ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 1-2

บ่าวไพร่ของสกุลเฉินล้วนรออยู่ในบริเวณร่มรื่นนอกป่า ครั้นมองเห็นเจ้านายทั้งสองคนเดินออกมาแล้วก็ลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ ใครๆ ก็รู้กันทั่วว่าที่วันนี้นายหญิงใหญ่มาตกปลาหาใช่เพื่อปลากุ้ยอะไรเสียที่ใด แต่เพื่อมาสนทนากับคุณหนูรองเป็นการส่วนตัวต่างหาก

“เมื่อวันก่อนฝนมาก น้ำในแม่น้ำเพิ่มสูง น้ำขุ่นคลั่ก คิดว่าคงตกไม่ได้ปลา พาข้ากับท่านแม่ไปส่งที่หอกวนไห่ก็แล้วกัน” เฉินวั่งซูกล่าวพลางประคองหลี่ซื่อขึ้นรถม้า จากนั้นก็กวักมือเรียกเฉินเจามากระซิบข้างหูเขาหลายคำ

เฉินเจาผู้นี้คือบ่าวชายที่คอยวิ่งทำธุระให้นางโดยเฉพาะ เป็นบ่าวในจวนของคนสกุลเฉินมาทุกรุ่น มีความจงรักภักดีเป็นอันมาก

หลังพวกนางจากไปได้ไม่นานก็มีอีกครอบครัวมาถึง คนขับรถม้าคันนั้นรีบหยุดม้าแล้วกระโดดลงมา “นายหญิงใหญ่ มีต้นไม้แก่ล้มอยู่กลางทาง ขวางทางไปต่อ ดูจากรากนั้นเน่าหมดแล้ว เกรงว่าเป็นเพราะวันก่อนฝนตกมาก ทำให้รากบวมจนผุพัง จะให้ย้ายออกไปหรือไม่ขอรับ”

สตรีบนรถม้าเลิกม่านขึ้นดู เห็นเพียงหนุ่มน้อยสวมงอบแบกคันเบ็ดผู้หนึ่งเดินออกมาจากด้านใน “ไปถามดู”

คนขับรถม้าเข้าใจความหมายจึงก้าวเดินไปทันที

หนุ่มน้อยผู้นั้นส่ายศีรษะ ถกแขนเสื้อขึ้นเกา เห็นเพียงบนนั้นมีตุ่มสีแดงอยู่หลายตุ่ม แค่เห็นก็รู้ว่าเกิดจากยุงกัด

เขาคล้ายไม่ตระหนักว่าทำเช่นนี้ออกจะไม่งาม กดเสียงต่ำพูดด้วยท่าทางปลิ้นปล้อนว่า “หึๆ ในป่านั้นมีคณิกาชั้นสูง หึๆๆ! งดงามเหลือเกิน ข้านั่งอยู่ใต้ต้นท้อตั้งนาน ถูกยุงกัดไปทั้งตัว แต่ก็คุ้มกันแล้ว!”

สตรีบนรถม้าได้ยินใบหน้าก็ราวกับฉาบด้วยน้ำแข็ง รีบปล่อยม่านลงทันควัน ก่อนเร่งให้คนขับรถม้าพาออกไปจากที่นี่

ผู้ที่มาท่องเที่ยวกว่าครึ่งเป็นสตรี ในจำนวนนี้มีหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือนอยู่ไม่น้อย จะมาถูกหญิงงามเมืองทำให้ระคายสายตาได้อย่างไร!

เฉินวั่งซูสั่งงานเฉินเจาแล้วก็อยากให้ท้ายทอยของตนมีตางอกอยู่ใจจะขาด จะได้มองเห็นเรื่องบันเทิงในป่าท้อนั่น

นางไม่เชื่อหรอกว่านอกจากมดแมลงแล้ว หลิ่วอิงผู้นั้นยังจะรอจนมีคนเป็นๆ ไปพบได้อีกแม้แต่ครึ่งคน

เฉินวั่งซูมาเยือนหอกวนไห่บ่อยครั้ง นางชอบกินสัตว์น้ำ ปลากุ้ยของหอกวนไห่นี้รสเลิศไม่เป็นรองใคร นางจึงนับว่าเป็นแขกประจำในช่วงนี้ของทุกปี

เสี่ยวเอ้อร์ของร้านนำทางนางขึ้นไปยังห้องส่วนตัวบนหอเล็กอย่างคุ้นลู่คุ้นทาง

เฉินวั่งซูสั่งอาหารที่มีความทรงจำว่าหลี่ซื่อชอบกินเสร็จก็กอดแขนของหลี่ซื่อไว้ เอาหน้าซุกไซ้คลอเคลียกับไหล่อีกฝ่าย

“ท่านแม่ไม่ต้องหงุดหงิดใจไป ไยต้องไปมีน้ำโหกับคนชั้นต่ำ แม้พวกเราจะไม่ได้ตกปลากัน แต่ก็นับว่าได้ออกจากจวนมาพักผ่อนหย่อนใจมิใช่หรือเจ้าคะ หากท่านแม่อยากตกปลา คราวหน้าพวกเราก็ไปที่หมู่บ้านกันเถิด ก่อนหน้านี้พี่สะใภ้ยังเปรยอยู่ว่ารอดอกบัวบานแล้วจะชวนข้าไปขุดรากบัว ถึงเวลานั้นพวกเราก็ไปตกปลาให้หนำใจกันเลย”