บทนำ ไปทำงานแต่ถูกฟ้าผ่า
ครืน…
เสียงฟ้าคำรามด้วยความถี่ต่ำเสมือนกับผุดขึ้นมาจากแกนโลก ควบคู่กับท้องฟ้าที่มืดสลัวและฝนห่าใหญ่ ชวนให้คนรู้สึกว่าเป็นเช้าตรู่ที่ไม่ค่อยจะสู้ดีเลยจริงๆ
อย่างน้อยซั่นซือฮุ่ยซึ่งติดแหง็กอยู่ในขบวนรถก็คิดแบบนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ
วันแรกของการทำงานเลยนะ…สวรรค์ วันนี้เธอเข้าทำงานประจำงานแรก อยู่ดีๆ ทำไมฟ้าแลบฟ้าร้อง ลมกระโชกฝนกระหน่ำ แล้วยังต้องมาเจอรถติดหนักอีก
ธนาคารด้ายแดงเป็นบริษัทจัดหาคู่ที่ช่วงนี้ได้รับคำชื่นชมเป็นอย่างมากบนโลกออนไลน์ เป็นบริษัทที่เธอเฝ้าใฝ่ฝัน เธอเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดีเพื่อสร้างความประทับใจให้กับเจ้าของบริษัท แต่ตอนนี้เธอกลับมาติดอยู่ในขบวนรถ
ซั่นซือฮุ่ยมองออกไปนอกหน้าต่างรถตาไม่กะพริบ หลังจากเห็นว่ารถเมล์กำลังเข้าใกล้ป้ายด้วยความเร็วที่สุดแสนจะเชื่องช้า พอประตูรถเปิดออกเธอก็รีบพุ่งตรงไปที่ใต้ตึกโดยไม่สนสักนิดว่าฝนจะตกหนักแค่ไหน แม้แต่ร่มก็ไม่มีเวลากาง รีบวิ่งไปยังตึกของบริษัทด้วยความเร็วสูงสุด
บริษัทอยู่ห่างออกไปแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น!
เธอหอบหายใจเล็กน้อย แต่ไม่มีทีท่าว่าจะลดความเร็วลงเลย ในขณะที่เธอกำลังวิ่งเข้าไปในตึกนั้นเองกลับมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูกระจก ทำให้เธอต้องลดความเร็วลง จังหวะที่คิดจะอ้อมผ่านผู้ชายคนนั้นไปเธอก็ได้ยินเขาเอ่ยขึ้นว่า…
“ซั่นซือฮุ่ย?”
คำพูดนี้ทำให้ซั่นซือฮุ่ยรีบหยุดฝีเท้ากึก สายตามองไปทางผู้ชายคนนั้น…
เธอยากจะบรรยายความรู้สึกในชั่วพริบตานี้ได้ ไม่อาจกลั่นออกมาเป็นคำพูดสั้นๆ ราวกับถูกฟ้าผ่าเข้าอย่างจัง
ครืน! เสียงอสนีบาตดังปะทุขึ้นที่ข้างหู เบื้องหน้าปรากฏแสงสว่างสีขาวเงิน ทำให้ซั่นซือฮุ่ยลืมตาไม่ขึ้น หัวสมองพลอยขาวโพลนตามไปด้วย สติสัมปชัญญะค่อยๆ พร่ามัว
เอ่อ…ความรู้สึกแบบนี้ไม่คุ้นเอาเสียเลย เธอคงไม่ได้ถูกฟ้าผ่าเข้าหรอกนะ
ไม่นะ เธอไม่ได้สาบานอะไรมานานแล้วนี่นา!
