ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 7 บทที่ 157

“แรกเริ่มที่เซ่าซางขอตงไห่อ๋องแต่งงาน น่าจะไม่ได้ไตร่ตรองรอบคอบ ตงไห่อ๋องเปลือกนอกเพียงดูคล้ายอยู่ร่วมด้วยง่าย แท้ที่จริงในอุปนิสัยอันอ่อนโยนกลับมีความดื้อรั้น ยิ่งไปกว่านั้นแต่งกับเขาแล้วเรื่องยุ่งยากก็มีอยู่มิใช่น้อย ข้าเดาว่าเซ่าซางคงฉุกคิดถึงจุดสำคัญในเรื่องนี้ได้กระจ่างในไม่ช้า…ยังดีตงไห่อ๋องปฏิเสธนาง หาไม่นางก็ต้องกลับคำภายหลัง” ฮั่วปู้อี๋กล่าว

“เช่นนั้นท่านเดาออกได้อย่างไรว่านางยังไปขอองค์ชายห้าแต่งงานอีก” หยวนเซิ่นถาม

ฮั่วปู้อี๋ชำเลืองมองหญิงสาวหนึ่งหน “สตรีผู้นี้…ทำสิ่งใดล้วนบุกตะลุยไปเบื้องหน้าไม่ย่อท้อ จะไม่ทิ้งธงถอยทัพกลับเพียงเพราะอุปสรรคเล็กจ้อยเป็นอันขาด ในเมื่อตกลงใจจะออกเรือน ก็ต้องตระเวนสี่ทิศเสาะหาคนมาออกเรือนให้จงได้”

วาจานี้ฟังคล้ายคำชมเชย ทว่าเฉิงเซ่าซางไม่กล้ายิ้มรับ ซ้ำยิ่งลู่คิ้วหลุบตา ขดร่างไปทางด้านหลังของหยวนเซิ่น

หยวนเซิ่นลอบขบกราม แค้นใจจนอยากคว้าตัวเด็กน้อยน่าตายที่เชื่อถือไม่ได้ผู้นี้ออกมาตีด้วยไม้เรียวก่อนหนึ่งยก จากนั้นให้นางหิวข้าวสามวัน ตามด้วยท่องบทความ ‘เชวี่ยนเสวีย’* ของสวินจื่อห้าสิบรอบ กับคัดตำรา ‘ฝ่าเหยียน’ ของหยางสยงหนึ่งร้อยจบ ให้นางได้รู้เสียบ้างว่าอันใดคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!

ฮั่วปู้อี๋ยื่นมือไปวางบนบ่าขององค์ชายห้า ห้านิ้วเพียงออกแรงเล็กน้อย องค์ชายห้าก็พลันร้องโอดโอยราวเม่นที่ต้องธนู “โอ๊ยๆๆ อย่าๆ รีบปล่อยมือๆ ขืนเจ้าไม่ปล่อยมืออีก ข้าจะไปฟ้องเสด็จพ่อ…โอ๊ยๆ ข้าไม่ได้ตอบรับนาง ไม่ได้ตอบรับนางจริงๆ! นางตีข้า ขู่ข้า คุกคามข้า ข้าก็ยังยึดมั่นในศักดิ์ศรี ยืนหยัดไม่ตอบรับ!”

ฮั่วปู้อี๋คลายนิ้วมือออกเล็กน้อย องค์ชายห้าที่ได้พักหายใจจึงเริ่มปากเสียอีกครา “…เฉิงเซ่าซางเป็นคนแบบใดข้ามีหรือจะไม่รู้ ขืนแต่งนางมาจริงๆ ไม่รู้ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้นานเท่าไร…โอ๊ย เจ้าอย่าบีบสิ อย่าบีบ ได้ๆ เป็นข้าเองที่มีตาหาได้รู้จักหยกเลี่ยมทองไม่ เฉิงเซ่าซางเคยหมั้นหมายกับเจ้า ทั้งเจ้ากับข้าก็โตมาด้วยกัน ข้าจะแต่งนางได้อย่างไรกันเล่า…”

ครั้นสัมผัสได้ว่าฮั่วปู้อี๋คลายนิ้วมือออกแล้ว องค์ชายห้าก็รีบก้มเก็บพัดขนนก ใช้ด้ามพัดซึ่งทำจากหยกเคาะผนังรถแรงๆ…เขารู้สึกว่าวันนี้ตนเองเคราะห์ร้ายสาหัสโดยแท้ เรื่องสนุกของฮั่วปู้อี๋ชมดูเปล่าๆ ไม่ได้จริงเสียด้วย สภาพน่าอนาถแบบต่างๆ ที่เคยถูกเล่นงานมาในวัยเด็กล้วนผุดขึ้นในใจ เขาคิดว่าไม่ได้พบอีกฝ่ายตั้งห้าปี ตนจึงได้ผ่อนคลายความระวังจนลืมอันตรายไปเสียได้!

องค์ชายห้าคลึงบ่าไปหลายหน ครั้นรู้สึกได้ว่ารถม้าหยุดสนิทแล้ว ก็ไม่รอให้ผู้อื่นอ้าปากก็รีบกระโดดพุ่งตัวไปเบื้องนอก ปากยังตะโกนไปด้วยว่า “ไม่ต้องส่งหรอก ข้าพักพอแล้ว จะขี่ม้ากลับวังไปเดี๋ยวนี้! ไว้พบกันใหม่นะ ทุกคนไว้พบกันใหม่! วันหน้ามีเวลาว่างก็มาเยือนเมืองศักดินาของข้า ให้ข้าได้แสดงไมตรีของเจ้าบ้านอย่างเต็มที่ เอาล่ะ ลากันตรงนี้…โอ๊ย พวกเจ้าตัวบัดซบไฉนไม่พยุงข้า…”

ขณะพูดครึ่งประโยคท้าย องค์ชายห้าอยู่นอกรถม้าแล้ว ดูเหมือนหัวของเขาจะไปก่อนตัวจนหกคะเมน อีกทั้งร่วงตกในท่าที่แสนจะไม่สง่างาม จากนั้นจึงตามด้วยเสียงตะคอกใส่องครักษ์ของเขาอย่างเกรี้ยวกราด

ประตูรถม้าปิดลง ในตัวรถม้าคงเหลือเพียงสามคน

ได้ยินเสียงโหยหวนขององค์ชายห้าเมื่อครู่ หยวนเซิ่นรู้สึกว่าได้ระบายโทสะไปไม่น้อย จึงเริ่มพิจารณาว่าจะส่งมอบหญิงสาวด้านหลังของตนไปให้ฮั่วปู้อี๋อบรมบ้างหรือไม่ เฉิงเซ่าซางสัมผัสได้ว่าแววตาของคู่หมั้นเริ่มดูไม่เป็นมิตร ก็รีบทุ่มแรงฉีกยิ้มประจบ “ข้าแค่พูดไปอย่างนั้นเอง คำหยอกล้อน่ะ ใครกันจะยินดีแต่งกับเขา พูดเล่นๆ เท่านั้น ถึงอย่างไรก็ไม่มีผู้อื่นได้ยินนี่นา”

หยวนเซิ่นสูดหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจจะต่อต้านศัตรูภายนอกก่อน ค่อยมาสะสางภัยภายใน คิดจบก็ประสานมือกล่าวกับฮั่วปู้อี๋ “ฮั่วโหวโปรดไตร่ตรอง ข้ารู้ว่าท่านรู้จักเซ่าซางลึกซึ้งยิ่ง เช่นนี้ท่านก็น่าจะรู้ชัดว่าการหมั้นหมายระหว่างเซ่าซางกับข้าเป็นการตัดสินใจหลังจากที่นางได้ใคร่ครวญถี่ถ้วนแล้ว มิได้บุ่มบ่ามเช่นกรณีตงไห่อ๋องกับองค์ชายห้า ท่านโหวเห็นว่าอย่างไร”

เฉิงเซ่าซางพยักหน้าแรงๆ อยู่ด้านหลังของหยวนเซิ่น

คิ้วยาวของฮั่วปู้อี๋เชิดเฉียงขึ้น ขณะที่เพ่งพิศหญิงสาว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดั่งแก้วผลึกของเขากึ่งหม่นกึ่งสว่าง “บางครั้ง…สิ่งที่นางพูด เรื่องที่นางทำ ก็ไม่ใช่ความปรารถนาในใจนาง”

หยวนเซิ่นกดข่มโทสะไว้ “วาจานี้ของท่านโหวไม่แคล้วเอาสีข้างเข้าถู ในใจเซ่าซางอยากทำอันใด ตัวนางเองไม่รู้ชัด กลับเป็นท่านรู้ชัดหรือไร”

ไฉนคนแซ่ฮั่วนี่ไม่ไปปะทะฝีปากกับปราชญ์เฒ่าคร่ำครึที่หอถกปรัชญากลุ่มนั้นนะ!