บทที่ 2-3 พบเจอกันอีกครั้งที่หอคณิกา
เนินชุนเฟิงซึ่งอยู่รอบนอกทางตอนใต้ของเมืองเป็นเนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง เบื้องล่างมีลำธารไหลผ่าน และเป็นสถานที่ที่ผู้คนมาย่ำขจี ในช่วงเทศกาลซั่งซื่อของทุกปี เมื่อใกล้ถึงยามเที่ยงวันลำธารจะกลายเป็นเส้นแบ่งเขต ชายหนุ่มหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานแยกกันอยู่คนละฝั่ง ฝูงชนคับคั่ง ทำเอาซั่นซือฮุ่ยมองดูจนแทบจะตาลายไปหมดแล้ว
นางได้ยินว่าช่วงเทศกาลซั่งซื่อที่เนินชุนเฟิงแห่งนี้จะแน่นขนัดไปด้วยผู้คน แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีคนมารวมตัวกันมากมายถึงเพียงนี้จริงๆ นางสงสัยว่าคนในเมืองและต่างเมืองล้วนเดินทางมาที่นี่กันหมด อีกทั้งบริเวณโดยรอบยังมีแผงขายของเล็กๆ มาขายของกินต่างๆ นานา ทำให้นางนึกเสียใจภายหลังเล็กน้อยที่ไม่ได้ทำซาลาเปามาด้วย จะได้หารายได้เสริมเล็กๆ น้อยๆ
จะว่าไปแล้วดวงตาของนางก็ต้องคอยกวาดมองไปทั่วไม่ได้อยู่เฉย มัวแต่ยุ่งอยู่กับการดูว่าด้ายแดงของใครกับใครผูกเข้าด้วยกัน คงจะไม่มีเวลาขายซาลาเปาเป็นแน่
“นางหนูซั่น”
ด้านหลังมีคนร้องเรียก พอซั่นซือฮุ่ยหันหน้ากลับไปก็เรียกเสียงหวานว่า “พี่ใหญ่หวง!”
แค่คำว่า ‘พี่ใหญ่หวง’ ก็ทำให้แม่สื่อหวงยิ้มจนลืมตาไม่ขึ้น “นางหนูอย่างเจ้ามาเรียกข้าว่า ‘พี่ใหญ่’ ได้อย่างไรเล่า” ต้องรู้ว่านางอยู่ในวัยที่สามารถเป็นย่าของซั่นซือฮุ่ยได้แล้ว
“ไยจะไม่ได้เล่า” ซั่นซือฮุ่ยถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ หรือว่ามีข้อห้ามด้วย นางคิดจากใจจริงว่าด้วยอายุของนางเรียกแม่สื่อหวงว่า ‘พี่ใหญ่’ ก็เหมาะสมดียิ่ง หากแม่สื่อหวงได้ยินผู้อื่นเรียกว่า ‘หมัวมัว’ ยังจะรู้สึกขัดเขินมากกว่าเสียอีก
ครั้นเห็นว่าใบหน้าของซั่นซือฮุ่ยเต็มไปด้วยความสัตย์ซื่อจริงใจ แม่สื่อหวงก็ยิ่งชื่นชอบนางจากก้นบึ้งหัวใจ เมื่อได้ยินคำเรียกของนาง ในใจก็รู้สึกปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก จึงกอดแขนนางอย่างใกล้ชิดสนิทสนม “นางหนู เจ้าก็หาเงินได้บ้างแล้วมิใช่หรือ เหตุใดถึงไม่ซื้อเสื้อผ้าให้ตนเองสักชุดสองชุดเล่า”
ซั่นซือฮุ่ยเชี่ยวชาญการดูเนื้อคู่ ยามนี้นับว่าพอจะมีชื่อเสียงในแวดวงแม่สื่ออยู่บ้าง ทุกคนต่างก็ชอบร่วมงานกับนาง ขอแค่ไปทาบทามถึงที่ก็ล้วนเป็นอันสำเร็จเสร็จสิ้นได้ ซองแดงที่ตนได้รับมาจะต้องแบ่งค่าคนกลางให้นางนิดๆ หน่อยๆ แน่นอน บัดนี้พอคำนวณดูแล้วในมือของนางอย่างน้อยน่าจะมีติดตัวสักหลายร้อยตำลึงได้แล้ว
“ชุดของข้าตัวนี้ก็ดีอยู่แล้ว” ซั่นซือฮุ่ยยิ้มแห้งๆ
“ดีตรงที่ใดกัน มีแต่รอยปะชุน วันนี้เป็นเทศกาลซั่งซื่อ หญิงสาวคนใดออกจากบ้านไม่แต่งเนื้อแต่งตัวงามๆ บ้างเล่า” แม่สื่อหวงมองประเมินซั่นซือฮุ่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่รู้ว่าเสียดายเป็นครั้งที่เท่าใดแล้ว
ทั้งๆ ที่เป็นหญิงงามโดยกำเนิด แต่บนหน้าผากกลับมีรอยแผลเป็นรอยหนึ่ง นางไม่เพียงแต่ไม่รู้จักปกปิด วันนี้ยังถึงขั้นวาดรอยปานขนาดใหญ่ อย่างกับกลัวว่าผู้อื่นจะมองไม่เห็นอย่างไรอย่างนั้น กอปรกับการแต่งกายชุดนี้ยิ่งดูยากจนข้นแค้นเสียชวนให้คนน้ำตาไหล เหยียบย่ำตนเองมากเกินเหตุไปแล้ว
“พี่ใหญ่หวง วันนี้ข้ามาดูเนื้อคู่ ข้ามองเห็นหลายคู่แล้ว” ซั่นซือฮุ่ยไม่อยากวกหัวข้อสนทนามาที่ตนเองจึงรีบร้อนเบี่ยงเบนประเด็น
“อย่างนั้นหรือ ชี้ให้ข้าดูทีซิ” แม่สื่อหวงเอ่ยถามอย่างร้อนใจ จะว่าไปนางหนูผู้นี้ก็พอจะมีวิชาอยู่บ้าง ถึงแม้จะบอกว่าเป็นการดูเนื้อคู่ แต่ว่าหนึ่งไม่ดูฤกษ์ตกฟาก สองไม่ดูนรลักษณ์ แค่มองดูคนไกลๆ ก็รู้ได้ว่าใครคู่กับใคร ขอแค่ไปทาบทามถึงที่ย่อมสำเร็จผลแน่นอน เมื่อนับดูอย่างน้อยก็สำเร็จไปสิบกว่าคู่แล้ว จนกระทั่งถึงบัดนี้ยังไม่เคยผิดพลาดมาก่อน
ซั่นซือฮุ่ยไม่รู้จักคนเหล่านั้น ดังนั้นจึงทำได้เพียงชี้ให้แม่สื่อหวงดูทีละคนๆ
“นางหนูสกุลจาง…บุตรชายคนเล็กของสกุลเฉิน…” แม่สื่อหวงมองไปยังทิศทางที่นางชี้ ปากก็พูดพึมพำ จดจำไว้ทีละคน คิดไว้ว่าหากวันหลังไปทาบทามบ้านใด นางจะต้องบรรลุผลในคราวเดียวแน่นอน
“อืม ที่ค่อนข้างมั่นใจก็มีประมาณนี้เจ้าค่ะ” ซั่นซือฮุ่ยเงียบเสียงไปแล้วถึงค่อยเอ่ยขึ้น
วันนี้ฝูงชนเบียดเสียดขวักไขว่มากเหลือเกิน ด้ายแดงผูกไปพันมา นางมองจนตาแทบลายหมดแล้ว คู่ที่พูดออกมานางล้วนเห็นค่อนข้างชัดเจน จึงมั่นใจทั้งสิ้น
แม่สื่อหวงฟังด้วยความพึงพอใจ แต่แล้วก็รีบกดเสียงต่ำพลางเอ่ยว่า “นางหนูซั่น พวกเราตกลงกันแล้วนะ หลายคู่นี้ยกให้ข้า เจ้าอย่าไปบอกผู้อื่นอีก หากงานสำเร็จเมื่อใด พวกเราแบ่งกันสองส่วนแปดส่วนเหมือนเดิม”
“ได้เจ้าค่ะ” ซั่นซือฮุ่ยตกปากรับคำทันที ทำการค้านี้ก็ต้องให้ความสำคัญกับความน่าเชื่อถือเช่นกัน ในเมื่อรับปากแม่สื่อหวงไว้แล้ว นางย่อมต้องทำให้ได้ จะไม่ร่วมงานกับผู้อื่นอีก
