ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย บทที่ 107

ครั้นกลับถึงบ้าน เฉิงเซ่าซางวิ่งฉิวตรงไปยังห้องชั้นในของบิดามารดา แลเห็นท่านพ่อเฉิงกำลังนอนหนุนตักหัวหน้าเซียว ให้ภรรยาช่วยแคะหูอยู่…แคะหูก็แคะหูไปสิ ยังเล่นหูเล่นตา ลูบคลำมือเท้ากันอีก แสลงตาเสียจริงๆ เฉิงเซ่าซางจำต้องถอยร่นมาถึงด้านหลังฉากบังลม ออกแรงกระแอมสองหนค่อยย่างเท้าเข้าห้องไป

พอเล่าที่มาที่ไปโดยสังเขปจนจบ เฉิงเซ่าซางก็เอ่ยถาม “ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านว่า…รัชทายาทควรเป็นพยานให้ชวีฮูหยินหรือไม่เจ้าคะ”

ท่านพ่อเฉิงขบคิดแล้วย้อนถาม “จื่อเซิ่งว่าอย่างไรเล่า”

เฉิงเซ่าซางเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ท่านจะถามถึงเขาทำอันใดกัน!…เขาไม่เห็นพ้องเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นรัชทายาทก็ไม่ควรไปเป็นพยาน!” ท่านพ่อเฉิงตอบอย่างเรียบง่ายโผงผาง

“ไฉนท่านพ่อจึงเป็นเยี่ยงนี้เจ้าคะ! หลิงจื่อเซิ่งว่าอย่างไรก็ว่าอย่างนั้นหรือ ทั้งที่แม้แต่จะกินอาหารร่วมกับเขา ท่านก็ยังไม่ยินยอมเลยนะ!”

เฉิงสื่อกล่าวอย่างมั่นใจในเหตุผล “พ่อยินยอมกินอาหารกับจื่อเซิ่งหรือไม่ กับพ่อเชื่อในฝีมือของเขาหรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกันตรงที่ใด! พ่อรุดกลับมากินอาหารกับเจ้าที่เป็นเจ้ากรรมนายเวรตัวน้อยนี้ทุกเย็น หรือว่าพ่อเชื่อถือเจ้านักหนา?!”

“ท่านพ่อถึงกับไม่เชื่อถือลูก?!” เฉิงเซ่าซางบอบช้ำยิ่งยวด “ท่านพ่อลองไปถามข้างนอกดู เด็กสาวที่เก่งกาจปราดเปรื่องเช่นลูกนี้ทั่วเมืองหลวงมีสักกี่คนกัน แม้แต่ในวังก็ยังเป็นที่ชื่นชมเลยนะเจ้าคะ…”

เฉิงสื่อสั่นศีรษะ “นั่นต้องดูว่าเทียบกับใคร เทียบกับหลิงปู้อี๋ แน่นอนว่าพ่อเชื่อถือเขา”

“ท่านพ่อ!”

“เอาล่ะ!” เซียวฮูหยินตำหนิเสียงเบา “สองคนพ่อลูกนอกเรื่องไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” นางขึงตาใส่สามีเสร็จ ค่อยเอ่ยกับบุตรสาวอย่างจริงจัง “ถึงอย่างไรพวกเราก็มีพื้นเพเป็นสามัญชน ความคิดซับซ้อนวกวนในตระกูลขุนนางใหญ่เหล่านั้นพวกเราไม่เข้าใจหรอก สถานการณ์ของรัชทายาทในตอนนี้พวกเราอาจไม่รู้แจ้งเท่าจื่อเซิ่ง พบเจอเรื่องราวใดเจ้าควรฟังจื่อเซิ่งให้มากไว้จะดีกว่า เขาโตกว่าเจ้า ประสบการณ์ความรู้มีมาก เขาไม่เห็นพ้อง ย่อมจะมีเหตุผลของเขา”

เฉิงสื่อสนับสนุน “แม่เจ้าพูดถูก ระวังไว้ย่อมจะไม่ผิด”

เฉิงเซ่าซางก้มหน้าตรึกตรองก่อนเอ่ย “ท่านพ่อท่านแม่สั่งสอนถูกต้องเจ้าค่ะ ลูกจะจดจำไว้ เพียงแต่ตอนนี้ไม่ทันแล้ว ขณะที่พวกเราพูดคุยกันอยู่นี้ รัชทายาทไปถึงเบื้องพระพักตร์ฝ่าบาทแล้ว คิดในแง่ดี ฝ่าบาททรงเห็นรัชทายาทเปิดเผยมีเมตตา ไม่แน่กลับจะรู้สึกว่าพระโอรสซื่อตรงจริงใจก็เป็นได้ ท่านพ่อท่านแม่ เช่นนี้ลูกขอตัวก่อน เช้าวันพรุ่งนี้ท่านแม่ไม่ต้องมาเรียกลูกนะเจ้าคะ ฮองเฮาตรัสว่าวันนี้ลูกเหน็ดเหนื่อยอยู่ที่จวนสกุลเหลียง อนุญาตให้วันพรุ่งนี้ลูกเข้าวังสายหน่อย ลูกจะขอนอนจนตะวันโด่งเจ้าค่ะ”

หลังมองส่งบุตรสาวคนเล็กจากไปแล้ว เฉิงสื่อก็ยิ้มเอ่ยกับภรรยา “เจ้าว่าเหนียวเหนี่ยวเติบใหญ่แล้วใช่หรือไม่ ใจกว้างกว่าเมื่อก่อนเยอะทีเดียว หากเปลี่ยนเป็นตอนที่พวกเราเพิ่งกลับมาเมืองหลวง นางไม่ปากร้ายว่ารัชทายาทจุ้นไม่เข้าเรื่องน่ะสิแปลก”

เซียวฮูหยินเพ่งมองทิศทางที่บุตรสาวจากไป เนิ่นนานกว่าจะตอบคำ “…ไม่ใช่นางเติบใหญ่แล้วหรอก เป็นเพราะฮองเฮาทรงดีกับนางต่างหาก ฮองเฮาอ่อนโยนพระทัยดี ผ่อนปรนให้กับความคิดเองเออเองของนาง ชื่นชมในความฉลาดคมคายของนาง นานวันเข้ากระไอดุร้ายบนตัวเหนียวเหนี่ยวย่อมสลายหายไป ผู้อื่นใจกว้างกับนาง นางย่อมจะปฏิบัติกับคนรอบข้างอย่างใจกว้างเช่นกัน”

เฉิงสื่อรู้ความในใจของภรรยา จึงถอนใจกล่าว “อย่าคิดมากไปเลย เหนียวเหนี่ยวถูกอัธยาศัยกับฮองเฮาได้ ถือเป็นโชควาสนาของนาง”

หัวใจของเซียวฮูหยินกระจ่างแจ้งดั่งคันฉ่อง ทว่าเรื่องบางเรื่อง…ล่วงผ่านไปแล้วก็คือล่วงผ่านไปแล้ว