ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 10

มุมปากอันงดงามของเซียวฮูหยินยกขึ้นนิดๆ เจืออารมณ์เยาะหยันอยู่หลายส่วน นางจรดมองเฉิงเซ่าซางเนิ่นนานค่อยเอ่ยปาก “กลับห้องเจ้ากันก่อน” ชิงชงฮูหยินดันตัวเฉิงเซ่าซางที่ยืนทึ่มทื่อ พอยกมือขึ้นอีกหน หญิงรับใช้อาวุโสที่นั่งคุกเข่าอย่างนอบน้อมอยู่รอบด้านก็พร้อมใจกันลุกขึ้นเดินตามมา

ในฤดูเหมันต์อันหนาวจัด แผ่นหลังของเฉิงเซ่าซางถึงกับผุดเหงื่อชั้นบางๆ ออกมาครู่หนึ่ง เด็กสาวรีบเดินตามจนกลับเข้ามาในห้องนอนอันแคบเล็กห้องนั้น เหลียนฝางกับเฉี่ยวกั่วอบไออุ่นไว้ทั่วห้องแล้ว ครั้นเห็นกลุ่มของเซียวฮูหยินมาถึง ต่างก็รีบหมอบคำนับพร้อมขานเรียก

เซียวฮูหยินเดินตรงไปนั่งบนเตียงที่อยู่กลางห้อง เพียงโบกมือหนเดียว ชิงชงฮูหยินก็สั่งให้เหล่าหญิงรับใช้อาวุโสถอยออกไป เฉิงเซ่าซางรีบเดินไปใกล้ ส่วนเหลียนฝางยกน้ำผลไม้สำหรับล้างปากซึ่งเตรียมไว้เมื่อครู่แก่ชิงชงฮูหยิน ก่อนดึงตัวเฉี่ยวกั่วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ชิงชงฮูหยินรินน้ำผลไม้ลงในถ้วยที่มีหูจับเล็กๆ สองใบ ประคองถ้วยใบหนึ่งให้เซียวฮูหยินก่อน ค่อยยกถ้วยอีกใบให้เฉิงเซ่าซาง

“พวกเราสองแม่ลูกไม่ได้พบกันมาสิบปี มีความห่างเหินอยู่บ้างก็เป็นธรรมดา” เซียวฮูหยินจิบน้ำผลไม้คำหนึ่งก่อนเอ่ยเนิบช้า “แม่ไม่รู้ว่าอาสะใภ้รองสอนอันใดแก่เจ้าบ้าง แม่ขอฝากเจ้าประโยคเดียว…มีถ้อยคำใดจงเอ่ยตามตรง พูดคำเท็จคำลวงออกมาจะมีคุณค่าความหมายใด”

ชิงชงฮูหยินเอ่ยอย่างเคร่งเครียด “นายหญิง…”

เซียวฮูหยินยกมือยับยั้งไม่ให้อีกฝ่ายพูดต่อ สายตาเพ่งตรงไปหาเฉิงเซ่าซางพลางกล่าว “หลายวันมานี้แม่งานยุ่งเหลือเกิน จึงไม่มีเวลาพูดคุยกับเจ้าอย่างเต็มที่ ทว่าท่านพ่อเจ้ามาเยี่ยมเจ้าทุกวัน และบอกแม่ทุกวันว่าเจ้าเฉลียวฉลาด ฉะนั้นลูกแม่ไยต้องแสร้งเขลา”

เฉิงเซ่าซางวางถ้วยที่มีหูจับใบนั้นลงช้าๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นเอ่ยอย่างเยือกเย็น “ไม่แสร้งเขลา จะอยู่รอดเบื้องหน้าอาสะใภ้รองต่อไปได้อย่างไร ลูกยิ่งโง่เขลา นางก็ยิ่งได้ใจ หากลูกเฉลียวฉลาดแต่เล็ก นางมิต้องเสาะหาวิธีการอื่นมาจัดการลูกหรือ”

เซียวฮูหยินคลี่ยิ้มน้อยๆ “ดังนั้น…เจ้าจึงไม่รู้จักกระทั่งตัวหนังสือ?”

เฉิงเซ่าซางนับว่าเป็นคนหน้าหนาแล้ว กระนั้นฟังจบก็ยังหน้าแดงอย่างห้ามไม่อยู่

เดิมทีนางนึกว่าอักษรซึ่งใช้กันที่นี่คืออักษรตัวเต็ม จึงเคยพกพาความมั่นใจขอตำราจากชิงชงฮูหยินมาอ่าน หมายถือโอกาสทำความเข้าใจว่าตอนนี้ตนอยู่ที่ใดกันแน่ ทว่ายามที่ชิงชงฮูหยินใช้ถาดยกหนังสือไม้ไผ่หนักๆ หลายม้วนออกมา นางก็ลอบรู้สึกว่าท่าจะไม่ดีแล้ว จริงดังที่คิดไว้ อักษรในนั้นนางไม่รู้จักเลยสักตัว จะว่าไปอักษรเหล่านี้ดูคุ้นตาอยู่หลายส่วน คล้ายเคยเห็นบนป้ายร้านหรือในละครโทรทัศน์บางเรื่อง ลายเส้นหลากชนิดที่บิดไปงอมานี้ดูเก่าแก่เรียบง่ายทว่างามสง่าอย่างน่าอัศจรรย์ ดูแสนจะคุ้นตาทว่ากลับไม่รู้จักเลย

ตอนนั้นชิงชงฮูหยินสังเกตเห็นสีหน้าของเฉิงเซ่าซาง จึงประคองหนังสือไม้ไผ่ที่ดูค่อนข้างใหม่มาอีกหลายม้วน ขอบคุณฟ้าดิน หนนี้ในอักษรสิบตัวเฉิงเซ่าซางรู้จักสามสี่ตัวแล้ว เด็กสาวตื้นตันจนหวิดจะหลั่งน้ำตาออกมาทีเดียว

ด้วยเหตุนี้พื้นฐานความรู้ของนางจึงถูกชิงชงฮูหยินรู้กระจ่างทันใด ชิงชงฮูหยินรู้แล้ว เฉิงสื่อสามีภรรยาย่อมจะรับรู้ด้วย เซียวฮูหยินยังไม่เท่าไร บุตรสาวที่ถูกเลี้ยงอยู่กับเก่อซื่อมาสิบปีผู้นี้นางเตรียมใจในทางที่ย่ำแย่กว่านี้ตั้งแต่แรก ทว่าเฉิงสื่อโกรธมิใช่เบา โวยวายอยู่หลายรอบว่า ‘ต้องหย่าเก่อซื่อนั่นทิ้งเสีย’

เฉิงเซ่าซางตอบอึกอัก “ลูกก็พอจะรู้จักเป็นบางตัว…”

เซียวฮูหยินประชดตรงๆ “แค่ไม่กี่ตัวนั่นก็นับว่ารู้จัก? อีกอย่างอักษรที่เจ้ารู้จักเหล่านั้นเดิมทีเป็นเจ้าหน้าที่เล็กๆ ประดิษฐ์ขึ้น แม้ย่อลายเส้นให้ชัดเจนเข้าใจง่าย ทั้งปัจจุบันผู้คนก็ใช้กันมาก…” นางขมวดคิ้ว “ทว่าอักษรบนตำราในยุคก่อนราชวงศ์ฉินกลับมิใช่เขียนด้วยอักษรเหล่านี้” นางรู้อยู่แล้วว่าเก่อซื่อหญิงพรรค์นั้นไม่ได้สัมผัสน้ำหมึกสักหยด อย่าว่าแต่ไม่ได้คิดจะสอนเลย ต่อให้คิดจะสอนก็ไม่มีปัญญาจะสอนสิ่งดีๆ อันใดได้หรอก

เฉิงเซ่าซางรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปสมัยประถมกับมัธยมต้น ถูกคุณครูตำหนิเรื่องการเรียนทุกวัน จึงพูดด้วยสีหน้าเหี่ยวเฉา “ลูกบอกอาสะใภ้รองว่าลูกไม่ชอบเล่าเรียน ไม่ต้องเอ่ยถึงว่านางดีใจมากเพียงใด”

เก่อซื่อก็ช่างอับโชคนัก วันรุ่งขึ้นที่เฉิงสื่อรู้ว่าบุตรสาวเป็นคนไม่รู้หนังสือ ขณะพานางไปหาผู้เป็นย่า บังเอิญเจอเก่อซื่อซึ่งเปลือกนอกมาคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงแต่ที่จริงจะมาพูดใส่ไฟเช่นเคย เขาจึงด่ากราดออกไปทันที แม้เก่อซื่อรีบชี้แจงว่าเป็นเฉิงเซ่าซางบ่นเหนื่อยห่วงเล่นไม่ยอมเรียนเอง กระนั้นก็ยังคงถูกเฉิงสื่อด่าไปยกใหญ่