ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 2

ภายหลังเล่นสนุกจนดวงตะวันตรงศีรษะ บรรดาเด็กเล็กที่ริมลำธารค่อยทยอยแยกย้ายกลับบ้านตนเอง หนุ่มน้อยชนบทผู้หนึ่งที่มารับน้องชายน้องสาวของเขาลอบมองอวี๋ไฉ่หลิงอยู่นานแล้ว เขาหน้าแดงขณะยื่นปลาอวบๆ หัวโตสามตัวใส่มืออาเหมยก่อนจะวิ่งลนลานจากไป พาให้อาเหมยหน้าบานแฉ่งเดินมาบอกอวี๋ไฉ่หลิง “คุณหนู มีคนหมายปองข้าแล้วเจ้าค่ะ”

อวี๋ไฉ่หลิงขบกราม หันหน้าดุๆ ไปถามฝูเติง “อาเติง เจ้ายังหาช่างขัดคันฉ่องที่ฝีมือดีไม่ได้อีกหรือ คันฉ่องสำริดในห้องบานนั้นข้ามองอะไรไม่ชัดเลย” เธออยากดูสักหน่อยว่าตนเองในตอนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร จะได้ให้อาเหมยส่องดูตนเองด้วย หนุ่มน้อยชนบทคนนั้นแอบมองมาทางนี้ตั้งหลายหน ข้างหินกลมใหญ่ก้อนนี้มีแค่เธอกับฝูเติงสองคน อีกฝ่ายคงไม่ได้มาดูฝูเติงกระมัง…เอ่อ คงจะไม่ใช่หรอก

ฝูเติงยิ้มตอบ “ใกล้ถึงวันปีใหม่แล้ว ช่างฝีมือที่ตระเวนมาแถบนี้น่าจะกลับภูมิลำเนาไปหมดแล้วขอรับ” จบคำเขาก็เอ่ยกับน้องสาว “พูดเหลวไหลอันใดของเจ้า ปลานั่นมอบให้คุณหนูต่างหาก” เขาสังเกตเห็นแต่แรกว่าหนุ่มน้อยผู้นั้นลอบมองคุณหนูของเขาแวบแล้วแวบเล่า

อวี๋ไฉ่หลิงอับจนถ้อยคำ ได้แต่เดินหน้าตูมไปตามทางชนบทสายเล็ก ในยุคโบราณอันอัตคัดนี้ต้องการสิ่งใดล้วนไม่มีสิ่งนั้น ธารน้ำแล้วก็คันฉ่องสำริดที่ไม่ต่างกับกระจกบิดภาพ* ทำให้เธอเห็นไม่ชัดกระทั่งขนาดของดวงตากับปาก รู้แค่ผิวพรรณนับได้ว่าขาวหมดจด ไม่รู้หนุ่มน้อยที่มอบปลามาผู้นั้นมีมุมมองด้านความงามปกติดีหรือไม่ เกิดมุมมองของเขาพิลึกคนเล่า

อย่างเช่นพ่ออวี๋ใจจืดของเธอ วัยหนุ่มชอบแม่อวี๋ผู้มีการศึกษามีมันสมอง อุตส่าห์ฟันฝ่าความแตกต่างมาแต่งงานกับแม่อวี๋ จนเป็นเหตุให้นักเคลื่อนไหวอย่างลุงใหญ่เข้าพรรคคอมมิวนิสต์ได้ช้าลงสามปี แต่หลังจากพ่ออวี๋ได้เป็นเศรษฐีเฉียบพลัน กลับเริ่มชอบปีศาจจิ้งจอกน้อยที่ไร้สมองขึ้นมา เสเพลอยู่แบบนี้หลายปี กระทั่งหนหนึ่งเกือบถูกคู่ค้าหลอกจนล้มละลาย พ่ออวี๋ค่อยได้สติเต็มที่ เลือกแต่งงานใหม่กับแม่ม่ายที่เป็นหญิงแกร่งสู้ชีวิตแทน แม้ฝ่ายหญิงไม่มีการศึกษาอะไร ทว่าจิตใจซื่อตรงรู้จักใช้จ่าย สามีภรรยาร่วมใจจึงคงความร่ำรวยได้ต่อไป

อวี๋ไฉ่หลิงแม้ชิงชังพ่ออวี๋คนใจจืด แต่ที่จริงลึกๆ ก็รู้ว่าตนเองสืบทอดความหัวไวมาจากเขา นับแต่มาถึงที่นี่ก็ไม่เคยหยุดคิดวางแผนเพื่อตนเอง เธอยกปลาตัวอ้วนขึ้นมาพลิกดูซ้ายขวาแล้วถอนหายใจ มุ่งหวังจากใจจริงว่าหน้าตาของเธอจะสะสวยสักหน่อย หญิงยุคใหม่ขี้เหร่ยังพึ่งพาการเรียนการทำงานได้ แต่หญิงยุคโบราณจะไปมีเส้นทางสักกี่สายกันเล่า จะให้มุมานะฝึกยุทธ์ไปเป็นหัวหน้าโจรหญิงหรืออย่างไร ว่าไปแล้วเธอไม่ได้ทะลุมิติมาเป็นบ่าวทาสหรืออนุที่ต้อยต่ำ ยังมีคนปรนนิบัติรับใช้ก็นับว่ามีโชคแล้ว

อวี๋ไฉ่หลิงขมวดหัวคิ้ว รู้สึกว่าพักนี้ตนเองนับวันยิ่งชอบระลึกถึงเรื่องราวในชาติก่อน จะว่าไปเพราะอะไรถึงทะลุมิติมาเป็นหญิงนะ ถ้าหากเป็นชายจะดีสักเพียงไหน รุกหน้าสามารถเล่าเรียนเป็นขุนนาง ถอยหลังสามารถค้าขายทำไร่นา เธอไม่ถือสาที่จะเป็นชายรักชายหรอก โลกโบราณใบนี้จะต้องมีหนุ่มหล่อที่ยากไร้ตกระกำลำบากจำนวนไม่น้อยรอคอยเธอไปกอบกู้อยู่เป็นแน่

ลมหนาวในเดือนสิบสองโชยมาพาให้ปลอดโปร่ง เมื่อกลับถึงเรือน อวี๋ไฉ่หลิงก็มอบปลาให้อาจู้แล้วยิ้มเอ่ย “น้ำมันหมูของวันก่อนยังมีอยู่หรือไม่ ทอดหัวปลาให้เกรียมแล้วใส่เห็ดสดใหม่เหล่านั้นเคี่ยวเป็นน้ำแกงปลาเถิด ท่านพ่อกับพี่ชายของอาเหมยเดินทางมาไกล ดื่มน้ำแกงช่วยบำรุงร่างกายจะดีที่สุด” ยุคนี้ยังไม่มีทักษะเพียงพอจะหล่อกระทะเหล็กที่สมบูรณ์แบบ ผัดไฟแดงจึงทำไม่ได้ ทว่าทอดแบบน้ำมันน้อยยังคงทำได้อยู่

วาจานี้พอกล่าวออกมา ฝูอี่กับฝูเติงยังไม่ทันได้เอ่ยปาก อาเหมยกับอาเลี่ยงก็โห่ร้องกระโดดโลดเต้นขึ้นมาก่อน อาเหมยปรบมือกล่าว “น้ำแกงปลาอร่อยเป็นที่หนึ่งเลย ส่วนหางปลาพวกเรานำมาหมักเต้าเจี้ยวกับพริกขิงแล้วเอาไปย่างกินแบบคราวก่อนกันเถิด”

อาจู้คลี่ยิ้ม เดิมทีผู้คนยุคนี้มักปรุงอาหารด้วยวิธีนึ่ง ต้ม ย่าง และจี่ ใครจะรู้ว่าหลายวันก่อนคุณหนูตามอาเหมยไปดูชาวบ้านเชือดหมูแล้วจะซื้อมันตรงท้องหมูกลับมาหนึ่ง ทั้งเรียกให้ตนเจียวน้ำมันในหม้อเหล็กที่ร้อนฉ่า น้ำมันกับกากหมูนั้นถึงกับส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทิศ เกือบจะดึงดูดเพื่อนบ้านที่อยู่ห่างไปหลายหลี่มาทีเดียว กากหมูสามารถคลุกข้าวกับอาหารจานเย็น ส่วนน้ำมันเจียวยิ่งมีประโยชน์หลากหลาย คลุกข้าวผสมเต้าเจี้ยวก็ดี ใช้ทอดผักทอดปลาแบบน้ำมันน้อยก็เลิศรสเกินบรรยาย

* กระจกบิดภาพ (Distorting mirror) เป็นบานกระจกที่มีส่วนนูนส่วนเว้า ส่งผลให้ภาพที่สะท้อนออกมาบิดเบี้ยว แปลกตาชวนขบขัน