ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 7

เฉิงสื่อตอบกลับทันทีอย่างไม่เกรงใจ “ที่นาเท่าๆ กัน ผู้อื่นเก็บเกี่ยวข้าวเปลือกได้สิบโต่ว ท่านน้าได้เพียงสามสี่โต่ว แต่ไรมาการทำไร่ทำนาพึ่งพาความขยันขันแข็งจึงจะมีผลเก็บเกี่ยวที่ดี ตัวท่านน้าเองไม่หนักเอาเบาสู้ กลับเรียกร้องอาหารชั้นเลิศทุกมื้อ แค่กินผักป่าข้าวหยาบมื้อเดียวก็ปรี่มาร้องห่มร้องไห้กับท่านแม่แล้ว ยังจะมีหน้าโทษผู้อื่นอีก?!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงแก้ต่างอย่างยากลำบาก “แต่เล็กมาน้าชายเจ้าไม่เคยทำงานหนัก ซ้ำร่างกายอ่อนแอ ไหนเลย…”

“บ้านเมืองระส่ำระสาย เมืองอื่นข้างนอกถึงขั้นสลับบุตรกันกินเป็นอาหารแล้ว ท่านน้ายังอุตส่าห์ทำตัวสูงส่ง! พวกข้าพี่น้องทั้งชายหญิงเริ่มทำงานกันตั้งแต่กี่ขวบ!” เฉิงสื่อกล่าวเสียงเย็นชา “ตอนที่อาซวี่ขึ้นเขาไปขุดหาผักป่าเพิ่งจะเป็นเด็กหญิงอายุสี่ห้าขวบ มีหนหนึ่งหวิดจะถูกสุนัขป่าคาบไปแล้วด้วยซ้ำ สิบนิ้วของนางแตกไม่เหลือดีสักนิ้วเดียว ตกค่ำยังต้องหัดจับเข็มเย็บปัก เจ็บจนกระทั่งนอนไม่หลับ ก็ไม่เห็นท่านแม่จะปวดใจ!”

แต่ไรมาหากครอบครัวอัตคัดขัดสน ผู้ที่ได้รับความลำบากที่สุดย่อมไม่พ้นบุตรชายหญิงคนโต ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงสุดจะแก้ต่างได้อีก จึงรีบคว้าประเด็นหนึ่งมาตอบโต้ “เช่นนั้นเซียวเฟิ่งเล่า! เขาเองก็ดีแต่กินไม่ทำงานการ เจ้ายังหาเลี้ยงมาตลอดจนเติบใหญ่เลย ทั้งส่งเขาเล่าเรียน ทั้งแต่งภรรยาให้เขาด้วย!”

เฉิงสื่อขึ้นเสียงสูงเช่นกัน “ตอนที่สกุลเซียวเกิดเรื่อง อาเฟิ่งเพิ่งจะกี่ขวบกัน ยังเด็กกว่าน้องสามอีก อย่างน้อยตอนนั้นบ้านเราก็ไม่อดอยากแล้ว แม้แต่น้องสามลูกยังแข็งใจใช้สอยไม่ได้ แล้วมีหรือจะเรียกอาเฟิ่งทำงาน! แต่ท่านน้าอายุเท่าไรแล้ว น้องต่งหย่งอายุเท่าไรแล้ว มักกินคร้านทำ เกรงว่ากระทั่งกล้าข้าวก็คงไม่รู้จักกระมัง!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงฝืนกลืนโทสะลงไปก่อนกล่าว “ได้ เรื่องนี้ให้แล้วไป เช่นนั้นที่เจ้าช่วยฟื้นฟูสกุลเซียวเล่า สกุลเซียวตกอับจนมีสภาพไหนแล้ว คฤหาสน์ใหญ่โตถูกพวกโจรเผาวอดไปแต่แรก เจ้าก็ยังสร้างขึ้นใหม่…”

“ท่านแม่ไม่ต้องพูดแล้ว!” เฉิงสื่อตัดบทอย่างเฉียบขาด “ต้องเป็นเก่อซื่ออีกแน่ที่บอกท่าน หญิงลิ้นยาวนี่!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงหันหน้ามา ทว่าไม่มองดวงตาของบุตรชาย เฉิงสื่อเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ “ลูกไม่กลัวที่จะบอกท่านแม่หรอก ข้าไม่เพียงช่วยอาเฟิ่งสร้างคฤหาสน์สกุลเซียวขึ้นใหม่ ยังซื้อคืนที่นาจำนวนไม่น้อยที่ตอนนั้นสกุลเซียวขายออกไปด้วย บ่าวรับใช้เก่าแก่ของสกุลเซียวที่สามารถหาเจอก็ล้วนไถ่ตัวคืนกลับมาด้วย!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงโกรธจัดจนหายใจหอบถี่ มือชี้ไปยังบุตรชาย “เจ้า!…เจ้า!…”

เฉิงสื่อเอ่ยอย่างภาคภูมิ “หยวนอีพูดแต่แรกว่านางจะแต่งกับบุรุษที่สามารถช่วยนางกอบกู้สกุลเซียว ให้นางเป็นวัวเป็นม้าล้วนได้ทั้งสิ้น หากข้าไม่อาจทำได้ นางจะไปหาผู้อื่นแต่งแทน! ข้าก็รับปากนางในทันที” นึกถึงความทุกข์ยากของภรรยาในตอนนั้น เฉิงสื่อเผยสีหน้าไม่อาจทานทน กระทั่งสุ้มเสียงยังอ่อนโยนแล้ว “หยวนอีน่าสงสารนัก คุณหนูสกุลเซียวผู้สูงส่งกลับถูกบีบคั้นจนถึงขั้นนั้น”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงแค้นใจที่เหล็กมิอาจกลายเป็นเหล็กกล้า* ออกแรงเงื้อกำปั้นทุบใส่ไหล่ของบุตรชายไปหนึ่งที “เจ้าเด็กไม่เอาไหน! หญิงแต่งงานหนที่สองเยี่ยงนั้น ซ้ำบ้านแตกสาแหรกขาด ทรัพย์สินล้วนขายจนหมดสิ้น เจ้ายังหวงแหนเพียงนี้รึ! นางไม่แต่งกับเด็กทึ่มเช่นเจ้า ยังจะแต่งกับผู้ใดได้”

“ก็ลูกหวงแหนของลูก!” เฉิงสื่อกุมไหล่ที่ปวดแปลบนิดๆ พลางเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ตั้งแต่แรกพบนางในคฤหาสน์สกุลเซียวตอนที่ลูกยังเยาว์ ลูกก็หวงแหนนางแล้ว นอกจากนาง ไม่ว่าหญิงใดลูกล้วนไม่คิดจะแต่งทั้งสิ้น ยังดีที่ใต้หล้าโกลาหลหนัก หาไม่ลูกจะมีโชคดีนี้ที่ใดกัน!”

วาจาพลันหันเหไปอีกทาง เขาพูดเปลี่ยนประเด็นว่า “ท่านแม่อย่าได้เอ่ยคำเอาเปรียบเช่นนี้เลย สกุลเซียวแม้ตกยาก แต่ผู้ที่อยากจะแต่งกับหยวนอีก็ใช่ว่าไม่มี ท่านคิดว่านางคืออาซีหรือไร เพิ่มสินเจ้าสาวจำนวนมากให้ตั้งหนสองหนกว่าจะแต่งออก”

เอ่ยถึงเฉิงซีบุตรสาวคนเล็ก ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงก็ห่อเหี่ยว ได้แต่ถอนหายใจอย่างเดียว

เฉิงสื่อกล่าวต่อ “หยวนอีเป็นสตรีที่เก่งกล้าไม่แพ้บุรุษ นางพูดได้ทำได้ หลายปีที่ผ่านมานางติดตามลูกฟันฝ่าลมฝน ขึ้นภูเขาดาบลงทะเลเพลิง กี่ครั้งกี่หนที่ชีวิตลูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ยังดีมีหยวนอีถึงสามารถประคับประคองผ่านมา!”

* แค้นใจที่เหล็กมิอาจกลายเป็นเหล็กกล้า หมายถึงคนที่ตนตั้งความหวังไว้ไม่เอาไหนไม่รักดี ตนจึงรู้สึกขัดใจและร้อนใจอยากให้เขาพัฒนา