ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 7 บทที่ 158

ความสนใจถูกหันเหไปดังคาด ค่ำคืนนี้เฉิงเซ่าซางหลับสนิทนอนสบาย ตลอดราตรีไร้ฝัน ผิดกับในจวนสกุลลั่วอีกฟากหนึ่งของเมืองหลวง มีกุลสตรีที่ขึ้นชื่อว่าอ่อนโยนจิตใจดีมาแต่ไหนแต่ไรผู้หนึ่งยากจะหลับใหลตลอดทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น สีท้องฟ้ายังไม่สว่างแจ้ง ลั่วจี้ทงก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าแต่งตัว ไม่ทันกระทั่งแจ้งลั่วฮูหยินสักคำก็เรียกบ่าวให้จัดรถม้าออกไปข้างนอกแล้ว ครึ่งชั่วยามให้หลังลั่วจี้ทงก็รุดมาทันประตูใหญ่จวนสกุลฮั่วเปิดอ้าพอดี คนกลุ่มหนึ่งกำลังจะจากไป

ฮั่วปู้อี๋สวมชุดขุนนางสีแดงชาด ร่างสูงเพรียวขี่อยู่บนอาชาพ่วงพีตัวสูงใหญ่ ยิ่งแลดูองอาจสง่างาม ภูมิฐานน่าเกรงขาม

ในใจลั่วจี้ทงเทิดทูนชื่นชม เอ่ยเสียงนุ่มว่า “ข้าน้อยคารวะท่านแม่ทัพ”

“เจ้ามาได้อย่างไร” ฮั่วปู้อี๋ประหลาดใจนิดๆ

ลั่วจี้ทงเลิกม่านรถขึ้นเล็กน้อย สีหน้าหม่นหมองทว่าไม่ขาดความสุภาพ “ข้าน้อยมีถ้อยคำจะกล่าวกับท่านแม่ทัพ เมื่อวานท่านพ่อได้…ข้าน้อยแสนจะประหวั่นลนลาน…” นางไม่ได้พูดต่อ

“ข้านึกว่าเจ้าเป็นคนฉลาด” ฮั่วปู้อี๋กล่าวอย่างเยือกเย็น “คนฉลาดก็พึงรู้ว่าถัดจากนี้ควรปฏิบัติเช่นไร”

“ห้าปีที่เคียงข้าง…หรือว่าท่านแม่ทัพไม่ควรให้คำอธิบายต่อข้าน้อยแม้สักข้อ?” ลั่วจี้ทงอ้อนวอน

ฮั่วปู้อี๋มองนาง “ข้าเคยเคียงข้างสตรีอีกนางหนึ่ง ร่วมกินอาหาร พูดคุยยิ้มหัว ทะเลาะเบาะแว้ง ใกล้ชิดสนิทแนบ ข้ารู้อันใดเรียกว่า ‘เคียงข้าง’…เจ้ากับข้าไม่เคย ‘เคียงข้าง’ กันมาก่อน”

กลุ่มองครักษ์รอบด้านบ้างยืนบ้างขี่ม้า ภายใต้สายตาจับจ้องของผู้คน ลั่วจี้ทงอับอายสุดแสน น้ำตาแทบจะหยดร่วง เหลียงชิวฉี่ที่อยู่ด้านข้างใบหน้าไร้ความรู้สึก ส่วนเหลียงชิวเฟยในใจทนไม่ได้อยู่บ้าง

“หากไม่อาจได้รับคำอธิบายจากท่านแม่ทัพ ข้าน้อยยากจะยอมรับได้จริงๆ” ลั่วจี้ทงเอ่ยเสียงแผ่ว

ฮั่วปู้อี๋ขบคิดชั่วอึดใจ “วันนี้ฝ่าบาททรงเรียกเหล่าขุนนางเข้าประชุมใหญ่ รอข้ากลับมาแล้วค่อยว่ากัน”

มองส่งบุรุษในดวงใจจากไปอย่างสิ้นไร้เยื่อใย ในใจลั่วจี้ทงให้เจ็บช้ำสุดจะทานทน ต่อเมื่อก้มหน้าลงมองค่อยพบว่าฝ่ามือของตนถูกเล็บจิกจนเลือดออกแล้ว นางไม่ยินดีจะกลับจวน ทั้งไม่ยินดีจะนิ่งคอยอยู่ที่จวนสกุลฮั่ว เพียงตรึกตรองเล็กน้อยก็สั่งผู้บังคับรถม้าแล่นไปยังจวนสกุลเฉิง

สกุลเฉิงแม้เป็นวงศ์ตระกูลที่เพิ่งรุ่งเรืองได้ไม่นาน บ่าวรับใช้กลับมีมารยาทดียิ่ง เมื่อได้รับแจ้งว่าเซียวฮูหยินไม่อยู่ในจวน ลั่วจี้ทงก็ได้สาวใช้นำทางไปยังเรือนพักของเฉิงเซ่าซาง ตอนนี้นางเพิ่งจะรู้ ทั้งที่ตะวันขึ้นสายโด่งแล้ว คุณหนูสกุลเฉิงผู้นี้ก็ยังคงหลับอุตุอยู่

ในใจลั่วจี้ทงขมฝาด คิดว่า…นี่สินะศัตรูหัวใจของข้า ทุกท่าทุกทางล้วนไร้ระเบียบ ฮั่วปู้อี๋กลับศิโรราบหมดทั้งใจ

เฉิงเซ่าซางหงุดหงิดยิ่งเช่นกัน อุตส่าห์ขอลาหยุดทั้งที ไม่นอนจนถึงเวลากินอาหารเที่ยง นับว่าผิดต่อบ้านเมืองชาวประชา ทว่าตอนนี้นางกลับต้องแต่งตัวเรียบร้อยมานั่งตรงข้ามกับลั่วจี้ทงอย่างเกรงอกเกรงใจเสียนี่ คิดแล้วก็ฝืนข่มอาการหาวไว้ “ไม่รู้แม่นางลั่วมาด้วยธุระใด”

ลั่วจี้ทงยกยิ้ม

นิสัยเฉิงเซ่าซางเป็นเยี่ยงนี้นี่ล่ะ เมื่อใดมีรอยร้าว แม้แต่สร้างภาพก็ไม่ยอมทำ นับจากมีเรื่องไม่ลงรอยกันที่ตำหนักหย่งอันในวันนั้น อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเรียกขานตนว่า ‘พี่จี้ทง’ อีก เพียงเรียกขานทื่อๆ ว่า ‘แม่นางลั่ว’

“วันนั้นข้าใช้คำไม่เหมาะสม น้องสาวตัดพ้อว่าข้าละเลยเซวียนไทเฮา ก็สมควรอยู่” นางเอ่ยเสียงเบา “เพียงแต่ขอน้องสาวโปรดอภัยให้ข้าด้วย ตอนนั้นเห็นว่าเรื่องหมั้นหมายกับแม่ทัพฮั่วกำลังจะลุล่วงกลับมีอันสะดุดเสียก่อน ข้า…ข้าจึงร้อนใจไปบ้าง”

เฉิงเซ่าซางกระตุกยกมุมปาก ไม่แสดงความเห็นใดๆ