ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 17-18

เฉินวั่งซูพยักหน้าคล้อยตาม จะว่าไปหลังจากนางทะลุเข้ามาก็ยังไม่เคยพบเฉินชิงเจี้ยนผู้เป็นบิดารวมถึงเฉินฉางเยี่ยนผู้เป็นพี่ชายเลย

เฉินชิงเจี้ยนถูกส่งตัวไปดูแลการซ่อมแซมศาลบูรพกษัตริย์ตั้งแต่หลังปีใหม่ แม้จะไม่ต้องขนอิฐแบกไม้ แต่ในฐานะคนของกรมพิธีการ พิธีรีตองหยุมหยิมยุ่งยากเหล่านั้นล้วนจำเป็นที่เขาต้องจับตาดูทั้งกระบวนการเพื่อไม่ให้เกิดการผิดข้อห้าม

ราชวงศ์ต้าเฉินอพยพลงใต้อย่างฉุกละหุก ตำราสะสมหายไปไม่น้อย หลายปีที่ผ่านมานี้ได้ส่งคนไปตระเวนค้นหาโดยตลอด

หลังเฉินฉางเยี่ยนสอบขุนนางผ่านก็ถูกส่งไปซ่อมตำรา ไม่กี่วันก่อนเพิ่งได้รู้ข่าวว่ามีตำราของปราชญ์เมธีผู้ล่วงลับที่หล่นหายไปส่วนหนึ่งปรากฏที่จิงโจวจึงได้เร่งเดินทางไป จวบจนบัดนี้ก็ยังไม่กลับมา

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินคลายความหนักใจ รู้ว่าเฉินวั่งซูมีวิธีแก้ปัญหาก็หายหวั่นใจแล้ว จึงยัดแมวตัวนั้นใส่อ้อมแขนนางก่อนลุกขึ้นยืน “เรื่องมารดาเจ้ามอบเป็นหน้าที่ย่าเอง ทว่าแม้ย่าจะขวางนางไม่ให้อาละวาดวุ่นวายได้ แต่ก็ห้ามไม่ให้นางเสียใจเป็นทุกข์กังวลไม่ได้ รอเรื่องนี้จบลงเจ้าจะต้องขอขมานางดีๆ”

เฉินวั่งซูกะพริบตา “ท่านย่าคงซวงลู่เล่นจนเอียนแล้ว โยนศรก็ไม่สนุกแล้ว มิเป็นไรเจ้าค่ะ ตอนนี้หลานมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ท่านย่ากับท่านแม่คลายทุกข์ได้!”

หนึ่งก้านธูป ให้หลัง ในหอเล็กของเฉินวั่งซูก็ครึกครื้นขึ้นมา

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิน หลี่ซื่อ อีกทั้งเฉียนฝูหรงต่างนั่งล้อมวง

“แปดเหรียญ…ชนะแล้ว!” เฉินวั่งซูดันไพ่นกกระจอกอันทำจากหินสลักให้หงายลงบนโต๊ะด้วยท่าทางดีอกดีใจ

“ข้าเป็นแม่เจ้านะ! ลูกบ้านี่! แม้แต่เงินของแม่เจ้ายังจะกินไปอีก เจ้ามันไม่มีหัวใจ แม่อุตส่าห์คลอดเจ้ามา สู้คลอดกระบอกไม้ไผ่ออกมายังจะดีเสียกว่า!”

เฉินวั่งซูกุมศีรษะพลางกะพริบตาใส่ฮูหยินผู้เฒ่าเฉิน

หลี่ซื่อเห็นแล้วก็เริ่มโวยวาย “ไม่ได้การๆ นี่ท่านแม่กำลังส่งสัญญาณลับอะไรกับวั่งซูเจ้าคะ!”

ทางด้านจวนบ้านใหญ่สกุลเฉินกำลังชื่นมื่นกลมเกลียว กินดื่มเล่นสนุกกันจนไม่อยากหยุดไปสามวันสามคืน แต่ทางอีกด้านหนึ่งกลับมีสายตาเวทนาที่ล้วนพากันจ้องมองมา

เห็นกับตาว่าคู่หมั้นนอกใจสองหนในวันเดียว คุณหนูอันธพาลก็บีบบังคับบุรุษอ่อนแอให้ลดขั้นคนเขาเป็นอนุ…นี่ยังไม่เลวร้าย? เรียกว่าเลวร้ายอย่างไม่เคยมีมาก่อนในโลกเลยทีเดียว!

ดูทั้งจวนนั้นสิ ไม่แม้แต่จะก้าวออกประตูแล้ว เกรงว่าคงร่ำไห้หวนโหยอยู่ในจวนทุกวันทุกคืน แต่กลับไร้แผนการจะรับมือ

ณ จวนอัครมหาเสนาบดีเกาที่มุมหนึ่งใกล้วังหลวง ประตูใหญ่พลันเปิดออก รถม้าคันหนึ่งมุ่งหน้าเข้าวังในคืนเดียวกัน

ในเขตบ้านเรือนราษฎรทางใต้ของเมืองผู้ตรวจการมือสะอาดจับพู่กันนิ่งอยู่เป็นนาน ขณะน้ำหมึกจะหยดลงบนกระดาษนั้นเองก็จรดพู่กันตวัดเขียนออกมาเต็มหน้ากระดาษได้ปึกใหญ่ในเวลาเพียงชั่วครู่

เฉินวั่งซูบิดขี้เกียจ ทุบแขนทุบขาตนเอง ดึกมากแล้ว หากมิใช่ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินอยู่ต่อไม่ไหววันนี้พวกนางคงยังเลิกเล่นไม่ได้

นางเดินไปริมหน้าต่างแล้วเปิดหน้าต่างออก มองเห็นดวงดาวเต็มท้องฟ้า ดูสวยงามเป็นพิเศษ

ถึงจะต่างมิติต่างเวลากัน ผู้คนก็แตกต่างกัน แต่ท้องฟ้านี้กลับยังคงเหมือนกับขณะนางยังเป็นซ่งชิงทุกกระเบียดนิ้ว

และขณะนางเป็นซ่งชิงยังลำบากกว่ายามเป็นเฉินวั่งซูมากนัก