ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย บทที่ 134

บทที่ 134

ถึงแม้บัดนี้เฉิงเซ่าซางสามารถเข้าออกจวนสกุลเฉิงได้ตามแต่ใจ กระนั้นการจะเปิดประตูจวนกลางดึกก็ยังคงสร้างความแตกตื่นแก่ท่านพ่อเฉิงและเซียวฮูหยินอยู่ดี สองสามีภรรยาเร่งคลุมเสื้อนอกรุดออกมา กลับต้องตระหนกที่เห็นบุตรสาวแต่งกายพร้อมออกเดินทางแล้ว

บนชุดยาวตัวนอกสีดำสนิทปักด้วยไหมเงินเป็นลวดลายวิหคบุปผา ดั่งภาพสีน้ำหมึกที่ดำขาวกลับสลับกัน ตรงเอวบางรัดกระชับ ข้อมือใส่สนับหนัง ขาเรียวสวมรองเท้าหุ้มข้อยาวตั้งตรงสีหิมะสว่างตา เรือนผมดกงามทั้งศีรษะรวบเป็นมวยสูงเรียบตึง นอกจากที่ติดผมเงินยวงหลายอันซึ่งซ่อนเร้นอยู่ในเรือนผมแล้ว บนร่างก็ไม่มีเครื่องประดับอื่นอีก ทั่วร่างของเด็กสาวแลคล้ายผนึกแข็ง เคร่งขรึม แผ่ซ่านไอหนาวออกมารางๆ

เซียวฮูหยินยิ่งมองยิ่งใจสั่น ต่อให้บุตรสาวเดินทางไกลก็ไม่เคยแต่งกายจริงจังเช่นนี้มาก่อน

“เจ้าจะไปที่ใด! อีกสามวันก็จะออกเรือนแล้ว เจ้าป่วนอันใดของเจ้ากัน ดึกดื่นเยี่ยงนี้ ข้างนอกยังเป็นเวลาห้ามออกนอกเคหสถานอยู่นะ!” เฉิงสื่อรีบตะโกนลั่นเมื่อเห็นบุตรสาวพาองครักษ์ที่ฮองเฮามอบให้นางแปดคนเดินตรงไปยังประตูใหญ่

เฉิงเซ่าซางเหลียวหลังมาเอ่ยปนยิ้ม “ก่อกวนท่านพ่อท่านแม่เสียแล้ว ไม่มีอันใดหนักหนาหรอกเจ้าค่ะ ลูกมีธุระจะออกไปข้างนอกสักเที่ยว เชิญท่านพ่อท่านแม่ไปนอนพักต่อเถิด…”

ท่านพ่อเฉิงร้อนใจจนเส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากโปนขึ้น เขาสอดแขนลงในแขนเสื้อนอกไปพลางแย้งเสียงดังไปพลาง “เจ้าป่วนเยี่ยงนี้ยังจะให้พวกเรานอนได้อย่างไรกัน! นี่เจ้าเอาใครมาเล่นสนุกส่งเดช…”

“เป็นหลิงปู้อี๋เกิดเรื่องใช่หรือไม่” เซียวฮูหยินพลันถาม

เฉิงเซ่าซางสบตาอีกฝ่ายในทันที ริมฝีปากผุดรอยยิ้มเลื่อมใสบางๆ ไม่รอให้นางเอ่ยตอบ ทางด้านหน้าก็มีบ่าวชายของสกุลเฉิงผู้หนึ่งวิ่งมาอย่างเร่งร้อน คุกเข่าเบื้องหน้านางก่อนกล่าว “เรียนคุณหนู ข้าน้อยไปดูที่จวนเฉิงหยางโหวมาแล้ว เคาะประตูอยู่เป็นนานกว่าจะมีบ่าวสูงวัยผู้หนึ่งมาเปิด บอกเพียงว่าท่านโหวทั้งครอบครัวไปที่คฤหาสน์นอกเมืองตั้งแต่เมื่อวาน ได้ยินว่าจะจัดงานวันเกิดครบห้าสิบปีขอรับ”

เฉิงเซ่าซางหรี่ตาลง “เป็นเช่นนี้จริงเสียด้วย”

“หลิงปู้อี๋มีเรื่องจริงๆ สินะ?”

เซียวฮูหยินซวนเซ เฉิงสื่อรีบพยุงภรรยาไว้ สองคนสามีภรรยาสบตากัน ต่างนึกถึงงานเลี้ยงวันหยวนเซียวในวังเมื่อสองเดือนก่อน

ยามนั้นเป็นตอนเที่ยง เฉิงเซ่าซางกับหลิงปู้อี๋แยกกันยืนอยู่สองข้างของฮ่องเต้กับฮองเฮา ท่ามกลางแสงเงาของดวงตะวัน เด็กสาวยืนอยู่ใต้ชายคา ส่วนชายหนุ่มอยู่บนขั้นบันไดตำหนัก ฝ่ายแรกแม้มีร่มเงาปกคลุม ทั่วร่างกลับกำจายพลังชีวิตอันสดใส ผิดกับฝ่ายหลังแม้มีแสงแดดฉาบฉาย ถูกรายล้อมดั่งดาวล้อมเดือน เรียกได้ว่าเสริมกันให้ยิ่งเรืองรองงามตา แต่กลับแผ่เงามืดปนกระไอเย็นชาออกมารางๆ

เซียวฮูหยินรู้สึกไม่ดีโดยไม่รู้สาเหตุ พอกลับถึงบ้านจึงรีบถามสามีว่า ‘ข้าเคยมองคนพลาดน้อยมากจริงๆ น่ะหรือ’

เฉิงสื่อเยินยอภรรยา ‘แม้แต่โจรแซ่เฉินในตอนนั้น ช่วงแรกเริ่มเจ้าก็เพียงแค่ถูกตบตา ไม่ทันไรก็มองออกว่าไม่สู้ดี พวกเราจึงได้หนีออกมาทันกาล เหนียวเหนี่ยวก็เช่นเดียวกัน แรกเริ่มเจ้ามีอคติ ต่อมายิ่งนานวันยิ่งรู้สึกว่านางดีแล้วไม่ใช่หรือไร’

เซียวฮูหยินเอ่ยอย่างอัดอั้นตันใจ ‘หากมีคนผู้หนึ่ง แรกเริ่มข้าไม่รู้สึกอย่างไร แต่ต่อมากลับรู้สึกว่ายิ่งนานวันยิ่งไม่สู้ดีเล่า’

เฉิงสื่อตอบ ‘เจ้ามองคนยิ่งนานยิ่งแม่นยำ ไม่เคยมีข้อยกเว้น’

เซียวฮูหยินกล่าว ‘ข้ากลับหวังให้มีข้อยกเว้น เพราะหนนี้ข้ารู้สึกว่าหลิงจื่อเซิ่งชักไม่สู้ดีแล้ว’

หลังเหตุการณ์นั้นสองสามีภรรยาหารือกันอยู่เป็นนาน ต่างตัดสินใจว่าให้แล้วกันไปเถิด อีกฝ่ายเป็นถึงบุตรบุญธรรมของฮ่องเต้ เป็นขุนนางหนุ่มที่เรืองอำนาจ และยิ่งเป็นว่าที่บุตรเขยของพวกตน ย่อมไม่อาจทักท้วงโดยใช่เหตุเพียงเพราะสัญชาตญาณของเซียวฮูหยิน ผลสุดท้ายกลับ…