ทดลองอ่าน ดวงใจกลางสายลม

หลิ่วมู่ชิงมิได้สนใจนางอีก นั่งดื่มชารสเลิศของตัวเองต่อไป มือหนึ่งลูบกระบี่ที่วางอยู่บนโต๊ะโดยไม่รู้ตัว อากัปกิริยานี้ดึงดูดสายตาของเฟิ่งเป๋าเป่าทันที ดวงตาของนางสว่างวาบ ร้องชมว่า “พี่มู่ มีดของท่านงามนัก!”

หลิ่วมู่ชิงเห็นนางทำท่าจะยื่นมือมันแผล็บมาจับกระบี่ก็รีบแย่งมาถือไว้ในมือก่อน ถึงท่านพ่อจะบอกว่าบุรุษควรมีน้ำใจและมารยาทกับสตรี แต่กระบี่เล่มนี้เป็นของขวัญวันเกิดอายุสิบขวบของเขา หลังจากได้มันมาเขาก็พกติดตัวไม่ห่างมือทุกวัน แล้วมือของเฟิ่งเป๋าเป่าก็มันเหลือเกิน เขาทนดูนางจับไม่ได้แน่

ระหว่างที่คิด เขาก็กอดกระบี่ไว้ในอกด้วยสีหน้าบึ้งตึง “นี่เป็นของรักของข้า ให้เจ้ายืมเล่นไม่ได้หรอก”

นางทำหน้าผิดหวัง แต่แล้วก็กะพริบตาปริบๆ ยื่นข้อเสนอ “ข้าก็จะเอาของรักของข้าให้ท่านยืมด้วย เราแลกกันเล่นดีหรือไม่”

หลิ่วมู่ชิงมองนางอย่างระแวง แต่ถึงอย่างไรความเยาว์วัยก็ห้ามความใคร่รู้ไว้ไม่อยู่ คิดสักพักก็พยักหน้าถามว่า “ของรักของเจ้าคืออะไร เอาติดตัวมาด้วยหรือไม่”

นางพยักหน้าหงึกๆ แล้วยิ้มแป้นหยิบถุงเล็กๆ ออกมาจากข้างเอว ประคองไว้ในอุ้งมือด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ หลิ่วมู่ชิงอดใจไม่ไหวยื่นหน้าไปดู สองตาจ้องที่มือของเฟิ่งเป๋าเป่าดูนางเปิดถุงใบนั้นออก ค่อยๆ ดึงถุงลงข้างล่าง

“จี๊ด!”

หนูขนสีน้ำตาลตัวหนึ่งโผล่หัวออกมาจากในถุง

“นี่ล่ะของรักของข้า เจ้าหนูขนปุย!” เฟิ่งเป๋าเป่าประกาศเสียงดังพร้อมฉีกยิ้มด้วยปากที่ไม่มีฟันหน้า

หลิ่วมู่ชิงเบิกตากว้างอย่างตกใจ ตอนยังเล็กอยู่เขาเคยติดตามมารดาขึ้นเรือไปดูงาน แล้วไม่ระวังเผลอตกลงไปในห้องเก็บเสบียงใต้ท้องเรือ โชคร้ายเจอฝูงหนูโจมตี ตั้งแต่นั้นมาเขาก็กลัวสัตว์ตระกูลหนูมาตลอด โชคดีที่ปกติในบ้านไม่มีหนูให้เห็น จึงไม่มีใครล่วงรู้ความลับนี้ เขาคาดคิดไม่ถึงเลยว่าภายในห้องส่วนตัวที่แสนสบายอย่างตอนนี้จะมีหนูอ้วนขนปุยตัวหนึ่งโผล่มา อีกทั้งยังอยู่ห่างแค่ระยะที่แทบจะกัดปลายจมูกเขาได้

หลิ่วมู่ชิงหน้าซีดลง ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทุกทีๆ จนในที่สุดเมื่อหนูขนปุยส่งเสียงร้องจี๊ดๆ อีกหลายครั้ง เขาก็กลั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ตะเบ็งเสียงร้องลั่นอย่างลืมตัว “อ๊าๆๆๆๆ! เอาออกไป! เอาออกไป!”

เขาได้ยินตัวเองร้องเสียงหลงแบบที่ไม่เคยร้องมาก่อน แต่ก็ควบคุมไม่ได้แล้ว

เสียงร้องดังสนั่นนี้พลันกระจายไปทั่วชั้นใต้หลังคา ไม่เพียงองครักษ์ที่อยู่ภายในห้องจะสะดุ้งตกใจ องครักษ์ที่อยู่นอกห้องก็ถือดาบถลันเข้ามาทันที แม้กระทั่งห้องข้างๆ ก็หยุดสนทนา ทุกคนรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“นายน้อย! นายน้อย?!”

“พี่มู่เป็นอะไรไปหรือ”

เฟิ่งเป๋าเป่าก็ตกใจเช่นกัน รีบเข้าไปสอบถามใกล้ๆ พร้อมกับเจ้าหนูที่อยู่ในมือ มันบังเอิญไปโดนคางของหลิ่วมู่ชิงเข้าพอดี

“ไม่เอา! ไม่เอา!” เขาตื่นตระหนกสุดขีด หนังศีรษะชาวาบ ขนลุกขนชันไปหมดทั้งตัว มือและเท้าปัดป่ายพัลวัน เก้าอี้ที่นั่งอยู่โงนเงนไปมาอย่างแรง ชั่วพริบตาต่อจากนั้นภายใต้สายตาของทุกคนที่จับจ้อง ร่างของเด็กชายก็หงายหลังล้มลงไปพร้อมเก้าอี้ ด้านหลังศีรษะกระแทกพื้นที่เงาวับจนส่องได้เสียงดังชัดถนัดหู!

ตึง!

“นายน้อยระวัง!”

“แย่แล้ว!”

หลิ่วมู่ชิงเห็นดาราพร่างพราย ท่ามกลางความมึนงงนั้น จำได้เพียงว่าทุกคนเข้ามาห้อมล้อม แต่ละคนมองเขาอย่างตกใจ ไม่เว้นแม้แต่บิดาของเขาที่สุขุมเยือกเย็นเสมอ

แต่ที่น่าโมโหที่สุดก็คือท่านลุงเฟิ่งหน้าดุคนนั้น เขากลับส่งเสียงหัวเราะสะใจแล้วพูดขึ้น “เต๋อเจิน ไม่จริงน่า ลูกชายเจ้าขี้ขลาดขนาดนี้เชียวรึ กลัวแม้กระทั่งหนู!”

ใครขี้ขลาดกัน! อย่ามาพูดจาส่งเดชต่อหน้าทุกคนเช่นนี้นะ! หลิ่วมู่ชิงต่อต้านอยู่ในใจอย่างร้อนรน ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะดับวูบ หมดสติไม่รู้สึกตัว