ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 2

แล้วเขาก็อาจจะยังจ้องค้างอยู่เช่นนั้นด้วยนึกกังขาหากการ์ดร่างใหญ่จากสไปรซ์ มาร์เก็ตไม่วิ่งเข้ามาเสียก่อน เด็กหนุ่มรีบพยุงตัว เหลือบมายังเธออีกครั้งเพียงแวบสั้นๆ คล้ายยังสงสัย คล้ายเริ่มจดจำ กับคล้าย…บางอย่างซึ่งอ่านไม่ทันเมื่อร่างสูงตัดสินใจวิ่งทะลุออกตรอกอีกฝั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะถูกจับได้ ทิ้งมาลารินไว้ตรงนั้น ให้จ้องมองเบื้องหน้าซึ่งเหลือเพียงสลัวรางของความว่างเปล่า ก่อนรีบซุกตัวในมุมเงาอีกครั้งกระทั่งทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบดังเดิม

…ทุกอย่าง ยกเว้นประกายตาสีประหลาดที่เหมือนถูกรอยเลือนอ้างว้างของคนหลงทางแผ่คลุม แข็งกร้าวราวสัตว์บาดเจ็บนั่น…ซึ่งค่อยๆ ซึมลงในความทรงจำของเธอโดยไม่รู้ตัว

…ความทรงจำที่มีแต่เปียกชื้น หน่วงหนัก กับเอาแต่จะร้าวรานซ้ำๆ อีกเนิ่นนานหลังจากนั้น…

“สรุปว่าเมื่อคืนลีเลยไปนอนบ้านเพื่อนเหรอ”

คำถามคล้ายชวนคุยเรียกให้มาลารินผินหน้าจากเครื่องทำกาแฟครู่สั้นๆ มองหาก็เห็นเจ้าของร่างสูงยืนยิ้มอยู่เยื้องกัน ใต้ไอแดดเรื่อเรืองยามสาย ท่ามกลางขดลายซ้อนซับของไม้เลื้อยที่เงาบังมาจากริมหน้าต่าง แล้วหญิงสาวก็พลันผลุบหายลงไปในความคิดชั่วขณะหนึ่งตอนนั้นเองว่าพี่ประณตคนดีของเธอช่างเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับฤดูใบไม้ร่วงอย่างยิ่ง อะไรบางอย่างซึ่งดูอบอุ่น มั่นคง ชวนให้ไว้วางใจ กลายเป็นบรรยากาศรายรอบเขาโดยไร้ที่มา ไหนจะการเป็นเจ้าของคาเฟ่ตั้งแต่อายุที่พ้นเบญจเพสมาไม่กี่ปี ซ้ำยังดำเนินกิจการมาอย่างดีนี่อีก…

“เรื่องรูมเมตว่าแย่แล้ว เรื่องร้านเย็นของมันแย่กว่าอีกพี่”

เสียงร่วมบ่นจากชายร่างยักษ์อีกคนซึ่งยืนล้างแก้วกาแฟอยู่ด้านหลังเรียกให้มาลารินหันไปย่นจมูกใส่ทันที ช่วงสายเช่นนี้ถือเป็นเวลาที่พนักงานในร้านพอจะผ่อนคลายได้บ้าง การพูดคุยหยอกหัวค่อนข้างเป็นไปอย่างสะดวก หลังต้องวิ่งวุ่นกับกองทัพผู้เสพติดกาเฟอีนในชั่วโมงเร่งด่วนยามเช้า

หญิงสาวคนเดียวในวงสนทนาบ่นกระปอดกระแปดทันที

“อย่าซ้ำเติมกันซี่พี่ภพ คนยิ่งเครียดๆ อยู่”

“แบบนี้ลีไม่ขาดรายได้แย่เหรอ” เจ้าของคาเฟ่หนุ่มฉีดน้ำใส่กระถางต้นไม้ก่อนหันมาสบตาหญิงสาวอย่างเห็นใจ “พี่อยากเพิ่มวันให้นะ ถ้ามันไม่ชนตารางเรียนของลี”

พี่ประณตแตกต่างจากเจ้าของร้านอาหารตอนเย็นของเธออย่างสิ้นเชิง เขาไม่เคยตระหนี่ ขี้บ่น หรือเอารัดเอาเปรียบลูกน้องสักกระผีกริ้น ในทางตรงกันข้ามกลับคอยหยิบยื่นความช่วยเหลือแทบทุกครั้งอีกต่างหาก และแม้คาเฟ่ของเขาจะมีลูกค้าเข้าไม่ขาด ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เคยมีทีท่าเต็มตื้นต่อรายรับหรือกระสับกระส่ายต่อรายจ่ายเลยสักครั้ง ราวกับว่าร้านแห่งนี้เป็นเพียงรวงรังแห่งความสุขที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อโอบล้อมแต่ความต้องการของเขาเท่านั้น ถือเป็นเจ้านายในฝันโดยแท้…

“ลีก็อยากทำแค่ที่นี่ที่เดียวค่ะพี่ณต แต่ตารางเรียนไม่อำนวยจริงๆ” เธอหันไปโอดครวญ “เนี่ย เลยต้องมาเริ่มหางานใหม่อีกครั้งแล้ว”