ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 17-18

บทที่ 18

ตอนซ่งชิงยังเด็กเคยอาศัยอยู่ในตึกที่เหมือนกับท่อในเมือง ห้องพักเก่ามาก ผิวผนังเป็นด่างดวงจนเหมือนหน้ามารปีศาจในละครเทวตำนาน หลุดร่อนเป็นชิ้นๆ ตลอดเวลา จากนั้นก็สลายเป็นเศษผง

ภาพคำว่า ‘รื้อถอน’ สีแดงสะดุดตาเขียนอยู่บนหน้าประตู ขณะกลับมาตอนกลางคืนมองไปแวบแรกก็ตกใจมาก

ต้นไม้แก่ที่ไม่รู้อยู่มากี่ปีสูงใหญ่บังท้องฟ้าบังดวงอาทิตย์ แหงนหน้ามองไปจะเห็นเพียงแสงจันทร์และเงาต้นไม้เป็นจุดๆ

ช่วงนั้นซ่งชิงก็ชอบดูดาวอย่างมาก

บ้านเธออยู่ชั้นบนสุด เวลาเปิดหน้าต่างยอดต้นไม้จะมีช่องว่างเหลือให้เธอขนาดเท่าปากชามพอดี มองตามช่องไปจะเห็นดาวได้

ในฤดูร้อนอากาศร้อนมาก คนไม่น้อยจะล้วนเปิดหน้าต่าง คุณลุงที่ชั้นล่างชอบเปล่งเสียงหัวเราะขึ้นมา ‘นี่ เด็กน้อยอย่างเธอทึ่มไปแล้วเหรอ คอแหงนจนจะหักแล้วก็เห็นแค่ใบไม้ จะหัดดูดาวดูพระจันทร์เหมือนคนอื่นก็ต้องมองให้เห็นดาวเห็นพระจันทร์ก่อนสิ!’

ซ่งชิงมักจะไม่สนใจเขา

เธอเกิดมาหน้าตาดีสุดๆ ไม่ว่าเดินไปออกตกเหนือใต้ไกลแค่ไหนก็หาคนที่สวยกว่าเธอไม่ได้แม้แต่คนเดียว เพราะเหตุนี้ไม่ว่าขยับตัวทำอะไรก็ล้วนเป็นที่พูดถึง เธอชินจนเห็นก็เหมือนไม่เห็นนานแล้ว

กลางคืนวันนั้นเธอยังคงดูดาวอยู่เช่นเดิม

คุณลุงที่ชั้นล่างก็มาเคาะประตู ‘เด็กน้อยอย่างเธอยังมัวดูอะไรอยู่อีก! พ่อเธอไปเข้างานดึกแล้วเกิดเรื่อง เสียชีวิตแล้ว แม่เธอก็หายไปไหนไม่รู้ เธอรีบไปกับฉันเถอะ…’

ปีนั้นเธอกำลังจะขึ้นชั้นมัธยมปีที่สาม

หลังพ่อเสียชีวิตแม่ก็ทิ้งเธอไปแต่งงานใหม่อย่างไม่ไยดี

ต่อมาภายหลังซ่งชิงมักจะคิดว่าถ้าแม่เธอเข้าใจว่าคำว่า ‘รื้อถอน’ หรือลองมาอยู่ในจุดที่เธออยู่ มองมุมเดียวกันกับเธอบ้างบางทีคงจะไม่จากไป

ก็เหมือนคุณลุงชั้นล่าง ถ้ามายืนอยู่สูงเท่าเธอก็จะรู้ว่าเธอมองเห็นดาวได้จริงๆ

วันที่เธอจับพลัดจับผลูได้เข้าวงการการแสดงก็เป็นค่ำคืนที่เธอดูดาวอยู่เช่นกัน

ในครอบครัวไม่มีญาติพี่น้อง แม่ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน เธออยู่ตัวคนเดียวก็หอบเอาบ้านเก่าที่พ่อทิ้งไว้ให้รวมถึงค่าย้ายบ้านและบ้านที่ได้รับชดเชยมาเนื่องจากการรื้อถอนตึกที่เหมือนกับท่อนั้นหนีไปจากบรรดาเสือสิงห์กระทิงแรดที่จ้องตะครุบสมบัติเธอ

เธอซื้อบ้านหลังใหญ่ที่มีชานระเบียงเปิด นอนดูดาวบนนั้นได้

‘คุณอยากเป็นดาราไหมครับ’ คนข้างบ้านถาม เขาเป็นคนอ้วนท้วน ขี้เหร่จนคนทนดูไม่ได้ ‘หาเงินได้มากเลยนะ’

ซ่งชิงส่ายหน้าอย่างไม่สนใจแม้แต่น้อย ‘ขอโทษด้วยค่ะ ตอนนี้ฉันจนมากจนแทบไม่เหลือเงินแล้ว’

‘คุณรู้จักจ้าวเหยาไหม หน้าตาดีไหม ถ้าคุณเป็นดาราก็จะได้ถ่ายละครกับจ้าวเหยา’

ซ่งชิงส่ายหน้าอีกครั้ง ‘ส่องปีศาจ^*? ฉันไม่เคยเรียนวิชาเต๋า ทำไม่เป็นและก็ไม่รู้จัก’

คนคนนั้นเหมือนว่าจะร้อนใจแล้วจึงวิ่งตึงตังกลับเข้าห้องตนเอง ผ่านไปครู่หนึ่งก็หยิบโปสเตอร์ขนาดเท่าตัวคนออกมาแผ่นหนึ่ง ‘คุณดูสิ คุณดู!’

ซ่งชิงถูกเขาทำให้รำคาญเหลือทนแล้ว พอหันหน้าไปมองก็อึ้งงันไปพักใหญ่

‘ฉันจะเป็น’

ดาวบนฟ้าแตะต้องไม่ได้ แต่คนงามบนดินเชยชมได้