ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 10

“ฮูหยินรองก็ช่าง…” ชิงชงฮูหยินเอ่ยอย่างขุ่นแค้น “นายหญิงรอบรู้เพียงนี้ นางถึงกับทำให้บุตรสาวของท่านกลายเป็น…กลายเป็น…”

คนไร้การศึกษา! เฉิงเซ่าซางแอบช่วยเติมคำให้ครบ นางนึกภาพออกเลยว่าทุกครั้งที่เห็นนางไม่มีความรู้ความสามารถใดๆ ในใจเก่อซื่อจะสุขสมใจถึงเพียงไหน

“ไม่เป็นไรหรอก” ชิงชงฮูหยินฝืนยิ้มกล่าว “วันหน้ายังอีกยาวไกล ต่อไปคุณหนูเสริมคืนมาก็ได้ คุณหนูยังไม่รู้ เมื่อก่อนความรอบรู้ของนายหญิงอย่าว่าแต่ในตำบลบ้านเกิดเลย กระทั่งระดับอำเภอไปถึงทั้งเมืองก็เป็นที่เลื่องลือ”

เฉิงเซ่าซางรู้สึกตงิดๆ ว่าไม่สู้ดีแล้ว จึงรีบยิ้มบอก “อันที่จริงอาสะใภ้รองมิได้กล่าวผิดเสียทั้งหมด ข้าไม่ชอบเล่าเรียนจริงๆ อาจได้ส่วนนี้มาจากท่านพ่อก็เป็นได้” วันนั้นเพื่อปลอบโยนบุตรสาวคนเล็กที่ไม่รู้หนังสือ เฉิงสื่อย้ำโดยตลอดว่าอันที่จริงเขาเองก็ด้อยความรู้ยิ่ง

ชิงชงฮูหยินตะลึงงัน เป็นหนแรกในชีวิตที่บังเกิดความรู้สึกว่า ‘นั่งอยู่ก็ซวนเซได้’ จึงมองไปทางเซียวฮูหยินอย่างทำอะไรไม่ถูก

เซียวฮูหยินผู้รอบรู้กว้างขวางผลิยิ้มอยู่ในใจ คิดว่าคำเล่าลือข้างนอกเกี่ยวกับบุตรสาวไม่ถูกต้องโดยสิ้นเชิง แน่นอนว่าเช่นนี้ดียิ่ง นางยากจะทนกับคนโง่เง่าเช่นเก่อซื่อแล้ว เจอกับคนโง่เง่าไม่ว่าเจ้าพูดอย่างไรก็ไม่เข้าใจอยู่นั่นเอง ต้องให้ฉีกหน้าจนเห็นเลือดก่อนจึงจะรู้จักหวาดกลัว ฉลาดสิดี อย่างไรก็ดีกว่าหัวทึบ

“เช่นนั้นก็ค่อยๆ เรียนรู้ไป” เซียวฮูหยินกล่าว “ท่านพ่อเจ้าวัยเด็กยุ่งอยู่กับงานในไร่นา ต่อมาก็ออกศึกไม่หยุดหย่อน กระทั่งอายุสามสิบจึงเริ่มเล่าเรียน บัดนี้หนังสือกราบทูลเกี่ยวกับงานราชการตลอดจนรายงานจากพื้นที่ต่างๆ เขาล้วนอ่านคล่องไม่มีติดขัดแล้ว”

เฉิงเซ่าซางร้องทุกข์อยู่ในใจ ได้แต่ขานรับว่า “เจ้าค่ะ”

เซียวฮูหยินกล่าวต่อ “เรื่องในบ้านหลายวันมานี้เจ้าล้วนเห็นอยู่ในสายตา รู้สึกว่าแม่กับท่านพ่อเจ้าคุกคามผู้อื่นเกินไปหรือไม่”

“ลูกจะคิดเช่นนี้ได้อย่างไรเจ้าคะ” ในเมื่อเปิดอกพูดคุยแล้ว เฉิงเซ่าซางก็กล้าที่จะตอบ “สกุลต่งอาศัยว่ามีท่านย่าปกป้อง จึงเกาะติดร่างท่านพ่อดุจปลิงดูดเลือดตัวหนึ่ง เกื้อหนุนประปรายเป็นเรื่องเล็ก แต่ลูกได้ยินท่านพ่อเล่าว่าพวกเขาอยู่ข้างนอกยังข่มเหงชาวบ้านด้วย หากวันหน้าก่อภัยใหญ่โตขึ้นมาจะทำเช่นไรกันเล่า” นางพยายามเลียนอย่างน้ำเสียงคนโบราณที่ได้ยินมาตลอดหลายวันนี้ รู้สึกว่าตนเองกล้อมแกล้มได้ดีทีเดียว

หากเปลี่ยนเป็นนายหญิงตระกูลใหญ่อื่นๆ ต่อให้ต้องการชี้แนะบุตรสาว ก็จะไม่เปิดเผยเรื่องลับเฉพาะตัวหรือเรื่องขายหน้าของผู้ใหญ่ออกมาอย่างชัดเจนโจ่งแจ้งเช่นนี้แน่ ทว่าเซียวฮูหยินผจญมรสุมใหญ่ตั้งแต่วัยแรกรุ่น สิ่งที่ชิงชังที่สุดในชีวิตจึงเป็นการเลี้ยงลูกให้ไม่รู้จักภยันตรายที่น่ากลัวบนโลกใบนี้ ในขณะที่ชาติก่อนเฉิงเซ่าซางแทบจะนับได้ว่าไม่เคยมีมารดา ซ้ำชาตินี้ยังมาสวมร่างผู้อื่นอีก จึงถกความเห็นออกมาอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่รู้ว่าวิธีอยู่ร่วมกันประสาแม่ลูกแบบใดถึงนับว่าเหมาะควร ความจริงคำตอบที่ถูกต้องในตอนนี้ควรจะเป็น ‘เรื่องของผู้ใหญ่ คนเป็นผู้เยาว์ไหนเลยจะเอ่ยส่งเดชได้’

เพียงแต่เห็นชัดว่าเซียวฮูหยินคิดบัญชีนี้ไปที่ ‘การปล่อยปละไม่สั่งสอน’ ของเก่อซื่อทั้งหมด

“ทว่า…” เฉิงเซ่าซางลังเลเล็กน้อย มองเซียวฮูหยินแวบหนึ่ง อันที่จริงนางรู้สึกอยู่ตลอดว่าอีกฝ่ายมองทะลุอุปนิสัยของนางแต่แรกแล้ว ขืนแสร้งมึนงงโง่เขลา รังแต่จะทำให้อีกฝ่ายเอือมระอา และยิ่งรู้สึกว่านางมีความประพฤติไม่ดี มิสู้พูดไปอย่างซื่อตรงจะดีกว่า

เซียวฮูหยินกล่าว “พูดตามตรงมาได้เลย”

เฉิงเซ่าซางเอ่ย “ในเมื่อพวกเขากระทำผิดแล้วถูกท่านพ่อจับได้ เหตุใดไม่ให้ทางการลงโทษตามตรงเสียเล่า แน่นอนว่าเป็นญาติสายเลือดเดียวกัน ให้ถึงขั้นถูกตัดศีรษะย่อมไม่ได้ แต่ลูกได้ยินท่านพ่อบอกว่าตัดสินเนรเทศก็ได้นี่เจ้าคะ เหตุใดไม่ส่งไปต่างเมืองเสีย เช่นนี้จะไม่สงบเงียบยิ่งกว่าหรือ”