ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 6

บทที่ 6

เซียวฮูหยินใช้คำพูดประโยคเดียวบีบให้น้องสะใภ้ล่าถอย จากนั้นไปยืนอยู่อีกด้านเงียบๆ ไม่เอ่ยวาจาอีก กลับเป็นต่งหลี่ว์ซื่อลูกสะใภ้ผู้ซึ่งประคองแม่สามีที่ร่ำไห้มาโดยตลอดนั้น เงยหน้ามองเซียวฮูหยินอย่างฉับไว ใครจะรู้เซียวฮูหยินราวกับมีดวงตางอกเงยอยู่ข้างแก้ม หันขวับไปสบตาอีกฝ่ายอย่างเหมาะเหม็ง แล้วเพ่งมองอย่างลึกซึ้งคล้ายแฝงความนัยอันลึกล้ำ

ต่งหลี่ว์ซื่อในใจตื่นตระหนก รีบก้มหน้าลงทันที

เฉิงสื่อทางนั้นยังคงคุกเข่าอยู่ กำลังชี้แจงต่อฮูหยินผู้เฒ่าเฉิง “…ก่อนหน้านี้ข้าแจ้งท่านแม่ในจดหมายแล้ว ท่านน้ามือไม้ไม่สะอาดมิใช่แค่หนสองหน ยังดีมีข้าอยู่ด้านข้าง ส่วนที่ชดเชยได้ก็ชดเชยไป ส่วนที่ปกปิดได้ก็ปกปิดให้ ทว่าศึกที่อี๋หยางเมื่อครึ่งปีก่อนแม่ทัพวั่นรักษาอาการบาดเจ็บอยู่แนวหลัง ข้าถูกโยกย้ายไปนำทัพใต้สังกัดแม่ทัพใหญ่หาน ย่อมไม่อาจพาท่านน้าตามไปคุมยุทโธปกรณ์ในความดูแลของแม่ทัพใหญ่หานกระมัง ก่อนไปข้าพร่ำชักจูงแล้วชักจูงอีก ไม่คาดคิด แค่ไม่กี่เดือนท่านน้ากลับทนไม่ไหว ถูกผู้อื่นจับกุมจนได้! ท่านแม่จะให้ข้าทำเช่นไรเล่า! จะให้ข้าปล่อยโอกาสที่ดีงามเพียงนี้ไม่ไปไขว่คว้าลาภยศผลงาน มัวแต่คอยเฝ้าจับตาท่านน้าผู้เดียวหรือไรกัน!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงจนคำพูดไปชั่วขณะ นางรู้แต่แรกว่าน้องชายคนเล็กยักยอกยุทโธปกรณ์ เพียงแต่นางหลับตาข้างหนึ่งมาโดยตลอดเพราะอาศัยว่ามีบุตรชายช่วยกลบเกลื่อนให้ ครั้นบัดนี้ถูกย้อนถาม นางจึงลำคอตีบตันอยู่เป็นนานกว่าจะเอ่ยได้ “อย่างนั้นตอนนี้น้าชายเจ้าจะทำเช่นไร จะให้เขาไปตาย? จะให้สกุลต่งถูกริบทรัพย์หรือ”

พอได้ยินคำว่า ‘ริบทรัพย์’ น้าสะใภ้ต่งก็ฟูมฟายเสียงดังกว่าเก่า ใต้รูจมูกมีสิ่งที่เหลืองข้นลากย้อยลงมาสองสาย พาให้อวี๋ไฉ่หลิงสะอิดสะเอียนไม่คลาย

เฉิงสื่อแสดงความลำบากใจด้วยสำนวนราชการ “หาใช่ไม่ยินยอม หากแต่ไม่สามารถจริงๆ”

พอได้ยินคำตอบนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงก็อาละวาด งัดเอากำลังแขนอันล่ำสันกับพลังกายอันเปี่ยมล้นเช่นที่เคยขึ้นเขาลงนาในอดีตออกมาเตะโต๊ะเล็กบนพื้น ซึ่งเดิมวางจานขนมกับชามน้ำแกงของอวี๋ไฉ่หลิงจนกระเด็นในเท้าเดียว ขว้างปาเครื่องตกแต่งในห้องจนระเนระนาดไปทั่ว ก่อนขยุ้มตัวเสื้อด้านหน้าของเฉิงสื่อไว้ราวคีมเหล็ก ทั้งด่าว่าทั้งร้องไห้พร้อมน้ำลายที่กระเซ็นว่อน “เจ้าเด็กใจดำ! เจ้าจะเบิกตามองน้าชายตนเองไปตายเช่นนี้หรือ…ขะ…ข้าจะไปฟ้องร้องเจ้าฐานเนรคุณ…”

หากบุตรธิดาอกตัญญู สามารถไปฟ้องทางการฐานเนรคุณได้ สถานเบาปรับเงินรับโทษโบย สถานหนักถอดยศปลดตำแหน่ง…ความคิดไม่เข้าท่านี้เก่อซื่อเป็นผู้เสนอ หลายปีที่ผ่านมาฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงมักงัดมาใช้ขู่เล่นงานบุตรชายกับลูกสะใภ้ ล้วนแต่เห็นผลดียิ่ง

เฉิงสื่อพยายามดึงคอเสื้อของตนไว้พลางเอ่ยอย่างหัวเสีย “ท่านแม่ไปฟ้องก็แล้วกัน เรื่องบ้านเมืองกับเรื่องครอบครัว อย่างใดหนักอย่างใดเบา ความผิดฐานยักยอกของท่านน้าฟ้องต่อเบื้องบนไปแล้ว ข้าไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของท่านแม่ไปวิ่งเต้นให้ท่านน้าพ้นผิด ‘พฤติกรรมอกตัญญู’ เยี่ยงนี้ต่อให้ฟ้องไปถึงฝ่าบาท ข้าก็ไม่กลัว”

สตรีชนบทเช่นฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงมีหรือจะรู้อันใดมากมาย นางรู้แต่เพียงว่า ‘ไม่เชื่อฟัง’ ก็คือ ‘อกตัญญู’ ในเมื่อ ‘อกตัญญู’ ก็สามารถฟ้องทางการได้ ทั้งผู้ถูกฟ้องล้วนได้รับโทษกันทุกราย ทว่าตอนนี้ฟังแล้วกลับยังมีบ้านเมืองที่ใหญ่กว่า ‘ความกตัญญู’

นางพลันสิ้นไร้หนทาง ได้แต่ตะเบ็งเสียงร่ำไห้ ขณะเดียวกันก็ล้มตัวลงบนตั่งดุจหมูป่า เกลือกกลิ้งเปะปะชั่วขณะหนึ่ง