ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

“จางเถี่ย จะไปคุยกับพวกเขาทำไมเล่า คนเขากายเนื้อทองคำ ไม่มีอะไรต้องข้องแวะกับพวกเราหรอก มีอะไรต้องพูดคุย!” ชายชราที่ฟันดำเต็มปากแสยะยิ้มอย่างหยาบคาย แคะฟันไปขณะที่พูด

อู่เอ๋อร์ทำเป็นหูหนวกตาบอดไม่สนใจไปเสีย นายน้อยกำชับไว้ว่าอย่าขัดแย้งกับคนของกิจการคุ้มภัย เขาไม่อยากทำให้นายน้อยลำบากใจ แม้จะรู้สึกคับข้องใจแทนนายน้อยเหลือเกิน

มือคุ้มภัยพวกนี้ชอบนินทาลับหลังว่านายน้อยบอบบางทนความยากลำบากไม่ได้ และบอกว่านายน้อยไม่มีบุคลิกผู้นำโดยธรรมชาติเหมือนสามีภรรยาหัวหน้าสำนัก ทว่านายน้อยเพิ่งจะอายุสิบแปดปีเท่านั้น เหตุใดคนที่เยาะเย้ยเขาถึงไม่คิดบ้างว่าตอนตัวเองอายุเท่านี้ยังทำอะไรอยู่ ดีไม่ดีเกิดมาก็คิดแต่จะหาเมียเท่านั้นกระมัง! ยิ่งไปกว่านั้นนายน้อยอ่านตำราฝึกวรยุทธ์ ศึกษาการค้ามาเป็นเวลานาน หลายปีมานี้เริ่มดูแลกิจการก็ขยันขันแข็งทุกวันไม่มีเกียจคร้าน ความยากลำบากนี้มิใช่เรื่องที่คนนอกจะเข้าใจ…

ว่าแต่…เหตุใดนายน้อยกับลิ่วเอ๋อร์ยังไม่กลับมาอีก

สายลมเย็นหอบหนึ่งพัดมา ท่ามกลางพงไพร ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนบ้างนอนบ้างนั่ง ผล็อยหลับไปเกินครึ่ง แม้แต่ม้าก็ยังสะบัดหางอย่างเอื่อยเฉื่อย

อากาศยามบ่ายในฤดูใบไม้ร่วงช่างน่านอนเสียนี่กระไร…

ทันใดนั้นเองม้าหลายตัวก็ย่ำเท้าพร้อมกันเบาๆ ราวกับมิได้ใส่ใจ

จางเถี่ยรวมถึงชายฉกรรจ์หลายคนคว้าจับอาวุธทันที ชั่วเวลาเพียงประกายไฟแลบ ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งพุ่งออกมาจากทุกทิศทุกทางคล้ายระเบิด บ้างก็โดดออกมาจากหลุมพรางตัว บ้างก็กระโจนลงมาจากยอดไม้สูง และหลายคนโก่งคันธนู พริบตานั้นได้ยินเพียงเสียงสวบสาบ ม้าทุกตัวย่ำเท้าสับสนส่งเสียงร้องอึกทึก!

“มีคนซุ่มโจมตี! ทุกคนจับคู่หลังชนกัน! ระวังธนูด้วย!” จางเถี่ยตะโกนทันที

ชายฉกรรจ์ของกิจการคุ้มภัยทั้งหมดต่างชักอาวุธออกมาอย่างรวดเร็ว สองคนประกบเป็นหนึ่ง อู่เอ๋อร์เพิ่งจะชักดาบยาวออกมาก็ถูกคนคว้าตัวไปอย่างไว หันกลับไปเห็นเป็นจางเถี่ย

“ข้าคุ้มกันเอง เจ้ารีบพานายน้อยหนีไป ถ้าเขาไม่ยอม เจ้ากับลิ่วเอ๋อร์ก็ทำให้เขาสลบแล้วแบกไปซะ”

อู่เอ๋อร์อึ้งไปชั่วขณะ มองเขาอย่างแปลกใจ “แล้วพวกเจ้าล่ะ”

จางเถี่ยสบถด่า “ยังมีเวลาห่วงคนอื่นอีกรึ! เอาเป็นว่าเจ้าได้ตัวนายน้อยแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ดูสถานการณ์ไม่สู้ดีเท่าไร ถ้าเขาเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ข้าจะมีหน้าไปเจอนายท่านได้อย่างไร!”

ระหว่างที่พูดสองฝ่ายก็เริ่มเปิดฉากสู้รบกันดุเดือด คนทางฝั่งจางเถี่ยล้วนดุดันห้าวหาญ ทว่าอีกฝ่ายได้เปรียบในเรื่องจำนวนคน แทบจะเป็นการสู้แบบสามต่อหนึ่งด้วยซ้ำ ประกอบกับบนต้นไม้ยังมีมือธนูคอยยิงโจมตีไม่หยุดหย่อน สถานการณ์อันตรายอย่างยิ่ง…

อู่เอ๋อร์หลบไปทางด้านข้างโดยมีจางเถี่ยคุ้มกันตลอดทาง เขาคลานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเองก็เห็นคนคนหนึ่งเข้ามาประชิดตัวด้านหน้า เขากำลังจะแทงดาบสวนไปแล้ว ก่อนจะพบว่าเป็นลิ่วเอ๋อร์

“เร็ว ตามข้ามา!” ลิ่วเอ๋อร์ดึงเขาขึ้นมา

ภายในป่า กลุ่มของจางเถี่ยตกอยู่ในการต่อสู้อันดุเดือด จังหวะที่กำลังฆ่าฟันกันเลือดพล่าน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงขลุ่ยที่ดังเป็นพิเศษ กลุ่มคนที่ซุ่มโจมตีนั้นต่างหยุดชะงัก สีหน้าประหลาดใจเป็นล้นพ้น

นี่มันเสียงสัญญาณให้ถอนทัพไม่ใช่หรือ ขณะที่ทุกคนกำลังลังเลก็ได้ยินเสียงขลุ่ยแบบเดียวกันดังขึ้นอีกครั้ง แปลกจริง กำลังจะชนะอยู่แล้ว! เหตุใดจู่ๆ ถึงให้ล่าถอยล่ะ