ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 1 บทที่ 9

เก่อซื่อรีบกล่าว “ฮูหยินผู้เฒ่าวั่นเปี่ยมคุณธรรมเช่นนี้ พวกเราจะไม่ช่วยนางได้อย่างไร พี่ใหญ่ ถึงเวลาต้องเรียกน้องรองของท่านด้วยนะ”

เซียวฮูหยินกะพริบตาก่อนเอ่ย “ไม่ต้องหรอก แม่ทัพวั่นบาดเจ็บไม่สะดวกจะย้ายไปย้ายมา อันที่จริงฮูหยินผู้เฒ่าวั่นเริ่มทยอยขนข้าวของในจวนตั้งแต่เมื่อสิบกว่าวันก่อนโดยที่พวกเรามิได้ช่วยอันใด ทั้งใกล้จะเสร็จในไม่กี่วันนี้แล้ว รอจนแม่ทัพวั่นกลับถึงเมืองหลวงก็จะไปพักฟื้นที่จวนใหม่ได้โดยตรง ถึงตอนนั้นพวกเราไปดื่มสุราอวยพรในโอกาสขึ้นจวนใหม่เป็นใช้ได้”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงปลื้มปริ่มจนพูดได้แต่คำว่า “ดีๆ”

เก่อซื่อเอ่ยด้วยความตกตะลึง “เริ่มย้ายตั้งแต่เมื่อสิบกว่าวันก่อนแล้ว? ไฉนข้าไม่เคยได้ยินเลยสักนิด” นางสั่งให้บ่าวรับใช้จับตาดูความเคลื่อนไหวของสกุลวั่นโดยตลอดนี่นา

เซียวฮูหยินมองอีกฝ่ายอย่างแฝงนัยลึกซึ้งพลางกล่าว “ฮูหยินผู้เฒ่าวั่นเป็นยอดสตรีแห่งยุค ปกครองจวนเสมือนปกครองกองทัพ ‘ได้’ แสดงออกว่า ‘ไม่ได้’ ‘ใช้’ แสดงออกว่า ‘ไม่ใช้’ บัญชาการหนักแน่นปานขุนเขา ทั้งที่ในจวนกำลังขนย้ายกันแคล่วคล่อง ภายนอกกลับแลประหนึ่งสระลึกหนึ่งบ่อ ถึงกับไม่มีความเคลื่อนไหวใหญ่โตอันใดให้เห็น”

เก่อซื่อหัวใจเย็นวาบ รีบก้มหน้าลงพลางลอบก่นด่าอยู่ในใจ ยายแก่แซ่วั่นหนังเหนียวสมควรตายจริงๆ

เฉิงสื่อยิ้มกริ่ม “ท่านแม่ ลูกคิดไว้แล้วว่าจะทุบแนวกำแพงนั้นทิ้งเสีย จวนสองหลังจะได้เชื่อมต่อกัน ถึงเวลาท่านแม่ก็พำนักที่เรือนปัจจุบันของฮูหยินผู้เฒ่าวั่น ลูกกับหยวนอีอยู่เรือนที่แม่ทัพวั่นเคยพำนัก น้องรองชอบอ่านตำราอย่างสงบเงียบมิใช่หรือ คราวนี้ที่ทางกว้างขวางแล้ว เลือกตรงไหนก็ได้ตามใจเขาเลย!”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิงตื่นเต้นจนตัวสั่น ผู้ที่ครึ่งชีวิตหลังของนางอิจฉาเป็นที่สุดก็คือฮูหยินผู้เฒ่าวั่นนี่เอง อีกฝ่ายทั้งมีบารมีทั้งเป็นที่ยำเกรง พูดคำไหนเป็นคำนั้น แม่ทัพวั่นก็เป็นบุตรกตัญญู ยกเรือนที่มีทิวทัศน์งามที่สุดอยู่สบายที่สุดในจวนให้มารดาพำนัก วันหน้าตนก็จะสามารถใช้ชีวิตแบบเดียวกับฮูหยินผู้เฒ่าวั่นแล้วหรือนี่

นางหลั่งน้ำตานองใบหน้าชราอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจอ่อนยวบไปทั้งดวง รู้สึกว่าแม้จะทะเลาะกันมาสิบปี กระนั้นในหัวใจของบุตรชายคนโตก็ยังคงระลึกถึงมารดาคนนี้อยู่ นางพลันรู้สึกว่าฟ้าดีดินดีก็ดีไม่เท่าบุตรชายแท้ๆ ของตน น้องชายกับหลานชายอันใดจงไปยืนชิดข้างเสียให้หมด เมื่อก่อนตนช่างเลอะเลือนนัก ไม่อาจทำร้ายจิตใจบุตรชายเพื่อพ่อลูกสกุลต่งอีกแล้ว

ต่งหลี่ว์ซื่อหัวไวยิ่ง รีบเอ่ยเสียงดังว่า “ยินดีด้วยเจ้าค่ะท่านป้า ยินดีด้วยเจ้าค่ะ ต่อไปจะมีโชควาสนาให้เสพไม่สิ้นแล้ว”

ผู้คนในโถงจัดเลี้ยงต่างยืดกายกล่าวแสดงความยินดีพร้อมกัน เว้นแต่ต่งหย่งที่ยังมึนๆ งงๆ อยู่ น้าต่งรู้ว่าสถานการณ์ไม่อาจกอบกู้กลับคืนแล้ว หลานชายได้ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะตัดตนกับพี่สาวให้ขาดจากกัน ไม่ให้ตนได้เอาเปรียบอีกต่อไป

เก่อซื่อเองก็คลี่ยิ้มกล่าว “ไปข้างบ้านทีไร ในใจข้าล้วนชื่นชอบนัก นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าวันหนึ่งพวกเราจะได้เข้าไปอยู่อาศัย”

เฉิงสื่อเหลือกตาเอ่ยอย่างหงุดหงิด “น้องสะใภ้ไม่ต้องไปหรอก เจ้าพูดว่าเรือนที่อาศัยอยู่ตอนนี้ดีกับเจ้ามิใช่หรือ เจ้าก็จงอยู่ต่อไปให้สบายเถอะ จะไม่มีใครมาขัดขวางเจ้ามีทายาทแน่”

เฉิงเซ่าซางกลั้นหัวเราะไว้ในท้องแทบแย่ ท่านเรียกให้คนเป็นสามีไปเลือกที่ทางในจวนสกุลวั่นได้ตามแต่ใจ แต่กลับบอกคนเป็นภรรยาว่าอย่าได้ย้ายตามไปเชียว เช่นนี้สตรีแซ่เก่อจะเพิ่มพูนทายาทได้อย่างไรกันเล่า!