ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 6

“พวกพี่ชายจะกลับบ้านมาเมื่อใดหรือเจ้าคะ” เฉิงเซ่าซางยิ้มรับชื่อใหม่ของตนจนดวงตายิบหยี ละทิ้งชื่อที่พ่ออวี๋ตั้งให้โดยไม่เสียดายแม้แต่น้อย อย่างไรตนก็ต้องปรับตัวใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ให้ดีๆ

“คุณหนูเล็กอย่าได้ร้อนใจไป ความจริงขบวนที่ตามหลังมายังมีม้า รถ ทหารในสังกัด แล้วก็ข้าวของจิปาถะอีกจำนวนหนึ่งซึ่งต้องให้เหล่าคุณชายดูแล นายหญิงกับใต้เท้ารุดกลับมาก่อน” ชิงชงฮูหยินกล่าว

เฉิงเซ่าซางได้ยินคำว่า ‘ข้าวของจิปาถะ’ ก็คลี่ยิ้มอย่างเข้าใจความนัย ขณะเดียวกันก็นึกแปลกใจอยู่บ้าง เหตุใดคนในบ้านท่านใหญ่เฉิงสื่อล้วนชอบเรียกตนว่า ‘คุณหนูเล็ก’ เห็นกันอยู่ว่าตนเป็นบุตรสาวคนเดียวของท่านใหญ่ แต่หากนับรวมคุณหนูสกุลเฉิงทั้งสามบ้าน อาสะใภ้สามก็ยังมีบุตรสาวที่อ่อนกว่าตนอยู่อีกคนนี่

สุขภาพของเฉิงเซ่าซางดีขึ้นตามลำดับแล้ว เพียงแต่วันเวลาช่างน่าเบื่อจืดชืดไร้รสชาติ ทุกวันนางจึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยน้ำเสียงคาดหวัง “เรื่องของสกุลต่งเป็นเช่นไรแล้ว”

อาจู้มิได้ปิดบังคุณหนู ทว่านางไม่มีพรสวรรค์ด้านซุบซิบนินทาเลยจริงๆ คำตอบจึงมีเพียง ‘ใต้เท้าไม่ยินยอม’ กับ ‘ใต้เท้ายังคงไม่ยินยอม’ มีให้เลือกข้อใดข้อหนึ่งเท่านั้น บางครั้งแสดงฝีมือเกินกว่าปกติ ก็เพียงตอบมาว่า ‘ใต้เท้าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินยอม’

ต่างจากอาจู้ผู้เงียบขรึมซื่อตรง เหลียนฝางที่รับใช้อยู่ด้านข้างมีความคิดริเริ่มไม่น้อย นางเป็นบุตรสาวบ่าวของเฉิงสื่อ ดูแลน้องชายน้องสาวโขยงใหญ่ในบ้านมาแต่เล็ก พอเห็นสองตาของคุณหนูเล็กเปล่งประกายทว่าไม่ยินยอมพร้อมใจจะถูกกักอยู่ในห้อง เหลียนฝางก็ผุดความคิดขึ้นในใจ หลายวันถัดจากนั้นล้วนเล่า ‘ละครเด็ด’ ที่ได้ยินได้เห็นจากข้างนอกให้เฉิงเซ่าซางฟังเป็นประจำ

เฉี่ยวกั่วเห็นแล้วกังขา จึงสอบถามเป็นการส่วนตัว “เมื่อแรกชิงชงฮูหยินสอนพวกเราว่าต้องพูดให้น้อย ฟังและทำให้มาก พี่สาวหมั่นเอาเรื่องข้างนอกมาพูดให้คุณหนูฟัง นี่จะได้อย่างไรกัน”

เหลียนฝางยิ้มตอบ “คุณหนูไม่ได้พบนายหญิงนับสิบปี แล้วจะให้ความใกล้ชิดกับพวกเราที่เป็นคนของนายหญิงได้อย่างไร วันหน้าพวกเราสองคนต้องติดตามคุณหนู หากนางไม่ไว้ใจไม่ให้ความใกล้ชิดกับพวกเรา มิเสียแรงที่ชิงชงฮูหยินอบรมชี้แนะหรือ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่ข้าเล่าก็เป็นสิ่งที่รู้กันทั้งจวนอยู่แล้ว เล่าให้คุณหนูได้แก้เบื่อบ้างเท่านั้นจะเป็นไรไป”

เฉี่ยวกั่วฟังจบก็รีบขอบคุณเหลียนฝางที่ชี้แนะ

เพียงไม่กี่วันอาจู้ก็ค้นพบว่าเหลียนฝางคาบข่าว เดิมคิดจะตำหนิสักยก ใครจะรู้เหลียนฝางกลับแก้ต่างพร้อมคลี่ยิ้มจนตาหยี “เสี้ยมสอนยุแยงคือปั้นแต่งเรื่องที่ไม่มีกระทั่งเงา บิดเบือนเพื่อเรียกความโปรดปรานจากเจ้านาย ทว่าสิ่งที่ข้าพูดไม่มีความเท็จแม้ส่วนเสี้ยวนะเจ้าคะ”

เห็นสีหน้าของอาจู้ยังคงไม่พอใจ นางก็ชี้แจงต่อ “ชิงชงฮูหยินมักเอ่ยชมว่านายหญิงของพวกเราทั้งเปี่ยมเหตุผลทั้งมีความสามารถไม่แพ้บุรุษ ตั้งแต่หกเจ็ดขวบนายหญิงก็ช่วยคุมงานเรือนแล้ว แต่พวกเรากลับจะปิดครอบคุณหนูเล็กอยู่ในกรงผ้าห่มจนชั่วชีวิต ไม่ให้นางรับรู้มรสุมภายนอกเลยหรือไร หากข้าพูดไม่ถูกต้อง ท่านตีข้าด่าข้าก็แล้วกัน ไม่ว่าดีหรือร้ายล้วนควรให้คุณหนูรับรู้ไว้บ้าง จึงจะฝึกแยกแยะได้มิใช่หรือเจ้าคะ”

อาจู้มองเหลียนฝางอยู่เป็นนาน ในใจคิดว่าวาจานี้ไม่ผิด เพียงแต่สาวใช้คนนี้ไม่แคล้วมีความสุขุมไม่มากพอ

กระนั้นอีกใจหนึ่งก็คิดว่าให้คุณหนูรู้เรื่องบุญคุณความแค้นของผู้ใหญ่ไว้บ้างก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ยึดติดกับความผูกพันที่เลี้ยงดูมาสิบปีจนกระทั่งห่างเหินกับบิดามารดาผู้ให้กำเนิด นับแต่นั้นมาอาจู้ก็ไม่ว่าอะไรอีก เพียงลอบสังเกตดูเงียบๆ