ด้วยฐานะของเยวี่ยซย่าหมั่งแล้ว แค่อ้างความผิดฐานกลั่นแกล้งบุรุษรังแกสตรีสักหนึ่งข้อก็สามารถทำให้เจ้าเมืองซุยโจวอย่างเขากินไม่หมดต้องห่อกลับ ได้แล้ว ที่น่าชังที่สุดคือบุตรชายของเขากลับไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ให้เขาฟังด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร ต่อไปอย่าทำผิดอีกก็พอ” เยวี่ยซย่าหมั่งยกมุมปากขึ้น ยิ่งดูหล่อเหลาเลอโฉมเสียจนคนมองเคลิบเคลิ้ม แค่ยิ้มก็ทำให้คนละทิ้งความหวาดระแวงในใจทั้งหมดไปจนสิ้น
เฉินหย่วนโล่งอก
แต่เยวี่ยซย่าหมั่งกลับเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่า…เกาหลินผู้นี้ไม่ถือเป็นเรื่องเล็กแล้ว”
เฉินหย่วนมองชายผู้มีหน้าตางามล้ำราวกับเทพเซียนด้วยสีหน้าฉงนงุนงง สมองขบคิดอยู่หลายรอบ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็นึกไม่ออกว่า ‘เกาหลิน’ คือผู้ใด แล้วไฉนจึงต้องเอ่ยถึงคนผู้นี้
เยวี่ยซย่าหมั่งเห็นว่าเขาดูเหมือนไม่รู้จักเกาหลินจริงๆ จึงแย้มยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยอีกคราว่า “เกาหลินน่ะไม่ถือว่าเป็นบุคคลสำคัญอันใดหรอก เพียงแต่สกุลเกาเกี่ยวดองผ่านการแต่งงานกับองค์ชายหกที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว”
เมื่อเขาพูดขึ้นมาเช่นนี้ เฉินหย่วนก็ตบมือฉาดนึกขึ้นได้ในที่สุด “ข้านึกออกแล้ว เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ ใต้เท้าถึงเอ่ยถึงคนผู้นี้เล่า”
สกุลเกาเป็นตระกูลแม่ทัพ อยู่ฝั่งเดียวกับองค์ชายหกที่สิ้นพระชนม์ไปแล้ว ส่วนเกาหลินคือคุณชายรองของสกุลเกา ในตอนที่องค์ชายหกก่อกบฏ เกาหลินเป็นรองผู้บัญชาการของกองกำลังรักษาวัง เขาได้เปิดประตูเฉิงเทียนช่วยเหลือองค์ชายหก แต่น่าเสียดายที่คืนนั้นองค์ชายห้าก็ก่อกบฏเช่นเดียวกัน สุดท้ายไม่ทันได้เหยียบย่างเข้าประตูวังก็ถูกรัชทายาทนำทัพมาปราบปรามเสียก่อน
เมื่อย้อนคิดบัญชีในภายหลังสกุลเกาจึงถูกตัดสินโทษ บ้างก็ถูกเนรเทศ บ้างก็ถูกประหาร มีแค่เกาฉิวซึ่งความสัมพันธ์ห่างกันหลายทอดที่รับตำแหน่งนายกองพันควบผู้ช่วยผู้บัญชาการประจำอยู่ที่ค่ายใหญ่ฝั่งตะวันตกของซุยโจวมิได้ถูกจับกุมตัว
ส่วนเกาหลินผู้นี้ไม่ว่าจะเสาะหาอย่างไรทางราชสำนักก็หาตัวไม่เจอ มีคนบอกว่าเขาอาจจะตายในเหตุการณ์ก่อกบฏไปแล้วก็เป็นได้ แต่ในเมื่อไม่เห็นศพก็ยังมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่
“อืม…เพราะว่าเมื่อวานข้าเห็นเกาหลินเดินตามอยู่ด้านหลังบุตรชายของท่าน เหมือนกับเป็นองครักษ์ของบุตรชายท่าน ทว่าพอเขาเห็นข้าก็หลบหนีไปแล้ว”
เฉินหย่วนได้ยินดังนั้นใบหน้าก็เขียวคล้ำไปหมด ให้ที่ซุกซ่อนกับคนที่มีความผิดฐานก่อกบฏตามกฎหมายแล้วถือว่ามีโทษเท่าเทียมกันเชียวนะ!
เขาละล่ำละลักอธิบาย “ใต้เท้าโปรดตรวจสอบให้กระจ่างด้วย เกาหลินเป็นหรือตายแม้แต่ข้าก็ยังไม่ค่อยรู้แน่ชัด แล้วนับประสาอะไรกับบุตรชายสารเลวของข้า ครอบครัวของข้าไม่รู้จริงๆ ว่าคนผู้นั้นกลายเป็นองครักษ์ของบุตรชายข้าได้อย่างไร! เหตุใดใต้เท้าจึงไม่ไปหาเกาฉิวเล่า เขาต่างหากที่น่าจะเป็นคนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุด”
เยวี่ยซย่าหมั่งใช้ด้ามพัดเคาะมือซ้ายเบาๆ รอยยิ้มยังคงน่าหลงใหลเช่นเดิม ขณะเดินผ่านข้างกายของเฉินหย่วนก็จิ้มไหล่อีกฝ่ายเบาๆ “ลองตรวจสอบดูสิเจ้าเมืองเฉิน องครักษ์ของบุตรชายท่านมาจากที่ใด ท่านบอกว่าคนเป็นบิดาอย่างท่านไม่รู้เรื่อง ข้าเชื่อ แต่ผู้อื่นเขาไม่เชื่อหรอก”
เฉินหย่วนตัวเย็นเฉียบไปทั้งร่าง สั่นไปทั้งสรรพางค์กาย
เยวี่ยซย่าหมั่งไม่มองเฉินหย่วนอีกแม้แต่แวบเดียว พอก้าวออกจากประตูก็คิดจะรีบออกไปด้วยฝีเท้าเร็วรี่ หลีกหนีจากห้องโถงใหญ่ที่มีกลิ่นมากมายผสมปนเปกัน ทว่าในขณะที่กำลังจะเดินลงไปชั้นล่างกลับหูไวได้ยินบทสนทนาประโยคหนึ่งเข้า…
“นายท่าน ข้าไม่ใช่หญิงสาวของที่นี่ ข้าไม่ใช่จริงๆ…”
สุ้มเสียงอันน่าเวทนาเจือด้วยแววเว้าวอนนั้นทำให้เขาชะงักฝีเท้าลง ก่อนจะหันมองไปตามที่มาของเสียง…
ช่างมีวาสนาต่อกันจริงๆ
ติดตามตอนต่อไปวันที่ 10 ก.ย. 68
