ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 4

เก่อซื่อถูกคำประณามที่ดังกังวานปานระฆังยักษ์นี้ทำให้ผวา ถอยตัวลีบไปด้านข้างทันใด ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงเห็นเช่นนั้นก็โต้กลับเสียงแหลม “เจ้าไม่ต้องมาด่าข้าทางอ้อม เป็นข้าเองที่ไม่ให้เหนียวเหนี่ยวไป! หมอดูบอกว่าถึงแม้ตอนนั้นข้าหายดีแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าหากเหนียวเหนี่ยวไป ข้าจะเป็นอันใดหรือไม่” นางได้คำพูดเมื่อครู่ของเก่อซื่อเตือนให้ฉุกคิด จึงรีบรุกต่อ “ข้างนอกยังมีขุนนางใหญ่ลูกกตัญญูที่กรีดเลือดเฉือนเนื้อเพื่อให้บิดามารดาหายป่วย นี่บุตรสาวป่วยแค่คนเดียว เจ้ากลับรุ่มร้อนเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงมองไปทางเซียวฮูหยินที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าอย่างนอบน้อมอยู่อีกด้าน ก่อนหัวเราะออกมาดังๆ “ไม่อย่างนั้น หนนี้พวกเจ้าออกไปก็ทิ้งเซ่ากงไว้ให้ข้า ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นลูกแฝดชายหญิง ทิ้งคนไหนไว้ก็เหมือนกัน หาไม่…หึๆ เจ้าเป็นบุตรชายข้า ข้าไม่อาจหักใจ แต่ภรรยาคนดีของเจ้า ข้าจะไปฟ้องร้องนางข้อหาอกตัญญูแน่นอน!”

เฉิงสื่อแย้งอย่างเร่งร้อน “นี่เกี่ยวอันใดกับนางเล่า! ไยท่านแม่ต้องจับผิดนางอยู่เรื่อย!”

เซียวฮูหยินก้มหน้ามาโดยตลอด ทว่าอวี๋ไฉ่หลิงสายตาแหลมคม มองไปจากมุมนี้สามารถเห็นอีกฝ่ายเผยรอยยิ้มหยันที่มุมปากได้พอดี รอจนยามที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นก็คืนสู่ท่าทางอ่อนน้อมโศกสลดดังเดิมแล้ว

เห็นเซียวฮูหยินประสานมือโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งไปทางฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงก่อนกล่าวเสียงเศร้าสร้อย “ขอท่านแม่อย่าขึ้งโกรธเลย ผู้ใดเล่าจะรู้จักบุตรดีไปกว่ามารดา นิสัยใจคอของใต้เท้าเป็นเช่นไรมีหรือท่านแม่จะไม่รู้ได้ นานปีที่อยู่ข้างนอกใต้เท้ามักขุ่นเคืองใจที่ไม่อาจอยู่ปรนนิบัติข้างกายท่านด้วยตนเอง ทว่าในใจเขาคิดถ้อยคำเป็นดิบดี กลับไม่แน่ว่าปากจะสามารถกล่าวออกมา”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงถากถางลูกสะใภ้ใหญ่ด้วยสายตาก่อนเอ่ย “ข้าหรือจะมีฝีมือเท่าเจ้า เมื่อครู่สื่อเอ๋อร์มิใช่พูดเองหรือว่าเจ้าเก่งกาจอย่างนั้นอย่างนี้ บริวารกับลูกๆ ล้วนดูแลได้เป็นอย่างดี ผิดกับข้าที่ไม่มีปัญญากระทั่งจะดูแลเด็กน้อยคนเดียว เมื่อก่อนสกุลเฉิงจะทำเรื่องใดสื่อเอ๋อร์ล้วนหารือกับข้า ทว่านับแต่เจ้าเข้าประตูมา ไม่ว่าเรื่องในนอกหรือใหญ่เล็ก ขอเพียงเจ้าอ้าปาก สื่อเอ๋อร์ล้วนขานรับว่า ‘ถูกๆๆ ใช่ๆๆ’ เขายังเห็นแม่คนนี้ในสายตาอยู่อีกหรือ!”

ฟังวาจาตัดพ้อเจืออารมณ์ริษยานี้แล้ว อวี๋ไฉ่หลิงแม้ไม่กล้าขยับคอ แต่ก็ส่ายหัวระรัวอยู่ในใจ คนเป็นมารดารู้สึกว่าตนเองยังมีพลังไม่แก่ชรา อยากชะลอวัยเกษียณออกไปก่อน ทว่าคนเป็นลูกชายลูกสะใภ้กลับไม่ยอมให้นางได้เปล่งประกายเฉิดฉายต่อ ก็สมควรแล้วที่จะถูกพูดเหน็บแนม

เฉิงสื่อชี้แจงด้วยท่าทางที่เหมือนปวดหัว “ข่งจื่อว่าไว้ บุตรพึงแบกรับกิจของบุพการี ลูกสะใภ้ก็หมายกตัญญูต่อท่านแม่ จึงได้ดูแลงานในเรือน ท่านแม่จะได้พักให้สบาย…”

วาจานี้ไม่พูดออกมายังพอทำเนา พอพูดออกมาฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงก็ยิ่งโกรธเป็นเท่าทวี “ข่งจื่อผายลมน่ะสิ! ขืนพักให้สบาย ข้าก็ต้องฝังลงดินแล้ว! ฮูหยินสูงศักดิ์ข้างนอกนั่นเอาแต่ประสานเสียงชมภรรยาเจ้าว่าเป็นกุลสตรีเพียบพร้อม แต่กลับไม่เห็นข้ายายเฒ่าอยู่ในสายตาเลย ยามปกติไม่แม้แต่จะคบหา มารดาของแม่ทัพวั่นอาศัยอยู่ข้างบ้านแท้ๆ นานปีมานี้กลับพูดกับข้าไม่ถึงสามประโยคด้วยซ้ำ เจอหน้าทีไรหากไม่ชมว่าภรรยาเจ้าเลี้ยงบุตรช่วยสนับสนุนสามีอยู่แนวหน้าไม่ง่ายดาย ก็จะไถ่ถามว่าเหนียวเหนี่ยวสบายดีหรือไม่ ทำราวกับคนเป็นย่าและอาสะใภ้จะกินเหนียวเหนี่ยวลงไปอย่างไรอย่างนั้น! ครานี้พวกเจ้าอยู่ข้างนอกจับเชลยยึดสิ่งของได้กี่มากน้อย จะได้บำเหน็จอีกเท่าใด พวกเจ้าไม่บอก ไม่มีใครแย้มพรายข่าว ข้าก็คือหญิงชราตาบอดดีๆ นี่เอง!”

ถ้อยคำอันยืดยาวเช่นนี้ อวี๋ไฉ่หลิงเพียงเห็นพ้องกับประโยคแรก แล้วก็ไม่กี่คำสุดท้ายซึ่งเธอไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร

เซียวฮูหยินคำนับติดกันหลายหนก่อนเอ่ยขอขมา “ทำให้ท่านแม่ไม่ชอบใจ เป็นความผิดของข้าเอง ทว่านี่ค่ำมืดมากแล้ว ท่านแม่กลับไปพักผ่อนเร็วหน่อยจึงจะเป็นการดีนะเจ้าคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงไม่แยแสลูกสะใภ้ เพียงมองเฉิงสื่อบุตรชายคนโตพลางเอ่ยประชด “ข้าต้องไปพักผ่อนในโลงกระมังจึงจะสมใจพวกเจ้า ข้าไม่สน เจ้ากลับมาหนนี้จะต้องเลื่อนขั้นยศให้น้าชายเจ้าสักหลายร้อยตั้น เขาเองก็ลำบากตรากตรำมาตั้งหลายปี อีกอย่างจงหาเงินสองหมื่นเฉียน** มาให้น้าสะใภ้เจ้าด้วย สกุลต่งจะแต่งลูกสะใภ้เพิ่ม”

** เฉียน คือหน่วยของเหรียญเงินขาว มีรูตรงกลางเหมือนเหรียญอีแปะ (เหรียญสำริด) แต่ทำจากโลหะเงินจึงมีค่ามากกว่า โดยทั่วไป 10 เฉียนเท่ากับ 1 ตำลึงเงิน