ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย บทที่ 131

ตอนนี้ขุนนางฝ่ายบุ๋นเสียงระคายหูผู้นั้นเอ่ยปากอีกครา “ได้ยินเสมอมาว่าเว่ยเจียงจวินมิเพียงห้าวหาญไร้ผู้เปรียบ ยังมีความสามารถเฉกซูฉินกับจางอี๋* วันนี้ได้เห็นแล้วสมคำเล่าลือจริงเสียด้วย เมื่อวานมีคนนำสารไม่รู้ที่มาติดในเมืองหลวง เนื้อความคือเรื่องรัชทายาทของเซวียนฮ่องเต้ ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพได้ยินข่าวบ้างหรือไม่”

หลิงปู้อี๋ตอบเรียบๆ “เรื่องเล่าอดีตที่อ้างอิงจากตำราโบราณเช่นนี้มีออกถมเถ หากจะพูดถึงเรื่องเล่า ข้าก็มีอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่รู้ทุกท่านยังจำเรื่องรัชทายาทเว่ยของอู่ฮ่องเต้กันได้หรือไม่”

วาจานี้พอกล่าวออกมา บนใบหน้าของเหล่าขุนนางในโถงต่างเผยแววพรั่นพรึง ทว่าเฉิงเซ่าซางกลับยังคงไม่รู้ว่านี่หมายความเช่นไร

หลิงปู้อี๋มองคนทั้งหมดพลางเอ่ยเน้นทีละคำ “มีคนบางคนอวดตนเป็นขุนนางภักดี ทูลเตือนโดยอ้างเรื่องรัชทายาทของเซวียนฮ่องเต้ แท้ที่จริงกระทำตัวเยี่ยงเจียงชง** กับหานเยวี่ย*** สองขุนนางสอพลอ!”

เอ่ยประโยคนี้จบ ไม่มีผู้ใดในโถงกล้าโต้แย้งอีก หลิงปู้อี๋จึงหันหน้าไปมองเฉิงเซ่าซางซึ่งยืนพิงอยู่ตรงประตูแวบหนึ่ง เด็กสาวก็เข้าใจความนัย เอ่ยเสียงก้องในทันที “ทูลรัชทายาท ฮองเฮาประชวร ขอเชิญรัชทายาทเสด็จไปเยี่ยมเพคะ”

รัชทายาทดูคล้ายโล่งใจ รีบลุกขึ้นขอตัว

ขณะเดินอยู่ในตรอกตำหนัก เฉิงเซ่าซางบ่นเบาๆ อย่างแค้นใจที่เหล็กมิอาจกลายเป็นเหล็กกล้า “รัชทายาทก็จริงๆ เลยเชียว พวกกระจิบกระจอกกลุ่มนั้นมาถกข้อราชการที่ใดกันเล่า เห็นอยู่ว่ามารังแกท่านชัดๆ จะมัวคำนึงมากมายไปไย รับสั่งตรงๆ ให้พวกเขาหุบปากไสหัวไปก็เรียบร้อย!”

รัชทายาทเอ่ยปนยิ้มเจื่อน “จะพูดจาร้ายกาจใส่ผู้อื่นโดยไม่แยกแยะเหตุผลได้อย่างไรกัน…”

เฉิงเซ่าซางเท้าสะเอวพูดคำด่าออกมาเสียงค่อย “ใต้หล้านี้มีคนจำพวกหนึ่งเรียกว่า ‘คนต่ำตม’ ยามเจอกับคนต่ำตมยังจะพูดเหตุผลอันใดอยู่อีก ไม่ลงไม้ลงมือก็นับว่าเกรงใจแล้วเพคะ!”

รัชทายาทไม่โต้เถียงกับแม่นางน้อย เพียงส่ายหัวอย่างจนใจ ก่อนจะเดินหน้าต่อ

มรสุมระลอกเล็กๆ คล้ายสลายตัวไปแต่เพียงเท่านี้

เดิมทีเฉิงเซ่าซางนึกว่าฮองเฮาเพิ่งหายป่วย พอเผชิญกับเรื่องชวนกลุ้มเยี่ยงนี้จะไม่สบายขึ้นมาอีก ใครจะรู้หนนี้อีกฝ่ายกลับเยือกเย็นยิ่ง ยามที่เฉิงเซ่าซางรุดกลับไปถึง เห็นอีกฝ่ายกำลังอ่านตำราเขียนอักษรในท่วงท่าอันสง่าผ่อนคลาย ผู้ใหญ่ผู้น้อยในตำหนักฉางชิวล้วนสงบดุจเดิม

ฮองเฮาลูบไล้มวยผมทรงวงแหวนคู่ที่อ่อนนุ่มน่ารักของเด็กสาว “เจ้าเคยพูดไม่ใช่หรือ โชคเคราะห์ล้วนเป็นชะตา เคราะห์มาย่อมเลี่ยงไม่พ้น ข้าล้าแล้ว รอฝ่าบาทเสด็จกลับมาเถิด ถึงตอนนั้นทุกสิ่งจะมีข้อตัดสินเอง”

เฉิงเซ่าซางคิดอีกทีก็เห็นว่าถูกต้อง จึงรั้งอยู่ในวังอย่างสงบเสงี่ยม ตั้งใจจะพำนักสักหลายวันเพื่อดูสถานการณ์

เพียงแต่ปัญหาด้านความรู้นั้นรอช้ามิได้ ครั้นถึงตอนเที่ยง นางจึงฉวยช่วงเวลาที่ฮองเฮานอนหลับกลางวันแอบออกจากตำหนักฉางชิว เล็งจังหวะอันเหมาะเหม็งจับตัวองค์ชายห้าที่กำลังแทะโลมนางกำนัลน้อยอยู่ เตรียมหิ้วตัวเขาไปยังมุมปลอดคนเพื่อจะสอบถาม

องค์ชายห้าเคยลิ้มรสขมจากเฉิงเซ่าซางมาก่อน แรกเริ่มจึงไม่ยอมอยู่กับนางตามลำพัง ซ้ำโวยวายขดร่างเข้าไปในกลุ่มนางกำนัลอีก ทว่าเพียงเฉิงเซ่าซางตะเบ็งเสียงหนเดียวพร้อมแววดุร้ายเกลื่อนใบหน้า เหล่านางกำนัลน้อยก็วิ่งเตลิดหนีหายไปจนเกลี้ยง องค์ชายห้าจึงได้แต่ยอมปฏิบัติตาม

“วางพระทัยได้ วันนี้หม่อมฉันจะไม่เรียกให้องค์ชายช่วยเป็นพยาน ทั้งจะไม่เรียกให้องค์ชายช่วยปองร้ายผู้อื่น…เพียงแค่จะถามเรื่องเล่าเล็กๆ สองเรื่องจากองค์ชายเท่านั้น” เฉิงเซ่าซางใช้มือข้างหนึ่งพับตรึงแขนขององค์ชายห้า มืออีกข้างกดท้ายทอยของเขาไว้

องค์ชายห้าร้องโอดโอยเสียงระรัว “เจ็บๆๆๆ…เจ้าปล่อยมือก่อน ข้าก็ตามเจ้ามาแล้ว เจ้ายังอุตส่าห์ใช้ความรุนแรงอะไรอีก! เรื่องเล่าอันใด ข้าจะตอบทั้งสิ้น!”

เฉิงเซ่าซางคลายมือออกแล้วมุ่นคิ้วกล่าว “องค์ชายห้าควรฝึกออกกำลังบ้างนะเพคะ มีแต่เนื้อส่วนเกินเผละผละทั้งร่าง มือเท้าไร้แรง ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ หม่อมฉันเห็นองค์ชายจะมีพุงเล็กๆ ยื่นออกมาอยู่แล้ว นี่ทรงเพิ่งจะกี่พรรษา!”

องค์ชายห้านวดแขนตนเอง “เจ้าจะรู้อะไร ขืนข้าใฝ่เรียนจนเก่งกาจทั้งบุ๋นบู๊ นั่นต่างหากถึงเรียกว่าเบื่อชีวิตแล้ว ฮองเฮาทรงมีชื่อเสียงด้านคุณธรรมส่วนรวมกับการยกย่องจากเสด็จพ่อ เยวี่ยเฟยทรงมีวงศ์ตระกูลที่แข็งแกร่งกับความรักใคร่จากเสด็จพ่อ เสด็จแม่ข้าเล่ามีอันใด สตรีที่อยู่ในส่วนลึกของวังหลวงเช่นนางไม่รู้หรอกว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ วันทั้งวันเอาแต่คิดเหลวไหล ข้าไม่เอาอย่างนางด้วยหรอก! อย่างข้าต่างหากจึงจะมีชีวิตมั่นคง อยู่รอดยืนยาว!”