ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 7 บทที่ 162

เฉิงเซ่าซางมองแขนที่เปรอะไปด้วยแต้มเลือดก็ให้โกรธเกรี้ยวจนสุดจะควบคุมตนเอง นางเคยต่อยตีบนถนนมาก่อน ไม่ใช่แม่นางคนซื่อที่มีจรรยางามอันใด เสียเปรียบครั้งใหญ่เยี่ยงนี้มีหรือจะให้แล้วกันไปได้ นางจึงโถมตรงมาทุบตีชายหนุ่มในทันที

ข้างแก้มกับปลายคางของฮั่วปู้อี๋รับไปสองสามหน เขาล้วนไม่เจ็บไม่คันราวไม่มีอันใดเกิดขึ้น ทว่าตอนนี้เขาจำขั้นตอนการสยบคู่ต่อสู้ได้แล้ว

ในขณะที่มือขวาฉวยขวดหยกขาวใบเล็กหนึ่งใบ แขนซ้ายก็งอนิดๆ หนีบมือขวาของหญิงสาวไว้ได้อย่างแม่นยำ เพียงเขาพลิกมือก็กดตรึงนางเข้าสู่อ้อมอก แผ่นหลังอันแบบบางแนบชิดอกของเขาพอดิบพอดี มือขวาที่กุมขวดหยกขาวอยู่ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวแขนเสื้อขวาของนางขึ้น จนกระทั่งเผยบาดแผลชุ่มเลือด จึงกัดแขนเสื้อนางไว้ไม่ให้มันเลื่อนหล่น นิ้วหัวแม่มือของเขาดันเปิดจุกขวดหยกขาวออก แล้วโรยผงยาในนั้นลงบนรอยกัดให้สม่ำเสมอ

เฉิงเซ่าซางร้องโอดโอยเสียงรันทด ราวสัตว์ตัวน้อยที่ถูกถลกหนังก็มิปาน ปากแผลตรงที่ถูกผงยาปวดแสบปวดร้อนยิ่ง ถึงนางจะรู้ว่าผงยานี้ใช้ป้องกันไม่ให้รอยกัดอักเสบเน่าเปื่อย แต่ว่าใส่ยาหนก่อนเขากล่อมนางเย้านางอย่างอ่อนโยนถึงเพียงนั้น แววตารักใคร่เอ็นดู ถนอมหวงแหน ดุจพี่ชายดุจบิดา ตอนนี้ไฉนทำกับนางเยี่ยงนี้เล่า!

นางถูกกักอยู่ในอ้อมอกที่ไม่ต่างจากบ่วงเหล็ก เจ็บจนร้องครางดิ้นรนอย่างขาดสติ ทว่าแผงอกแข็งแกร่ง อ้อมแขนกำยำ ไม่ว่านางจะใช้มือซ้ายทุบตีอย่างไรล้วนป่วยการเปล่า ขณะที่เดือดดาลหนัก นางพบว่ามือขวาของตนยังถูกมือซ้ายของเขากุมไว้อย่างแน่นหนา จึงกัดใส่หลังมือของเขาด้วยความโกรธเกรี้ยว

ไรฟันของนางฉาบด้วยเลือดสายแล้วสายเล่าที่ซึมออกมา ผิวขาวสะอาดตาบนหลังมือของเขาปริเป็นแผลอย่างรวดเร็ว กระนั้นเขาคล้ายไม่รู้สึกรู้สา ดุจคุณชายรูปงามที่กำลังเขี่ยไส้เทียนให้นางในดวงใจ สีหน้าจดจ่อชวนหวั่นไหว บรรจงโรยผงยาทุกจุดที่มีเลือดออกบนแขนนางอย่างละเอียดลออ

เฉิงเซ่าซางกัดจนเหนื่อยล้าแล้ว จึงคลายคมเขี้ยวอย่างฉุนเฉียว หันขวับไปด่ากราด “ท่านมันคนบ้า!”

ฮั่วปู้อี๋หน้าไม่เปลี่ยนสี “เจ้าเองก็ไม่ได้น้อยหน้า”

“ท่านมันสารเลว!”

“เจ้าก็ใช่ว่าดีไปถึงที่ใด ไร้เยื่อใยไมตรี ใจจืดคำนึงถึงแต่ตนเอง”

ดวงตาฉายโทสะของคนทั้งสองจับจ้องกัน ราวคู่อริแต่ชาติก่อนที่ผูกแค้นใหญ่หลวงถึงชีวิต ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมถอยให้กันแม้ก้าวเดียว

เฉิงเซ่าซางเอ่ยอย่างดุดัน “ข้าไม่ดีเยี่ยงนี้ ท่านยังมาตามตอแยข้าให้ได้อะไร!”

ฮั่วปู้อี๋ไม่ตอบคำ กดจุมพิตอันลึกล้ำและโกรธขึ้งลงบนมุมปากจิ้มลิ้มที่ยังคงเปื้อนรอยเลือด หนักหน่วงประดุจนักล่าที่งับลำคอของเหยื่อได้ เฉิงเซ่าซางร้องเจ็บเสียงอู้อี้พลางผลักไสใบหน้าของเขา เฉกเช่นที่เคยเป็นมาตลอด…เขาแข็งใจไม่ลง ทำได้แต่ปล่อยนางไป

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 21 ก.ค. 66 เวลา 12.00 น.