท่านอยู่ในกระโจมผู้บัญชาการของเซียวอ๋องขอรับ…”

ยังไม่ทันพูดจบเซี่ยวชิงก็ถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห “กระโจมผู้บัญชาการเป็นเรือนหลังที่ให้สตรีเข้าออกได้ตามใจหรือ ไม่มีคำสั่งทหาร เจ้ากล้าปล่อยให้นางเข้ามาได้อย่างไร!”

“แม่ทัพเซี่ยวอย่าได้โทษเขา ข้าเป็นคนขอเข้าไปเอง” ตอนนั้นเองอวี้ฉือเฟยเยี่ยนพาเพียงเป่าจูคนเดียวมายืนอยู่หน้าทางเข้ากระโจม บนตัวนางสวมแค่เสื้อคลุมขนเตียวสีดำ หมวกใบใหญ่ปิดบังถึงหัวคิ้ว ยืนอยู่ในเงามืดสลัวของกระโจม ถ้าหากไม่ตั้งใจมองให้ดีก็ไม่เห็นเงาร่างของนางด้วยซ้ำ

เซี่ยวชิงย่นหัวคิ้ว ก่อนคารวะให้อย่างไม่เย่อหยิ่งไม่ต้อยต่ำ “ที่แห่งนี้คือค่ายทหาร ข้าน้อยติดที่กฎของกองทัพ รวมกับการซ้อมรบในเวลาอันใกล้ จึงไม่อาจรับรองชายารองดีๆ ได้จริงๆ เซียวอ๋องทรงติดภารกิจบางอย่าง เร็วสุดก็วันพรุ่งนี้ก่อนดวงอาทิตย์ตกดินถึงกลับมาได้ ขอเชิญชายารองรีบกลับจวนเถิดขอรับ!”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 28 ก.พ. 68