ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย เล่ม 4 บทที่ 88

ชายาหรู่หยางอ๋องผู้เฒ่ารีบกลับคำ ตะโกนลั่นว่า “ก่อนตาย ข้าจะไปป่าวประกาศร้องทุกข์ข้างนอก ให้ผู้คนได้เห็นว่าฝ่าบาททรงปฏิบัติเยี่ยงไรกับอาสะใภ้ที่ให้การคุ้มครองพระองค์กับพี่น้องหลายคนจนเติบใหญ่ ดูซิว่าเกียรติภูมิอันดีงามของพระองค์ยังจะรักษาไว้ได้หรือไม่!”

ฮ่องเต้มีสีหน้าขุ่นเคือง ส่วนหรู่หยางอ๋องผู้เฒ่าตรงไปตะเบ็งเสียงพลางขยุ้มสาบเสื้อของอวี๋โหว หรือก็คือบุรุษวัยกลางคนในชุดขุนนางสีแดงชาดผู้นั้น “เจ้าดูสิ เจ้าดู นางเป็นหญิงบ้าเยี่ยงนี้นี่ล่ะ ทันทีที่ไม่ได้ดั่งใจก็อาละวาดจะเป็นจะตาย เมื่อแรกที่ข้าจะปลดชายา เป็นเจ้าพูดว่าภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากไม่อาจทอดทิ้ง ซ้ำออกความคิดแผลงๆ ให้ข้า บอกว่า ‘แยกกันอยู่ ไม่ต้องปลดชายา’ ให้ข้าไปนอกเมืองเป็นผู้บำเพ็ญพรตอันใดนั่น กระทั่งคัมภีร์เต้าเต๋อจิงข้ายังอ่านไม่กระจ่าง ยังจะไปบำเพ็ญพรตอันใดได้ มีชีวิตขมขื่นแท้ๆ! ได้ๆ ข้าไม่ปลดชายาแล้ว ตอนนี้ข้าจะหย่าขาดเลยได้หรือไม่ ข้าต้องการจะหย่า!”

อวี๋โหวหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ได้แต่ถอนหายใจติดๆ กัน

“ท่านกล้า?!” ชายาหรู่หยางอ๋องผู้เฒ่าโถมปราดไปขยุ้มแขนเสื้อสามี ทั้งทุบทั้งตีพลางร่ำไห้ก่นด่า “ข้าให้กำเนิดเลี้ยงดูบุตรธิดา ดูแลงานเรือนเพื่อท่าน ไม่มีคุณความดีก็มีความเหนื่อยยาก! ข้ายังมีบุตรชายสองคนออกรบเพื่อฝ่าบาทจนตัวตาย พวกท่านถึงกับกล้าทำกับข้าเยี่ยงนี้!”

หรู่หยางอ๋องผู้เฒ่าออกแรงแงะมือภรรยาออกห่าง ก่อนด่ากลับไปบ้าง “ออกรบไหนเลยไม่มีคนตาย นั่นก็เป็นบุตรชายข้าเช่นกัน หรือว่าข้าไม่ปวดใจ สกุลอวี๋ของเขาไม่มีใครตายหรือไร มีแต่เจ้าเท่านั้นล่ะเที่ยวพร่ำพูดไปทั่วเช้าจรดค่ำ พาลไร้เหตุผลสิ้นดี!”

จบคำเขาก็หันไปโอดครวญกับอวี๋โหวต่อ “แม้แต่นักโทษก็ยังมีกำหนดเวลาจองจำ ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ทรัพย์สินกับบุตรธิดาข้าแบ่งกับยายแก่นี่คนละครึ่งยังไม่ได้หรือ ทรัพย์สินให้นางทั้งหมดเลยก็ได้นะ ข้าสุดจะทนนางแล้ว! สักวันคนทั้งครอบครัวจะต้องถูกนางทำร้ายถึงตาย…”

ท่านอ๋องผู้เฒ่าแม้เอ่ยเกินจริงไปบ้าง ทว่าความนัยในวาจาทุกคนล้วนรับรู้แล้ว

อวี๋โหวกล่าวปนยิ้มเจื่อน “ใช่ว่าผู้เยาว์เจตนาจะทำให้ท่านอ๋องลำบาก แต่บัดนี้ฝ่าบาททรงสนับสนุนปรัชญาข่งจื่อ หากท่านอ๋องเป็นผู้ฉีกข้อปฏิบัตินี้ หย่าขาดภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก ก็คาดเดาไม่ได้ว่าบัณฑิตเหล่านั้นจะวิจารณ์กันเช่นไร” ร้ายแรงหน่อยอาจมีปัญหาพาดพิงถึงท่าทีที่ฮ่องเต้ปฏิบัติต่อผู้มีคุณความชอบด้วย

ตอนนี้เองเยวี่ยเฟยพลันเอ่ยปากว่า “ท่านอาชอบความครึกครื้นเป็นที่สุด จะบำเพ็ญวิถีพรตที่ชวนหงุดหงิดนั่นไปไย ตามความเห็นข้านะ ควรให้อาสะใภ้ไปกล่อมเกลาจิตใจที่อารามซานไฉแห่งนั้นจึงจะถูก”

อวี๋โหวปรบมือยิ้มกล่าว “เยวี่ยเฟยตรัสถูกต้องยิ่ง นี่ช่างเป็นวิธีการอันดีพร้อม” ความจริงเขาเองก็มีความคิดเช่นนี้ เพียงแต่คนเป็นขุนนางไม่เหมาะจะอ้าปากเท่านั้นเอง

วาจากล่าวมาถึงขั้นนี้แล้ว ผู้คนจึงพร้อมใจกันใช้สายตาขอให้ฮ่องเต้มีรับสั่ง

ฮ่องเต้เอ่ยเนิบๆ “ชายาผู้เฒ่าแก่ตัวจนเลอะเลือน มักมีกิริยาคุ้มดีคุ้มร้าย เป็นเหตุให้เสียมารยาทเบื้องพระพักตร์ จงส่งตัวนางไปอารามซานไฉพักฟื้นให้เต็มที่เถิด เฉาเฉิง เจ้าจัดสรรกำลังคนในวังจำนวนหนึ่งไปที่อารามซานไฉ ดูแลอาสะใภ้ของเราให้ดีๆ อย่าให้คนนอกไปรบกวนนางได้”

ชายาหรู่หยางอ๋องผู้เฒ่าทรุดฮวบกับพื้นอย่างสิ้นแรง อารมณ์ตกตะลึงพรึงเพริดล้นใจ คล้ายยังไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น

ฉุนอวี๋ซื่อยิ่งประหวั่นพรั่นพรึงหาใดเปรียบ ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ ไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้สักนิด

เฉิงเซ่าซางมองดูสตรีทั้งสอง แล้วพลันยื่นหน้าไปถึงข้างหูหลิงปู้อี๋ “ฝ่าบาททรงอยากจัดการชายาหรู่หยางอ๋องผู้เฒ่าทิ้งนานแล้ว?” ฮ่องเต้วางแผนไว้นานเท่าไรแล้วนี่ นางแค่คิดจะตัดขาดกับแม่เลี้ยงของสามีล่วงหน้า เปรียบกันแล้ว ฮ่องเต้มีปณิธานกว้างไกลกว่านางมากเลย

ดวงตาของหลิงปู้อี๋ดุจบึงน้ำลึก มองนางครู่หนึ่ง ก่อนคลี่ยิ้มตอบเบาๆ “หลังจากงานเลี้ยงในวังวันนั้น”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 20 ม.ค. 66 เวลา 12.00 น.