ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทนำ-บทที่ 1

แต่จะให้เธอทำงานในร้านอาหารที่มีเด็กเสิร์ฟเพียงคนเดียวแลกกับเงินวันละสี่สิบดอลลาร์ได้อย่างไร ที่สำคัญคือในสถานการณ์ที่พี่ปิ่นควรใช้สติพิจารณาและปกป้องลูกน้อง หล่อนกลับแสดงความเห็นแก่ตัวอันน่ารังเกียจด้วยการฉวยโอกาสลดค่าแรงถึงสองเดือนโดยไม่ถามความคิดเห็นของใครทั้งสิ้น!

มันไม่ใช่ความโกรธประเดี๋ยวประด๋าว หากแต่ทับถมมาก่อนแล้วจากพฤติกรรมหลายอย่างของอีกฝ่ายทีละเล็กละน้อย กระทั่งถึงฟางเส้นสุดท้ายในวันนี้นี่เอง

“พี่ปิ่นไม่ต้องหักเงินลีหรอกค่ะ” มาลารินกลืนระลอกโทสะอย่างสะกดกลั้น “เพราะลีจะขอลาออกเอง”

กล่าวจบหญิงสาวก็ถอดผ้ากันเปื้อนพลางก้าวเข้าไปคว้ากระเป๋าหลังร้าน เดินออกมายังบังเอิญเหลือบไปเห็นดวงตาสีเทาประหลาดไร้ทุกข์ร้อนนั่นชำเลืองตนอย่างเย็นชา ได้ยินแต่เสียงเรียกลนลานไม่ปะติดปะต่อของพี่ปิ่นตามหลังและ ซ่า…สายฝนร่วงหล่นไร้เมตตาทันทีที่ก้าวออกมาด้านนอก…

มาลารินกอดกระเป๋าแน่นโดยไม่คิดหันหลังกลับ หญิงสาวมองผ่านม่านฝนมัวซัวเบื้องหน้า หลอดไฟสีส้มสาดสะท้อนถนนใกล้เขตซีบีดี* ที่พร่างนองด้วยน้ำเปียกปอน ขณะย่ำเท้าตามทางเดินไปยังป้ายรอรถรางซึ่งมีชายไร้บ้านใบหน้ามอมแมมปักหลักเที่ยวกางร่มเดินขอเงินผู้สัญจรผ่าน

“…ขอสองดอลลาร์ มีสองดอลลาร์มั้ย”

คำพูดราวบทท่องซ้ำซากรั้งเธอไว้พร้อมมือซึ่งยื่นออกมาแบหราตรงหน้า ชัดเจนว่าต้องการเศษเหรียญดังกล่าวจากหญิงสาว

“ฉันดูเหมือนคนมีเงินเหรอคะ” คนเพิ่งออกจากงานถามเสียงเรียบ ไม่ได้คิดยอกย้อน ทว่าสงสัยจากใจจริง “เมื่อกี้ฉันเพิ่งทะเลาะกับเจ้าของร้านแถมยังโดนลูกค้าเหวี่ยงใส่ ไม่มีใครปกป้องฉัน และฉันก็เพิ่งขอลาออกมาแหละค่ะ”

ชายชราชะงัก มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางถอนหายใจด้วยสายตาเวทนา ซ้ำมิวายทิ้งท้ายก่อนเดินจากไป

“ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละนังหนู…”

‘…ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ’ ถ้อยประโยคเรียบง่าย หากหนักอึ้งอย่างน่าประหลาด

หญิงสาวก้มมองสภาพมอมแมมของตน ท่ามกลางม่านหยาดฝนชื้นแฉะ ทอดสายตากลับไปยังเห็นแต่หลังไวๆ ของชายไร้บ้านเดินขึ้นรถรางอย่างไร้ทุกข์ร้อน ทิ้งให้เธอได้แต่พึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว จนใจหากก็ยอมรับในโชคชะตา

“แต่ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ซะหน่อย…”

หากจะกล่าวถึงลักษณะหนึ่งในตัว ก็เรียกได้ว่ามาลารินเป็นคนไร้ซึ่งสัญชาตญาณอย่างสิ้นเชิง

เธอไม่เคยเอะใจกับอะไรต่อมิอะไรที่มีแนวโน้มถึงโชคลางลี้ลับหรือความรู้สึกเหมือนเข็มแหลมซึ่งจะคอยจิ้มจึกจักอยู่ในอกก่อนเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น ทั้งยังไม่ค่อยจะสังเกตสังกาอารมณ์ของตัวเองมากนักและออกจะทึ่มทื่อดื้อด้านเสียด้วยซ้ำ หญิงสาวโทษว่าการทุ่มเทหาเงินเปลี่ยนตนให้กลายเป็นทาสรับใช้ทุนนิยมจนสึกกร่อนทางรายละเอียด แต่เปล่าเลย ความจริงคือมาลารินละเอียดอ่อนต่อทุกอย่างยกเว้นตนเองต่างหาก ถึงกระนั้นกว่าเธอจะตระหนักได้เวลาก็ล่วงเลยหลังจากนี้ไปนานมากแล้ว…

เหตุการณ์นี้เองก็ด้วย…ตั้งรับไม่ทันเลยสักนิด

เสียงเย้าแหย่คิกคักดังแว่วออกมาจากห้องนอนตอนกลับมาถึงที่พัก และนั่นเองที่ทำให้ลางสังหรณ์กะปลกกะเปลี้ยของหญิงสาวได้ตื่นจากจำศีลบ้าง มาลารินชะงักในทันที ค้างอยู่กับการชั่งใจครู่สั้นๆ พอจะเดาออกว่าเสียงข้างในเป็นของใครบ้าง นึกจะถอยออกมาแต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกโชกจากฝนด้านนอก อีกอย่างหากจะว่าไปห้องนอนนี้ก็เป็นของเธออยู่ครึ่งหนึ่ง สุดท้ายจึงกลั้นใจยกมือขึ้นเคาะประตูก๊อกๆ ก่อนเปิดผาง

“ว้าย!”

หญิงสาวด้านในอุทานเสียงหลงพร้อมกับคู่รักของหล่อนที่รีบผุดลุกจากการกกกอดเมื่อครู่ด้วยความตกใจ และแม้พอจะคาดเดาได้ตั้งแต่แรก ทว่ามาลารินก็อดเผยอยิ้มกระอักกระอ่วนส่งให้รูมเมตสาวก่อนเอ่ยทักทายไม่ได้