ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 1-2

บทที่ 2

“นางแพศยาหน้าไม่อาย! กลางวันแสกๆ ยังไม่อายผู้คน เช่นนั้นก็จะให้นางได้สมใจ ทำให้คนทั้งเมืองได้รู้จักใบหน้านี้เสียเลย องค์ชายเจ็ดทรงกระทำเรื่องน่าอัปยศก่อน ต่อให้ต้องถูกถอดตราตั้ง แม่ก็ต้องช่วยถอนหมั้นให้เจ้าให้ได้!”

เมื่อครู่นี้เฉินวั่งซูได้เรียบเรียงความคิด ในใจมีแผนการแล้ว

แต่แล้วก็ได้ยินหลี่ซื่อที่ด้านข้างเปล่งเสียงบริภาษอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ต้นท้อนั้นนางถอนไม่ไหว แต่วันนี้มาตกปลาก็ต้องนำคันเบ็ดมาด้วยมิใช่หรือ

หลี่ซื่อผละมือจากต้นท้อ ก่อนยกมือหยิบคันเบ็ดหมายจะพุ่งตัวไป เฉินวั่งซูสายตาว่องไว คว้าแขนนางไว้ทันที

“ท่านแม่!” พอเรียกคำนี้ออกจากปากครั้งแรกได้ก็ราบรื่นขึ้นมากแล้ว

เฉินวั่งซู…นางเคยแสดงหนังมามากปานนั้น เปลี่ยนมารดามาเป็นสิบคน หลี่ซื่อผู้นี้มีท่าทางสุภาพอ่อนโยน ใบหน้ากลมเกลี้ยง เรียวคิ้วดวงตาเป็นเส้นโค้ง ดูเป็นคนอารมณ์ดีและน่าอยู่ใกล้

มีเพียงยามนี้ที่เป็นเรื่องของบุตรสาวถึงได้ร้อนใจจนมีสภาพเช่นนี้

เฉินวั่งซูคิดแล้วก็ให้ใจอ่อน กล่าวด้วยความจริงใจเพิ่มขึ้นหลายส่วน “ท่านแม่อย่าวู่วามจนทำให้พวกเขาสมปรารถนา ข้ายังไม่ทันแต่งงานไปก็ร้อนรนทนไม่ไหวไปยุ่งเรื่องขององค์ชายเจ็ดเสียแล้ว ผู้อื่นจะมองอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

หลี่ซื่อเองก็ร้อนใจจนเลอะเลือน พอถูกเฉินวั่งซูพูดเช่นนี้ทั้งตัวคนก็ประหนึ่งถูกน้ำเย็นราดใส่ครึ่งหนึ่ง ทำให้ใจเย็นลงหลายส่วน

“ผู้อื่นคงมิพ้นจะพูดว่าบุตรสาวของสกุลเฉินเรา พูดว่าข้าเฉินวั่งซูจิตใจคับแคบ ขี้อิจฉาริษยา อีกประการหนึ่งคนตรงนั้นมาดีหรือมาร้ายพวกเราก็ยังไม่รู้ ชาติตระกูลเป็นอย่างไรยิ่งไม่กระจ่างแม้แต่น้อย หากมาจากตระกูลใหญ่โตก็เท่ากับมีคู่แข่งตัวฉกาจเพิ่มมาคนหนึ่ง หากมาจากตระกูลเล็กๆ เดิมทีก็เหยียบเข้าประตูใหญ่จวนอ๋องไม่ได้อยู่แล้ว เอะอะไปกลับจะยิ่งทำให้นางได้สมปรารถนาแทน…ท่านแม่ลองคิดดูก่อน ที่แห่งนี้พวกเรามาเป็นครั้งแรก ผู้ใดเป็นคนบอกท่านเจ้าคะ”

หลี่ซื่อหน้าเปลี่ยนสี ก่อนจะเก็บคันเบ็ดลง

เฉินวั่งซูมองสองคนที่อยู่ไม่ไกลพลางลอบเหลือกตา

ข้าไม่ไปเปิดโปงพวกเจ้าหรอก จะทำให้ชายโฉดหญิงชั่วอย่างพวกเจ้าได้อกแตกตาย!

เนื้อเรื่องในนิยายคือเฉินวั่งซูที่อายุน้อยด้อยประสบการณ์ได้เปิดโปงคนทั้งสอง หลิ่วอิงจึงได้นั่งเกี้ยวเล็กเข้ามาเป็นอนุในจวนอ๋องและได้ตั้งครรภ์ก่อนเฉินวั่งซูจะได้แต่งเข้าไป

ถึงจะต้องเกลือกกลั้วกับบุรุษเส็งเคร็งเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ แต่ก็ต้องทำให้พวกมันกลัดกลุ้มใจ ไม่สมปรารถนา ให้พวกเราได้ชมดูหาความบันเทิงเริงใจเสียก่อนมิใช่หรือ

เฉินวั่งซูกระตุกมุมปาก แล้วจึงรีบจูงมือหลี่ซื่อเดินออกจากป่า

ทางด้านหลิ่วอิงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวที่ด้านหลังก็กอดแขนองค์ชายเจ็ดแน่นขึ้นเล็กน้อย

ไม่ถูกต้อง! เฉินวั่งซูผู้นั้นทำตัวเกะกะระรานจนเป็นนิสัยแล้ว ไฉนจึงอดกลั้นได้ปานนี้ นางเดินจากไปได้อย่างไรกัน!

ทว่านางก็หากังวลไม่ ชนชั้นสูงที่มาท่องเที่ยวที่นี่ในวันนี้มิได้มีเฉินวั่งซูเพียงคนเดียว ขอเพียง…