ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 7 บทที่ 163

ต่างจากหนุ่มสาวแซ่ฮั่วกับเฉิงสองคนที่ร่ำไห้จนสติหลุดลอยไปบ้าง พริบตานั้นรวดเร็วเกินกว่าจะบรรยายได้ทัน บานประตูห้องถูกเลื่อนเปิดดังขวับ สายตาหลายคู่ทั้งด้านในด้านนอกสบประสานกัน ภาพที่เห็นคือเฉิงเซ่าซางยืนตรงอยู่กับที่ ฮั่วปู้อี๋คุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงหน้านาง หนุ่มสาวทั้งสองล้วนมีคราบน้ำตาอาบหน้า บนเสื้อผ้ามีแต้มเลือดกระจัดกระจาย โต๊ะบนพื้นกับเครื่องตกแต่งบนนั้นล้วนระเนระนาด

เหล่าสตรีได้เห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้โดยไม่ทันตั้งตัว ก็สูดหายใจเฮือกโดยพร้อมเพรียง

ชั่วขณะที่ชะงักงัน ไม่มีผู้ใดปริปาก ชายาของหรู่หยางอ๋องซื่อจื่อในฐานะสตรีสูงศักดิ์ที่มีลำดับรุ่นสูงสุดในกลุ่มรู้สึกว่าตนเองมีหน้าที่จะต้องเอ่ยปากก่อน จึงกล่าวเสียงแห้งๆ “เอ่อ…พวก…พวกเจ้าก็อยู่ด้วยหรือ บังเอิญจริงๆ…”

วาจานี้สู้ไม่พูดยังจะดีกว่า ฝั่งด้านในและด้านนอกของประตูตกสู่ความเงียบงันอีกครา ผ่านไปครู่หนึ่งผู้คนเรียกสติคืนมาแล้ว เสียงซุบซิบงึมงำซึ่งแทรกปนด้วยเสียงหัวเราะคิกคักเบาๆ ก็บังเกิดขึ้น

เหล่าสตรีคิด…หรือว่าสองคนนี้มานัดพบกันที่นี่? แต่ดูจากสภาพข้าวของเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ซ้ำบนเสื้อผ้ายังมีรอยเลือด กลับคล้ายคนตีกันเสียมากกว่า ครั้นดูจากท่าทางที่ผู้หนึ่งยืนผู้หนึ่งคุกเข่า นี่ไม่ใช่กำลังขอร้องวิงวอนอยู่หรือไร ทว่าขุนนางหนุ่มเรืองอำนาจผู้หยิ่งทะนงเช่นฮั่วปู้อี๋จะคุกเข่าอ้อนวอนสตรีเชียวหรือ! คือว่า…โจทย์นี้พวกนางทายกันไม่ออกแล้ว

เสียงหึ่งลั่นขึ้นในหัวของเฉิงเซ่าซาง นางมือเท้าลนลาน ไม่รู้โดยสิ้นเชิงว่าควรจะรับมือเช่นไรดี

ฮั่วปู้อี๋ลุกขึ้นช้าๆ อย่างแสนเยือกเย็น ป้องบังหญิงสาวให้อยู่ด้านหลังของเขา แล้วมองไปยังเหล่าสตรีด้วยสายตาอันเรียบเฉย เขาแสดงท่าทีปกป้องเต็มที่เช่นนี้ก็พาให้เสียงซุบซิบปนหัวเราะเบาๆ ที่นอกประตูเงียบหายในฉับพลัน…ด้วยฐานะชาติกำเนิดของพวกนาง ย่อมจะไม่ใช่หญิงลิ้นยาวในตลาดที่รู้จักแต่ชมดูเรื่องสนุก ความตระหนักรู้อันพึงมียังคงมีอยู่

องค์หญิงรองยิ้มบางๆ ก่อนเดินหน้าหนึ่งก้าวไปเอ่ยเสียงนุ่มนวล “จื่อเซิ่ง วันนี้พวกเราดื่มสุรามามาก เพียงตั้งใจมานั่งที่ห้องนี้ให้สร่างเมา”

ฮั่วปู้อี๋มีสีหน้าผ่อนคลายลง แล้วพลันเอ่ยวาจาไม่มีหัวไม่มีท้าย “…องค์หญิงรอง ท่านยังจำเรื่องในตรอกตำหนักปีนั้นได้หรือไม่ ท่าน ข้า เซ่าซาง ยังมีองค์หญิงสาม สี่คนพบปะกัน”

องค์หญิงสามนึกขึ้นได้แล้ว

นางเกาใบหูนิดๆ เหลือกตาหนึ่งที อดีตที่น่าขายหน้านั่นข้าอุตส่าห์ลืมไปตั้งแต่แรก ฮั่วปู้อี๋ยังเอ่ยขึ้นมาเพื่ออะไรกัน จริงๆ เลยเชียว!

องค์หญิงรองตอบ “จำได้สิ นั่นเป็นวันแรกที่เซ่าซางไปศึกษาข้างกายเซวียนไทเฮา”

เฉิงเซ่าซางนึกได้แล้วเช่นกัน ตอนนั้นก็เป็นเช่นนี้ องค์หญิงสามจะหาเรื่องนาง เขาปกป้องนางให้อยู่ด้านหลังของเขา ไม่ต่างจากทิวเขาสูงตระหง่านลูกหนึ่งที่ป้องบังมรสุมทั้งปวงไว้

สีหน้าของฮั่วปู้อี๋เย็นเยียบเคร่งขรึม “วันนั้นก่อนจากกัน คำพูดสุดท้ายของข้า ไม่รู้ว่าองค์หญิงรองยังจำได้หรือไม่”

องค์หญิงรองนิ่งมองเขา ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆ “จำได้ เจ้าวางใจเถิด”

นางหมุนตัวมองไปยังเหล่าสตรี แววตาน่ายำเกรงทว่าก็อ่อนโยน “จื่อเซิ่งกับเซ่าซางไม่ได้พบกันหลายปีจึงมีเรื่องพูดคุยกัน ข้าหวังว่าสิ่งที่ทุกท่านเห็นในวันนี้จะไม่เกิดเป็นคำลือคำครหาที่เบื้องนอก”

ไม่จำเป็นต้องพูดอันใดมาก ในใจคนฉลาดย่อมกระจ่างแจ้งแล้ว เหล่าสตรีต่างเข้าใจได้ทันที หากพวกนางออกไปพูดส่งเดช ไม่เพียงจะกลายเป็นอริกับฮั่วปู้อี๋ ยังเท่ากับเป็นอริกับองค์หญิงรองพระธิดาคนโปรดของฮ่องเต้ด้วย พวกนางจึงพากันหัวเราะกลบเกลื่อน แสร้งทำไม่รู้ไม่เห็น

มือของเฉิงเซ่าซางค่อยๆ กำเป็นหมัดแน่น นางจดจำได้ทั้งหมดแล้ว วันนั้นคำพูดสุดท้ายที่ฮั่วปู้อี๋พูดกับองค์หญิงทั้งสองคือ… ‘ทว่าจวบจนเมื่อหลายเดือนก่อนพานพบเซ่าซาง ข้าจึงได้บังเกิดความคิดจะมีคู่ครอง นอกจากนางแล้วจะไม่มีใครอื่น’

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือนกรกฎาคม 66)