ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

เฟิ่งเป๋าเป่าได้ยินเสียงฝีเท้าก็ได้สติขึ้นมาทันใด หลิ่วมู่ชิงเบิกตากว้างเงี่ยหูฟัง ทั้งสองคนสบตากันชั่วขณะ และแล้วก็ตะโกนไปทางโถงด้านนอกพร้อมกันทันที “อย่าเข้ามา!”

ซึ่งช้าไปเสียแล้ว

ปัง!

กลุ่มคนที่อยู่นอกห้องดันประตูเข้ามาพร้อมกัน พริบตาเดียวคนทั้งหมดก็ถลันเข้ามาในห้อง เฟิ่งเป๋าเป่าตกใจหน้าถอดสี รีบหมุนตัวกลับเพื่อจะหลบ แต่แล้วก็ปะทะกับฉากบังลมหินอ่อนที่งดงามนั้นเข้าอย่างจัง จังหวะชนอย่างแรงทำให้ฉากบังลมสั่นสะเทือน ฉากบังลมทั้งบานหงายไปด้านหลัง

เสียงดังโครม ฉากบังลมหงายล้มต่อหน้ากลุ่มคนที่บุกเข้ามาพอดี ทุกคนต่างมองเห็นภาพตรงหน้าแบบหมดจด

เพียงแค่เห็นก็เข้าใจได้ทุกอย่าง คุณหนูใหญ่สกุลเฟิ่งถลันเข้ามาในห้องอาบน้ำสุขาวดีของนายน้อยของพวกเขา!

ทุกคนมองไปยังเฟิ่งเป๋าเป่าที่ตื่นตระหนกจนเกือบจะร้องไห้ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงดังตุ๋ม คราวนี้แย่ยิ่งกว่าเก่า นายน้อยผู้สงบนิ่งสง่างามของพวกเขาจู่ๆ ก็จมลงไปก้นถัง…

“นายน้อย! นายน้อย?!”

“แย่แล้ว นายน้อยเป็นลมหรือไม่น่ะ?!”

อู่เอ๋อร์กับลิ่วเอ๋อร์ร้องแตกตื่น

“ฮึก!” เฟิ่งเป๋าเป่าสูดจมูก หลังจากสะอึกสะอื้นแล้วก็ส่งเสียงร้องหงิงๆ นางไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย นางไม่ได้อยากจะเห็นด้วย แต่ในเมื่อเห็นไปแล้ว ตอนนี้จะให้ทำอย่างไรล่ะ

“เป๋าเป่าเป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น เหตุใดถึงร้องไห้”

เสียงเอะอะดังแทรกไปทั่วนภา ในห้องข้างมีทั้งเสียงวิ่งวุ่น เสียงตะโกน เสียงร้องไห้ เสียงซักถาม

วุ่นวายโกลาหลยิ่งนัก

หลิ่วมู่ชิงหลับตาสนิท กลั้นหายใจดำลงไปใต้น้ำ เขาไม่ได้หมดสติ แต่แค่ไม่อยากออกไป ไม่เพียงเท่านั้น เขายังอยากให้ตัวเองจมน้ำตายไปเลยด้วย!

เกิดมาสิบหกปี ไม่เคยขายหน้าเช่นนี้มาก่อน ถูกเห็นร่างกายหมดเปลือกตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งอีกฝ่ายยังเป็นบุตรีของมิตรเก่าบิดา เป็นสหายรักของน้องสาว และเป็นคุณหนูน้อยที่เรียกเขาทุกวันว่าพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้! ถ้ารู้อย่างนี้เขาเอาผ้าเช็ดมือหรืออะไรสักอย่างมาปิดไว้หน่อยดีกว่า อย่างน้อยคงจะไม่ต้องถูกเห็นแม้กระทั่งตรงนั้น แต่ตอนนี้อะไรก็ไม่ทันแล้ว!

ตั้งแต่จำความได้ นอกจากแม่นมที่คอยดูแลกับคนสนิทข้างกายแล้ว ไม่มีใครเคยเห็นร่างเปลือยของเขามาก่อน แม้แต่ท่านพ่อท่านแม่ก็ไม่เคย ตอนนี้อะไรที่ควรเห็นและไม่ควรเห็นล้วนถูกเฟิ่งเป๋าเป่าคนนี้เห็นหมดแล้ว!

หลิ่วมู่ชิงขมวดคิ้วมุ่นอยู่ในน้ำ กลั้นหายใจอย่างอึดอัด ฟองอากาศผุดออกมาจากปากเขาเป็นสาย ใบหน้านั้นยุ่งตลอดเวลา ในใจรู้สึกโกรธเคืองหรืออับอายเขาก็บอกไม่ถูก แต่มีเรื่องหนึ่งที่เขาแน่ใจยิ่ง นั่นก็คือในชั่วชีวิตนี้เป็นตายเขาก็จะไม่แช่น้ำอีกแล้ว!