ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 10

บทที่ 10

ตามคำกล่าวของเฉิงเซ่าซาง นี่เป็นงานเลี้ยงครอบครัวที่สมัครสมานมื้อหนึ่ง เป็นงานเลี้ยงครอบครัวที่กลมเกลียวมื้อหนึ่ง และก็เป็นงานเลี้ยงครอบครัวที่ประสบความสำเร็จมื้อหนึ่ง

หลังงานเลี้ยงยุติลง คนทั้งหมดควรทำสิ่งใดก็แยกย้ายกันไปทำสิ่งนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงดื่มสุรามากไปหลายจอก จึงขับร้องเพลงพลางกลั้วหัวเราะ ขาดก็แต่ร่ายรำออกมา หูเอ่ารีบประคองนางกลับเข้าห้องชั้นในไปพักผ่อน ขณะที่อารองเฉิงเฉิงลุกขึ้นจะจากไป เฉิงเซ่าซางค่อยสังเกตเห็นว่าขาข้างหนึ่งของเขากะเผลกนิดๆ เฉิงสื่อยุดน้องชายไว้ไม่ยอมให้เขาสลัดหลุด บอกว่าอยาก ‘จับเข่าคุยกัน’ ประสาพี่น้อง จากนั้นเฉิงเฉิงก็ถูกดึงตัวออกไปอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจนัก

ครั้นหนูน้อยเฉิงโอวที่ขาวจ้ำม่ำหาวหวอดพลางถูกฟู่หมู่ของเขาพาออกไป แม่นางน้อยตาโตเฉิงยางก็ก้มหน้าเดินตามหลังเฉิงโอวผู้เป็นน้องชาย ตั้งแต่กินอาหารเมื่อครู่เฉิงเซ่าซางก็คอยจับตานางแล้ว เดิมทีคิดจะตามไป ‘คบหาสหาย’ ใครจะรู้กลับถูกชิงชงฮูหยินจูงไปถึงข้างกายเซียวฮูหยิน บอกว่าต้อง ‘ส่งแขก’ ก่อน

พ่อลูกสกุลต่งเดินหน้าม่อยคอตก ต่งหลี่ว์ซื่อเดินหน้าชื่นตาบาน เซียวฮูหยินผู้ซึ่งแต่ไรมาลงมือไม่ธรรมดาได้มอบผู้คุ้มกันสองคนให้ต่งหลี่ว์ซื่อไปโดยตรงแล้ว หากพ่อลูกสกุลต่งจะตำหนิตบตีต่งหลี่ว์ซื่อ ให้ผู้คุ้มกันลงมือได้ทันที รอจนอีกหลายปีผ่านไป ต่งหลี่วซื่อยึดกุมสกุลต่งทั้งในนอกอยู่ในกำมือก็จะไม่ต้องหวาดกลัวอันใดอีก

เซียวฮูหยินคิดอ่านรัดกุม ก่อนจากยังกำชับต่งหลี่ว์ซื่อสองสามประโยค “นับจากนี้พ่อลูกสกุลต่งไม่มีสิ่งใดจะบังคับควบคุมเจ้าได้อีก เว้นก็แต่เรื่องหนึ่ง…หากสักวันน้องหย่งสิ้นไร้มโนสำนึก จะไปยังที่ว่าการเพื่อเป็นบิดาฟ้องร้องบุตร หมายใช้ลูกๆ ข่มขู่คุกคามเจ้า เจ้าควรทำเช่นไร…

มิสู้เจ้าบอกพ่อลูกสกุลต่งไปเลย หากเจ้าขาดบุตรธิดา เจ้าจะหย่าแล้วแต่งงานใหม่ เรื่องยักยอกเอายุทโธปกรณ์ไปขายกับบุกรุกยึดครองที่นาชาวบ้านล้วนยังไม่จบ หากพวกเขาไม่ยอมใช้ชีวิตไปอย่างสงบเสงี่ยม เจ้าสามารถฟ้องร้องเรื่องนี้ได้ทุกเวลา ดูซิพวกเขายังจะมีชีวิตหาเรื่องต่อไปหรือไม่”

ชิงชงฮูหยินกับเฉิงเซ่าซางที่ยืนอยู่ทางซ้ายและขวาของเซียวฮูหยินต่างมองหน้ากัน ชิงชงฮูหยินมิได้ประหลาดใจกับคำพูดของเซียวฮูหยิน หากแต่ตระหนกว่าคำพูดเช่นนี้ปล่อยให้คุณหนูเล็กฟังได้อย่างไร ฝ่ายเฉิงเซ่าซางคิดในใจว่า บิดาฟ้องร้องบุตรเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากเลยหรือ

เซียวฮูหยินหันหน้ามาถามพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ “ลูกแม่ เจ้ารู้สึกว่าคำพูดเมื่อครู่ของแม่เป็นอย่างไรบ้าง”

เฉิงเซ่าซางไม่ทันตั้งตัว ดวงตาจึงเบิกค้างอยู่บ้าง นางหันคอไปมองชิงชงฮูหยิน ก่อนเห็นว่าหญิงรับใช้อาวุโสรอบกายล้วนก้มหน้านั่งคุกเข่าอยู่บนทางระเบียงที่ห่างออกไปเจ็ดแปดก้าว ท่าทางราวไม่ได้ยินถ้อยคำเหล่านี้โดยสิ้นเชิง ส่วนหญิงรับใช้อาวุโสเดิมของเก่อซื่อล้วนไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้พวกนางในรัศมีหนึ่งจั้งอยู่แล้ว เฉิงเซ่าซางเงยหน้ามองเซียวฮูหยินซึ่งสูงกว่าตนถึงหนึ่งศีรษะครึ่ง แลเห็นหยกสีมรกตที่ริมหูของอีกฝ่ายไหวเบาๆ ท่ามกลางสีหิมะบนยอดกิ่งไม้ที่อยู่ไกลตา พาให้บังเกิดวงรัศมีที่ชวนให้หัวใจหนาวสั่น ขณะเดียวกันก็สะท้อนให้ดวงหน้าอันขาวหมดจดของอีกฝ่ายยิ่งดูละเอียดไร้ตำหนิ

“ย่อมจะ…ย่อมจะ…” เฉิงเซ่าซางว่อกแว่ก “ท่านแม่ย่อมจะกล่าวถูกต้องยิ่งเจ้าค่ะ”

“อ้อ ประโยคใดเล่าที่ถูกต้องยิ่ง”

แววตาของเซียวฮูหยินเรียบเย็นเฉียบแหลม เฉิงเซ่าซางแรกสบแววตานั้นย่อมไม่แคล้วร้อนตัว แต่หากนางรู้ว่าอักษร ‘กลัว’ เขียนอย่างไร ชาติก่อนก็คงจะไม่ไปคลุกคลีกับนักเลงหญิงหรอก

“คำพูดของท่านแม่ถูกต้องทุกประโยค ดีต่อสกุลต่ง และดีต่อสกุลเฉิงด้วย” เฉิงเซ่าซางตอบอย่างคลุมเครือ