ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 9

“เรื่องอนุนี้ใครชอบรับก็รับ ไม่ชอบรับก็ไม่ต้องรับ ตัวข้าไม่ชอบรับ ทั้งบุตรธิดาก็มีไม่น้อยแล้ว…” เฉิงสื่อหันไปชำเลืองมองเฉิงเฉิงที่ก้มหน้าดื่มสุราอยู่ “…ส่วนน้องรอง จะรับอนุสักหลายคนก็ไม่เป็นปัญหา น้องสามแต่งงานช้า ยังมีบุตรสาวหนึ่งชายสองแล้วเลย เห็นทีว่าเก่อซื่อใช้การไม่ได้แล้ว…”

เฉิงเซ่าซางหน้าเก้ออีกรอบ…ท่านพ่อที่รัก ท่านเองก็นอกเรื่องเช่นกัน อีกอย่างอันใดเรียกว่าใช้การไม่ได้แล้ว…นางมีรู้สึกตงิดๆ ว่าท่านพ่อแม่ทัพผู้นี้ก่อนจะผงาดสู่ความรุ่งโรจน์ น่าจะเป็นบุรุษเฮฮาที่ช่างซุบซิบและปากไวผู้หนึ่ง

เสียงแหลมของเก่อซื่อดังขึ้นทันใด “วาจานี้ของพี่ใหญ่หมายความเช่นไร วิจารณ์เยี่ยงนี้ได้อย่างไรกัน!”

“ใต้เท้า” ในที่สุดเซียวฮูหยินก็อดไม่ได้ต้องเอ่ยตัดบท นางหลับตาเล็กน้อยก่อนกล่าว “พูดเข้าเรื่องเถิด” รูปแบบการถกเถียงกันของคนบ้านนี้สิบกว่าปีแล้วนางก็ยังไม่เคยคุ้นชิน

เฉิงสื่อจึงลูบหนวดก่อนกระแอมให้โล่งคอ “ท่านแม่ วันก่อนน้องสามส่งจดหมายมาว่าจะต้องกลับเมืองหลวงมารายงานเบื้องบน ปีนี้สามารถฉลองปีใหม่ที่บ้านได้ ยากนักหนนี้พวกเราพี่ชายน้องชายสามคนจะได้รวมตัวกันพร้อมหน้าแทบตักท่านแม่ ต้องครื้นเครงให้เต็มที่สักตั้ง ลูกรู้สึกว่าครอบครัวของพวกเราบุตรหลานคับคั่ง จวนนี้ไม่พอจะพักอาศัยแล้วจริงๆ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงดีใจจนหลั่งน้ำตา “เจ้าสามก็จะกลับมาแล้ว สวรรค์คุ้มครองโดยแท้ ในที่สุดพวกเจ้าสามพี่น้องก็อยู่พร้อมหน้ากันได้เสียที หลายปีมานี้พวกเจ้าคนหนึ่งอยู่ทิศตะวันออก คนหนึ่งอยู่ทิศตะวันตก แม่วิตกอยู่ทุกวันว่าพวกเจ้าจะเป็นอันใดไป หนนี้ดียิ่งนัก จริงอยู่จวนเล็กไปบ้าง ทว่าครอบครัวเดียวกันอยู่เบียดเสียดกันหน่อยก็ไม่เป็นปัญหา แค่คนกลับมาก็ดีแล้ว”

เฉิงเซ่าซางสังเกตได้ ตอนที่เอ่ยว่าอาสามของนางกำลังจะกลับมา อารองเฉิงเฉิงที่ดูไร้ชีวิตมาโดยตลอดก็ยังยืดกายขึ้น ใบหน้าฉายแววยินดี

เฉิงสื่อยิ้มกล่าว “ตอนนี้เบียดเสียดหน่อยไม่เป็นปัญหา ทว่าวันหน้าหากน้องรองกับน้องสามมีบุตรธิดามากขึ้นเรื่อยๆ เล่า ต่อให้บุตรสาวสามารถแต่งออกไป ทว่าพวกบุตรชายของลูกต่างก็โตแล้ว ต่อไปแต่งภรรยากำเนิดบุตร เด็กน้อยกลุ่มหนึ่งส่งเสียงอ้อแอ้ ท่านแม่จะกอดก็กอดไม่หวาดไม่ไหว ในจวนจะเบียดเสียดก็เบียดเสียดไม่พอ”

ถ้อยคำเหล่านี้ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงชอบฟังเป็นที่สุด นึกถึงวันหน้ามีเด็กน้อยกลิ้งไปกลิ้งมาเต็มจวน ออกันครึกครื้นอยู่ข้างกายนาง นางก็ปลื้มปิติจนตัวแทบจะลอยออกไปได้ จึงเอ่ยเห็นพ้องพยักหน้าระรัว “ถูกต้องๆ”

“ดังนั้นก่อนปีใหม่ลูกจึงอยากจะเปลี่ยนจวนที่ใหญ่ขึ้นให้กับครอบครัวของพวกเรา” เฉิงสื่อกล่าว “แต่น่าเสียดาย ลูกหาไปหามา โดยมากคฤหาสน์ว่างล้วนอยู่ห่างใจกลางเมือง ส่วนคฤหาสน์ดีๆ ที่อยู่ใกล้ใจกลางเมืองล้วนถูกสกุลอื่นเข้าพำนักแล้ว ภายหน้าไม่ว่าลูกไปประชุมขุนนางหรือพวกเด็กๆ ไปเล่าเรียนที่ไท่เสวีย หากจวนอยู่ใกล้หน่อยก็ย่อมจะยิ่งดี” เมื่อก่อนครอบครัวฐานะฝืดเคือง เหรียญหนึ่งเฉียนแทบต้องบิออกเป็นสองซีกด้วยซ้ำ บัดนี้รบพุ่งมาสิบปีจนทรัพย์สินนับว่าเหลือเฟือแล้ว กลับไม่มีที่ทางจะซื้อหาคฤหาสน์ที่ถูกใจ บรรดาแม่ทัพใหญ่ตลอดจนท่านโหวพระญาติเชื้อพระวงศ์ที่ร่วมบุกเบิกราชวงศ์โดยมากยังอยู่ในวัยฉกรรจ์เปี่ยมด้วยความฮึกเหิม ใครเล่าจะยินยอมปล่อยขายคฤหาสน์ที่ดีๆ

เมื่อเฉิงสื่อเอ่ยถึงไท่เสวีย สีหน้าเก่อซื่อก็เปลี่ยนไป ทว่าไม่กล้าสอดปาก

ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจของฮูหยินผู้เฒ่าเฉิง “ก็นั่นน่ะสิ มาก่อนยึดครองก่อน ใครใช้ให้พวกเรามาช้าเล่า”

เฉิงสื่อยิ้มกล่าว “ผู้ใดจะรู้ว่าไม่ต้องให้ลูกเสาะหาอีก คฤหาสน์ก็มาหาเองแล้ว ท่านแม่ สกุลปู้ที่อยู่ถนนด้านหน้าท่านรู้เรื่องกระมัง ก็คือคนที่คิดคดทรยศเมื่อช่วงต้นปีสกุลนั้น!”

เฉิงเซ่าซางมุมปากสั่นกระตุก…ท่านพ่อเฉิง ท่านพูดถึงคนทรยศอย่างชื่นบานเพียงนี้ ฮ่องเต้ของท่านรู้บ้างหรือไม่

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงดูงุนงง ผิดกับต่งหลี่ว์ซื่อผู้หัวไว “รู้สิเจ้าคะ มิใช่สกุลปู้ที่ฉวยจังหวะพาพี่น้องกับบุตรภรรยาหนีออกจากเมืองหลวงไปขณะฝ่าบาททรงกรำศึกดุเดือดอยู่แนวหน้านั่นหรือ ข้าได้ยินว่าพวกเขาหนีออกทะเลไปแล้ว รายทางยังติดต่อกับบริวารเก่าด้วย”

เซียวฮูหยินมองต่งหลี่ว์ซื่ออย่างชื่นชมไม่น้อยก่อนกล่าว “ก็คือสกุลนี้ อ่านจากจดหมายของน้องสาม จึงรู้ว่าเจ้าเมืองหลางหยาตามโจมตีกองกำลังที่แตกพ่ายของสกุลปู้จนสังหารพวกเขาได้ทั้งหมดแล้ว”

ต่งหลี่ว์ซื่อทอดถอนใจ “ฝ่าบาทของพวกเราทรงประเสริฐถึงเพียงใด ทั้งมีพระเมตตาต่อขุนนางอย่างล้นเหลือ ครอบครัวนี้ก็จริงๆ เลยเชียว บรรดาศักดิ์สูงเช่นนั้นแล้วแท้ๆ จะแยกตัวทำอันใด พลอยทำให้คนทั้งตระกูลต้องสังเวยชีวิตไปเปล่าๆ”

เฉิงเซ่าซางคิดในใจ…บรรดาศักดิ์สูงแค่ไหนก็ไม่สมใจเท่าเป็นฮ่องเต้เองหรอก