ทดลองอ่าน ณ ภวังค์สุดฝั่งฟ้า บทที่ 5

“มีอะไรกันรึเปล่าจ๊ะ”

ดวงตาสีเทาของชายผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดทางสายเลือดกับอีกฝ่ายพลันสลัดทิ้งห้วงอารมณ์ทั้งหมด แล้วกลับมาปกคลุมตนเองด้วยม่านเงาบางอย่างอีกครั้ง คลุมเครือ ยากจะอ่านออก ก่อนกระตุกมุมปากในเสี้ยววินาทีเมื่อเอ่ยตอบเสียงเรียบ

“ลองถามลูกชายคุณน้าดูสิครับ”

เขากล่าวทั้งๆ ที่รู้ว่าคำพูดของตนจะสร้างหลุมพรางแห่งความสงสัยลงในใจคนฟังอย่างไม่อาจเป็นอื่นไปได้ ก่อนจะสลับมองสองแม่ลูกเพียงแวบสั้นๆ แล้วเดินเข้าบ้านโดยไม่หันกลับมาอีก

กระทั่งเจ้าของร่างสูงเดินหายไปแล้วนั่นแหละ คุณนัยนาหรือที่กวินเรียกอย่างห่างเหินว่า ‘คุณน้า’ จึงลอบมองประกายตาว้าวุ่นของบุตรชายก่อนแตะเบาๆ ที่แขนเพื่อกระซิบถามอย่างอ่อนโยน

“ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าลูก”

“…เปล่าฮะ”

กีรติไม่ได้สบตามารดาขณะตอบ และทั้งๆ ที่ไม่อยากยอมรับสักนิด ทว่าความจริงก็คือเขากำลังติดเข้าไปในกับดักแห่งความสงสัยซึ่งถูกวางกระจายอย่างยากจะหาทางเลี่ยงหลบ…ทั้งจากกวิน คุณมาลาริน หรือแม้กระทั่งตัวเขาเอง…

เด็กชายศรันย์เพิ่งจะทำการบ้านข้อสุดท้ายเสร็จพอดี ตอนที่ ‘แม่ลี’ ของเขาเดินเข้ามาในห้อง

หญิงสาวก้าวเดินเงียบเชียบเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ประจำ เดียวดายคล้ายกับห่อคลุมตัวเองจากโลกทั้งใบ และนานๆ ครั้งหรอกถึงจะยอมหัวเราะออกมาบ้าง จนบางครั้งศรันย์ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าแม่กำลังขำจริงๆ หรือทำไปเพื่อไม่ให้ตัวเองลืมว่าวิธีหัวเราะต้องทำอย่างไรกันแน่ ถึงกระนั้นแม่ลีของเขาก็ยังเป็นคนที่ใจดีที่สุดเสมอมา…เป็นแม่ผู้คอยเลี้ยงดูเขาอย่างไม่รู้ล้ารู้หน่ายตั้งแต่ลืมตาเกิดจนถึงยามนี้…แต่เพียงผู้เดียว

ศรันย์เก็บสมุดการบ้านใส่กระเป๋านักเรียน ก่อนจะรีบกระโดดแผล็วขึ้นไปบนเตียงโดยไม่ต้องให้บอกด้วยซ้ำ เพื่อจะได้ใช้ดวงตากลมโตสีดำคู่นั้นช้อนขึ้นจับจ้องมารดาอย่างน่าชังพลางเอ่ยถาม

“คุณยายนอนแล้วเหรอฮะ”

มาลารินพยักหน้ารับ เธอหันไปมองโต๊ะที่ไม่มีสมุดการบ้านค้างคาครู่สั้นๆ ขณะเอื้อมตัวไปปิดหน้าต่างบนหัวเตียง

“ทำการบ้านเสร็จหมดแล้วเหรอรัน”

“เสร็จหมดแล้วครับ”

เด็กชายพยักหน้ารับอย่างกระตือรือร้น ก่อนเอนตัวลงนอนเพื่อรอให้แม่ห่มผ้าให้ นี่คือช่วงเวลาที่ศรันย์โปรดปรานที่สุด แม่ลีจะคลี่ผ้าห่มซึ่งถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อยจากปลายเตียงขึ้นมาทาบทับลงบนอกเขาพอดิบพอดี ก่อนจะจัดนู่นจัดนี่ไปรอบๆ เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะคลุมตัวเขาไปตลอดคืนจนถึงเช้า และบางที…หากแกล้งหลับเร็วหน่อย ศรันย์จะรู้ด้วยว่าแม่แอบจุมพิตแผ่วเบาลงบนหัวของเขาก่อนออกจากห้องไปอย่างเงียบงัน