ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 9

บทที่ 9

ไม่รอให้เฉิงสื่อเฉลย ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงก็ทายออกมา “แม่รู้แล้ว หนนี้ลูกแม่สร้างคุณความชอบ ฝ่าบาทจะทรงเลื่อนยศให้เจ้าอีก!”

ต่งหลี่ว์ซื่อเอ่ยแทรกปนยิ้ม “เลื่อนยศนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ใต้เท้าลำบากตรากตรำ ยังต้องตกรางวัลเป็นเงินทองกับที่นามากๆ ด้วย”

เฉิงสื่อยิ้มกล่าว “ฝ่าบาททรงพระเมตตา ไม่เคยปล่อยให้ขุนนางผู้มีคุณความชอบกลับไปมือเปล่า นี่มีอันใดให้เอ่ยถึง ที่ข้าจะประกาศเป็นอีกเรื่องหนึ่งต่างหาก” เขามองคนทั้งหมดรอบหนึ่ง ค่อยหยุดสายตาบนร่างของเฉิงเซ่าซางพลางเอ่ยด้วยความรักความเมตตาที่ฉาบล้นดวงหน้า “นับรวมเหนียวเหนี่ยว ข้ากับหยวนอีมีบุตรชายสี่หญิงหนึ่ง ยังดีที่บุตรชายสี่คนค่อยๆ เดินทางตามมากับครอบครัวของแม่ทัพวั่น ไม่ได้กลับมาพร้อมข้ากับหยวนอี หาไม่เรือนนี้แคบเล็ก ย่อมไม่มีที่จะให้พำนักแล้ว…”

เก่อซื่อรีบสอดปาก “พี่ใหญ่ นี่ไม่อาจโทษข้า พวกท่านบอกในจดหมายว่าต้องอีกครึ่งเดือนจึงจะมาถึง ใครจะรู้กลับบอกมาเป็นมา ยามฉุกละหุกข้าจะเอาเวลาที่ใดมาสะสางห้องหับให้พวกท่านได้เล่า…”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงตวาดตำหนิ “หุบปาก! ตอนนั้นไม่ทันกาล แล้วตอนนี้พวกเขากลับมาตั้งหลายวัน เจ้าได้สะสางห้องหับออกมาหรือไร สื่อเอ๋อร์ต่างหากเป็นผู้นำของบ้านนี้ เจ้ากลับทำดีนัก ยึดครองห้องที่ใหญ่ที่สุดไว้ ไม่แม้แต่จะยอมขยับ”

เก่อซื่อแก้ต่าง “เมื่อแรกข้าย้ายเข้าไป ท่านแม่ก็เห็นชอบนี่เจ้าคะ หมอดูบอกว่าห้องนั้นเอื้อต่อการมีบุตรชาย ท่านดูสิ ไม่ทันไรข้าก็ให้กำเนิดโอวเอ๋อร์แล้ว…”

“ไม่ทันไรอันใดกัน นี่ผ่านมาตั้งกี่ปีก็เห็นมีโอวเอ๋อร์แค่คนเดียว” ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงชี้มือไปยังเด็กชายขาวจ้ำม่ำที่ก้มหน้าก้มตาสวาปามอยู่ ตัวนางเองมีลูกดก ย่อมจะตั้งข้อเรียกร้องกับลูกสะใภ้แบบเดียวกัน

เก่อซื่อโกรธแทบตายแล้ว หลังจากเฉิงสื่อสามีภรรยาไปทำงานต่างเมืองโดยต้องทิ้งบุตรสาวไว้ เฉิงเฉิงก็ขุ่นเคืองที่นางสอดมือเข้าก่อกวนในเรื่องนี้ ส่งผลให้สายสัมพันธ์สามีภรรยาระหองระแหง หากมิใช่เขาไม่ยอมให้ความร่วมมือ ก็คือทำหน้าที่อย่างขอไปที แล้วนางจะไปมีทายาทมากมายได้อย่างไรกันเล่า!

คิดมาถึงตรงนี้นางก็กลอกลูกตา ก่อนเอ่ยกับเซียวฮูหยินปนสะอื้น “ข้าไร้ฝีมือและไม่มีโชควาสนาเช่นพี่สะใภ้ ทว่าต่อให้พันไม่มองหมื่นไม่คิด ก็ควรคิดถึงหน้าน้องรองของท่านบ้าง น่าสงสารตอนที่เขาอายุเลยสามสิบกลับมีบุตรชายเพียงคนเดียว ในขณะที่พี่ใหญ่มีทายาทตั้งมากมายแล้ว คำทำนายนั้นขอเชื่อว่าเป็นจริงจะดีกว่า ไม่แน่สวรรค์อาจเมตตาสงสารก็เป็นได้…”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงไม่เห็นพ้อง “มากมายอันใดกัน สื่อเอ๋อร์เพิ่งจะมีบุตรชายแค่สี่คนเอง ได้ยินว่าอวี๋โหวผู้นั้นมีบุตรชายตั้งสิบสามคนทีเดียว นั่นสิคือความยิ่งใหญ่ของตระกูลที่เรืองอำนาจและมากคนมากทรัพย์มาหลายชั่วคน! หากห้องนั้นเป็นห้องที่ดีจริงๆ ยิ่งควรให้สื่อเอ๋อร์กับภรรยาพักอาศัย ไหนๆ เจ้าอยู่ไปก็ไม่เห็นผลอันใดอยู่แล้ว…”

เก่อซื่อไม่ยอมรับ “อวี๋โหวมีอนุคนงามเต็มห้อง บุตรชายสิบสามคนมิใช่เกิดจากอวี๋โหวฮูหยินผู้เดียวสักหน่อยนะเจ้าคะ!”

เฉิงเซ่าซางหน้าเก้อ…เหล่าสตรีที่รัก พวกท่านออกนอกเรื่องแล้ว

“พอที!” เฉิงสื่อตวาดก้อง “พูดนอกประเด็นเหลวไหลอันใดกัน! เรื่องน่ายินดีนี้ตกลงยังจะฟังอยู่หรือไม่!” เขาระอาสตรีกลุ่มนี้จะตายอยู่แล้ว พูดเรื่องจวนที่พักอยู่ดีๆ กลับถูกดึงไปถึงไหนต่อไหนเสียอย่างนั้น เขามองไปทางเซียวฮูหยินอีกครา กลัวว่านางจะขัดเคือง ไม่นึกว่านางคล้ายไม่ได้ยินโดยสิ้นเชิง กระทั่งตุ้งติ้งหยกที่ริมหูยังไม่แกว่งสักหน

“อนุเกี่ยวอันใดกับทายาทด้วยเล่า อนุของน้องหย่งมีน้อยหรือ แต่ผู้ที่ให้กำเนิดบุตรธิดาก็ยังคงเป็นต่งหลี่ว์ซื่อผู้เดียวอยู่ดี” เฉิงสื่อกล่าว

ต่งหย่งรีบหดคอ ผิดกับต่งหลี่ว์ซื่อที่ยืดอกอย่างภาคภูมิ