ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 7 บทที่ 158

ปั้นแต่งวาจาให้น่าฟังสักเพียงใดก็ป่วยการ ลั่วจี้ทงกลับมาจวบจนบัดนี้ยังไม่เคยไปเยี่ยมเซวียนไทเฮาเลย ไยต้องมาพูดจอมปลอมที่นี่อีก ทว่านางคร้านจะเปิดโปงสตรีผู้นี้ จึงเพียงเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย “ไม่เป็นไรๆ ข้าเองก็ร้อนใจอยู่บ้าง ร้อนใจจะไปพักผ่อนต่อ ที่แท้แม่นางลั่วมีธุระใดจึงมาเยือน โปรดรีบบอกมาโดยไว”

ลั่วจี้ทงสีหน้าแข็งค้าง ก่อนจะฟื้นคืนท่าทีตรอมตรมชวนสงสารในทันใด “ข้าชมชอบแม่ทัพฮั่วมาแต่เล็ก เมื่อก่อนข้ากับเขาต่างมีพันธะหมั้นหมาย นึกว่าชาตินี้คงหมดหวังแล้ว ใครจะรู้สวรรค์เมตตา ให้ข้ากับแม่ทัพฮั่วได้หวนมาพบกันที่มณฑลเหลียงโจว น้องเซ่าซางคงคิดภาพไม่ออกแน่ว่าข้าในตอนนั้นยินดีปรีดามากเพียงใด…อ๊ะ”

เฉิงเซ่าซางพลันส่ายนิ้วชี้เป็นเชิงยั่วเย้า แล้วเอ่ยตัดบทอีกฝ่าย “มีสามเรื่อง เรื่องแรก…กุลสตรีตระกูลลือนามที่ชมชอบฮั่วโหวมาแต่เล็ก เจ้าเดาดูว่าในเมืองหลวงแห่งนี้มีอยู่เท่าไร หากเรียกระดมพล จะจัดเข้าค่ายทหารกองหน้าได้เต็มหนึ่งหน่วยหรือไม่”

ลั่วจี้ทงมีสีหน้าไม่พอใจแล้ว

“เรื่องที่สอง เจ้าบอกว่าชมชอบฮั่วโหวมาแต่เล็ก ภายหลังได้พบกันอีกครั้งที่เหลียงโจวเจ้ายินดีไม่คลาย นี่ก็หมายความว่า…ตอนที่เจ้ากับสามีผู้ล่วงลับยังคงเป็นสามีภรรยากัน ในใจเจ้าก็ยังคะนึงหาฮั่วโหวอยู่สินะ?”

“เจ้าพูดจาเยี่ยงนี้ได้อย่างไรกัน! ข้ากับสามีผู้ล่วงลับ…ข้ากับสามีผู้ล่วงลับ…” ลั่วจี้ทงทั้งแตกตื่นทั้งโกรธกรุ่น “ข้ากับสามีผู้ล่วงลับให้เกียรติซึ่งกันและกัน สุขสำราญกลมเกลียว เจ้าคาดเดาเองส่งเดชได้อย่างไร!”

“ได้ๆๆ เช่นนั้นก็ถือเสียว่าเจ้าชมชอบฮั่วโหวมาแต่เล็กจวบจนก่อนออกเรือน จากนั้นพอสามีด่วนตายไป ‘ความรู้สึกชมชอบ’ ก็หวนคืนมาในทันที…เป็นอย่างไรเล่า”

ลั่วจี้ทงถูกยั่วโมโหจนทำอะไรไม่ถูก

รอยยิ้มของเฉิงเซ่าซางค่อยๆ เลือนหายไป “เรื่องที่สาม…อุปนิสัยของข้าเจ้าก็รู้อยู่ ทั้งไม่ใจกว้างผ่อนปรน ทั้งไม่เข้าอกเข้าใจผู้อื่น ยิ่งจะไม่ใจอ่อนสงสารผู้ด้อยกว่า ดังนั้นไม่มีวันจะถูกคำพูดเสแสร้งน่าสงสารไม่กี่คำของเจ้าเกลี้ยกล่อมไปได้ เมื่อใดที่ข้ามีอคติกับใครก็คร้านจะกลบเกลื่อนอีก แม่นางลั่ว ตกลงวันนี้เจ้ามาเยือนด้วยธุระใดกันแน่ รีบๆ พูดออกมาเสียเถิด ข้ายังจะไปนอนต่อ”

ลั่วจี้ทงเอ่ยเบาๆ “เจ้าถึงกับไม่กลัวว่าชื่อเสียงอันเลวร้ายที่ข่มเหงดูหมิ่นข้าจะแพร่ออกไป”

“หาเป็นไรไม่ แต่ไรมาชื่อเสียงของข้าก็ไม่ค่อยดี กระนั้นกลับไม่เป็นอุปสรรคที่ข้าจะได้หมั้นหนแล้วหนเล่า อืม คู่หมั้นทุกหนล้วนไม่เลวเสียด้วย แม่นางลั่วไม่ต้องกังวลใจแทนข้าไปหรอก” เฉิงเซ่าซางช่ำชองในกลยุทธ์เอ่ยเยาะตนเอง ตราบที่ตนเองไม่เสียหาย นางก็จะเดินหน้ายั่วโทสะอีกฝ่ายให้ถึงตาย

“ก็ได้ ข้าพูด” ลั่วจี้ทงตบะแก่กล้ายิ่ง ถูกประชดถึงเพียงนี้แล้ว ถึงกับยังปั้นหน้าตรอมตรมสุภาพได้ดุจเดิม “ช่วงไม่กี่วันนี้ท่านพ่อทำงานอยู่นอกเมืองโดยตลอด ยามเย็นของเมื่อวานพลันส่งคนสนิทกลับมาที่บ้าน แจ้งว่าแม่ทัพฮั่วกำนัลคันฉ่องตั้งพื้น* บานหนึ่งให้ท่านพ่อต่อหน้าผู้คนมากมาย ทั้งระบุชัดว่าให้เป็นสินเจ้าสาวของข้า ข้าไม่กล้าคิดเลยว่าตอนนั้นท่านพ่อจะอัปยศอดสูถึงขั้นใด!”

เฉิงเซ่าซางอึ้งงันไปเล็กน้อย “บิดาเจ้าถึงกับไม่ทวงถามเหตุผลจากฮั่วโหว พวกเจ้าอยู่ที่แดนพายัพ ขาดก็แต่หมั้นกันไม่ใช่หรือไร”

ลั่วจี้ทงคลี่ยิ้มอันหม่นหมอง “นี่ก็ยังไม่ได้หมั้นมิใช่หรอกหรือ”

“รัชทายาทมิใช่ทรงให้ความสำคัญกับเจ้ามาก?”

“รัชทายาททรงให้ความสำคัญกับแม่ทัพฮั่วยิ่งกว่า”

แม้เฉิงเซ่าซางเห็นลั่วจี้ทงขัดนัยน์ตา แต่ก็รู้สึกว่าสตรีที่ถูกทอดทิ้งในจังหวะสุดท้ายอเนจอนาถอยู่บ้างจริงๆ “เช่นนั้น…เจ้าคิดจะทำอย่างไรเล่า”

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน” ในดวงตาลั่วจี้ทงมีหยาดน้ำขังคลอ

เฉิงเซ่าซางเกาศีรษะ