ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 1

อาจู้เอ่ยปนยิ้ม “ไปอาบแดดสักหน่อยก็ดีเจ้าค่ะ เพียงแต่วันนี้ผู้คุ้มกันไม่อยู่ คุณหนูกับอาเหมยห้ามไปไกลนัก ให้อาเลี่ยงตามไปด้วยแล้วกัน”

อวี๋ไฉ่หลิงเหลือบมองอาจู้ด้วยความแปลกใจ สตรีผู้นี้ไม่ใช่คนช่างพูด วันนี้กลับไม่เพียงพูดเยอะ ยังอนุญาตให้อวี๋ไฉ่หลิงออกไปเที่ยวเล่นโดยไม่มีบุรุษที่โตแล้วคอยติดตาม

อาเหมยทำหน้าผีทะเล้นใส่อาจู้ผู้เป็นมารดา ก่อนรีบปรนนิบัติคุณหนูสวมรองเท้าผ้าฝ้ายหัวงอนพื้นหนา ห่มเสื้อคลุมเนื้อหนาให้ จากนั้นสองคนก็จูงมือกันออกไปเที่ยวเล่นอย่างระรื่นชื่นบาน

รอจนก้าวออกมานอกเรือน อวี๋ไฉ่หลิงสูดหายใจเข้ายาวๆ หนหนึ่ง กลิ่นอายของหิมะน้ำแข็งที่ปะทะใบหน้าก็พาให้กลิ่นอายของถ่านไฟที่เหลือในช่องอกถูกสลายจนสิ้น ลมหายใจอันเย็นสดชื่นไหลเข้ามาแทนที่อย่างเปี่ยมล้น เมื่อแหงนหน้ามองผืนฟ้าชนบทตอนเหนือแห่งนี้ ค่อยรู้สึกว่าฟ้าครามเมฆขาวที่เคยอ่านในวัยประถมไม่ใช่คำโป้ปด สามารถเห็นเวิ้งฟ้าที่สูงลิ่วกว้างไกลนั้นสะอาดหมดจดราวน้ำแข็งที่กระจ่างใสได้ อวี๋ไฉ่หลิงก็ให้รู้สึกผ่อนคลายสบายใจอย่างยิ่ง

เด็กสาวเหลียวกลับไปมองเรือนเล็กหลังนี้อีกครา มีรั้วไม้รวกแถบกว้างล้อมตัวเรือนอยู่ห่างๆ หนึ่งวง แม้เป็นเรือนหลังเล็กในชนบท แต่ก็สร้างหลังคาสูงตระหง่าน ห้องสามห้องในเรือนล้วนโอ่โถง ไม่มีกลิ่นอายอันหม่นหมองซึมเซาแฝงอยู่แม้สักนิด เรือนที่กว้างขวางสูงสง่าเช่นนี้ไม่คล้ายบุคลิกของแคว้นวอ* แต่อย่างใด

อวี๋ไฉ่หลิงผงกศีรษะอย่างพึงพอใจ ทางหนึ่งจูงอาเหมยตัวน้อย ทางหนึ่งพาเด็กชายวัยเจ็ดแปดขวบที่กำลังกระโดดโลดเต้นอีกคนออกจากลานเรือน ตอนนี้เองเห็นบุรุษบนหลังม้าในชุดทะมัดทะแมงสองคนควบห้อมาแต่ไกล พร้อมกับหิมะที่ฟุ้งขึ้นจากพื้นคละเคล้าฝุ่นเป็นแต้มๆ อาเหมยผู้มีสายตาเฉียบคมเอ่ยขึ้นในทันที “เป็นท่านพ่อ…แล้วก็พี่ชาย” จากนั้นโบกแขนพลางตะเบ็งเสียงร้องเรียก “ท่านพ่อ! พี่ชาย!”

พอสองคนบนหลังม้ามาถึงหน้าประตูลานก็รั้งม้าอย่างคล่องแคล่วแล้วพลิกตัวลงจากม้า ทันทีที่เห็นอวี๋ไฉ่หลิง บุรุษวัยกลางคนที่นำหน้ามาผู้นั้นก็ประสานมือก้มศีรษะคำนับพร้อมกับยิ้มทักทายว่า “คุณหนู”

ชายหนุ่มวัยสิบเจ็ดสิบแปดปีที่อยู่ด้านหลังประสานมือคำนับตามเช่นกัน

อวี๋ไฉ่หลิงผงกศีรษะรับ ก่อนแหงนหน้าเอ่ยปนยิ้มน้อยๆ “ฝูอี่กลับมาแล้ว”

บุรุษวัยกลางคนเคราครึ้มเงยหน้ากล่าวพร้อมรอยยิ้มอันแจ่มใส “คุณหนูจะออกไปเดินเที่ยวหรือ เมื่อครู่ข้าเห็นศาลเจ้าริมน้ำข้างหน้ากำลังเซ่นไหว้เทพแห่งลำธาร คุณหนูกับอาเหมยไปชมดูความครึกครื้นก็ดีขอรับ” เขาหันหน้าไปกล่าวกับบุตรชาย “อาเติง เจ้าอย่าเพิ่งกลับเข้าเรือน จงตามคุณหนูไปด้วย”

“ขอรับ” ชายหนุ่มขานรับเสียงเบา จากนั้นปลดสายบังเหียนมอบให้บิดา แล้วเดินตามกลุ่มของอวี๋ไฉ่หลิงออกไปข้างนอก ย่ำไปบนหิมะที่สุมอยู่บางๆ บังเกิดเสียงกรอบแกรบยามเดิน

ฝูอี่ผู้นี้คือสามีของอาจู้ เดิมทียังมีผู้คุ้มกันอีกสองคน อวี๋ไฉ่หลิงได้ยินพวกเขาเรียกฝูอี่ว่า ‘หัวหน้าฝู’ จึงเรียกตามอย่าง ไม่คาดว่าฝูอี่จะตกอกตกใจยิ่ง เป็นตายก็ไม่ยอมให้เรียกเช่นนี้ แรกพบกันเห็นท่าทางเขาใกล้ชิดกับอาจู้ อวี๋ไฉ่หลิงยังหลงนึกว่าเขาเป็นคู่ขาของอาจู้ด้วยซ้ำ นินทาอยู่ในใจไปรอบหนึ่ง ใครจะรู้เล่าว่าเขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของอาจู้ต่างหาก

ออกจากเรือนมุ่งไปทางตะวันตกราวสิบกว่านาที ได้ยินเสียงธารน้ำไหลจ๊อกๆ ผสานกับเสียงผู้คนจ้อกแจ้ก แลเห็นลำธารกว้างราวสิบกว่าเมตรสายหนึ่งปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตา น้ำในลำธารใสจนเห็นก้นบึ้ง ระดับน้ำตื้นแค่ครึ่งเมตร บริเวณที่ลึกก็เพียงสามสี่เมตรเท่านั้น แม้เป็นลำธารเล็กๆ ทว่าอุดมสมบูรณ์มิใช่น้อย หนึ่งปีสี่ฤดูมีปลามีกุ้งไม่ขาดช่วง ช่วยจุนเจือความเป็นอยู่ของชาวบ้านได้อย่างมาก ดังนั้นผู้เฒ่าซึ่งเป็นที่นับหน้าถือตาในหมู่บ้านนี้จึงนำพาผู้คนสร้างศาลเจ้าเล็กๆ หลังหนึ่งที่ริมฝั่งไม่ไกลจากต้นน้ำ เพื่อบูชาเทพแห่งลำธารและป่าเขาทั้งซ้ายขวา หวังใจว่าจะได้รับการปกปักรักษาจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ให้มีปลากุ้งกับพืชผลมากยิ่งขึ้น

* แคว้นวอ คือคำเรียกประเทศญี่ปุ่นในสมัยโบราณ