ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 3-4

นางหาใช่คนในราชวงศ์ต้าเฉินไม่ ยามด่าเชื้อพระวงศ์จึงรู้สึกเหมือนกินข้าวดื่มน้ำ ปราศจากความเกรงกลัว แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินกับหลี่ซื่อ…ช่างเป็นยอดหญิงในหมู่สตรี จริงใจตรงไปตรงมาโดยแท้!

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินเห็นนางมีท่าทางเช่นนี้ก็มิได้แย้มยิ้มแม้แต่น้อย กลับแค่นเสียงแล้ววางพู่กันในมือลงอย่างแรง

“วันหน้าเจ้าออกไปนอกจวนอย่าได้เที่ยวพูดเชียวว่าเจ้าเคยโตมาภายใต้การเลี้ยงดูของปู่เจ้า ในเมื่อเจ้ารู้ว่าวันนี้กระทำการไม่เรียบร้อย เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่เรียบร้อยตรงที่ใด

สิ่งที่เจ้าไม่สมควรทำเป็นอันขาดก็คือการทิ้งร่องรอยไว้ ใต้ฟ้านี้ไม่มีกำแพงใดไม่มีหู เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าจะไม่มีใครรู้จักคนที่อยู่ข้างกายเจ้า ตัดต้นไม้ก็ดี ขุดคูก็ช่าง ล้วนแต่เป็นเรื่องเล็ก แต่ไยต้องทิ้งจุดอ่อนไว้โต้งๆ เช่นนั้น

ซ้ำยังพูดว่าคณิกาชั้นสูงอะไรอีก คณิกาชั้นสูงก็เป็นสิ่งที่เจ้าไปเกลือกกลั้วให้ตัวแปดเปื้อนได้หรือ ได้สะใจชั่วครู่ชั่วยาม แต่มีประโยชน์อันใด ผู้อื่นทุ่มสุดตัวเพื่อสร้างสถานการณ์ได้หนหนึ่งก็สามารถสร้างสถานการณ์หนที่สองได้ เจ้ามิใช่เสียแรงเปล่าหรือไร

ทำได้แค่นี้? มีอะไรน่าภูมิใจนักหนา เจ้าได้เล่นงานถึงตาย ทำให้องค์ชายเจ็ดต้องทรงยอมถอนหมั้นแล้ว? หรือว่าลงมือหมดจด ทำให้นางแพศยานั่นไม่มีโอกาสท้าทายเจ้าได้แล้วหรือ”

เฉินวั่งซูเบิกตาโตยิ่งกว่าเดิม ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินผู้นี้เปิดปากทีก็บาดลึกถึงใจ!

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินคล้ายว่านึกถึงเรื่องเก่าอะไรขึ้นได้จึงมิได้เอ่ยคำใดเป็นนานสองนาน นางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบให้ชุ่มคอ ก่อนยกมือทำท่ากะประมาณที่กลางอากาศ “ตอนอยู่ที่ตงจิงเจ้าเพิ่งจะสูงเท่านี้ เด็กคนอื่นในจวนล้วนรู้สึกว่าปู่เจ้าเข้มงวด ยามอ่านตำราก็ยังดูโหดร้ายทารุณ น่ากลัวยิ่งยวด มีเพียงเจ้าที่เกาะติดเหมือนเป็นหาง ดึงอย่างไรก็ดึงไม่หลุด ย่ารู้ว่าปู่เจ้าจะต้องอยากเห็นเจ้ามีความสุขสำราญปลอดภัยไปชั่วชีวิต”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินอ้าปาก แต่ที่สุดแล้วก็มีบางเรื่องมิได้พูดออกมา

นางยกถ้วยชาขึ้นดื่มไปอีกอึกก่อนจะกล่าวต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดสกุลเฉินเราถึงเข้มงวดกับการสั่งสอนบุตรสาวให้มีกิริยาวาจาเหมาะสมเป็นกุลสตรี”

มือเฉินวั่งซูดึงมุมกระโปรงเบาๆ นางเพิ่งมาถึงที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก มีความสะเพร่าเกินไปบ้าง ข่มใจไม่ไหวไปชั่วขณะจริงๆ ที่นี่มีใครไม่ใช่คนที่ไม่มีหน้ามีตาทางสังคมบ้างเล่า “เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก ต้องทำตนให้ไร้ที่ติเสียก่อนจึงจะได้รับความอิสรเสรี”

ดวงตาของฮูหยินผู้เฒ่าเฉินเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะดื่มชาด้วยท่าทางผ่อนคลายสบายใจมากขึ้น “ในเมื่อเจ้ารู้ ย่าก็ไม่พูดให้มากความแล้ว การภักดีมิใช่ภักดีอย่างเบาปัญญา การกตัญญูมิใช่กตัญญูอย่างเบาปัญญา การมีคุณธรรมก็ย่อมมิใช่มีคุณธรรมอย่างเบาปัญญา ได้ยินแม่เจ้าบอกว่าเรื่องในวันนี้เจ้าห้ามไม่ให้นางเอะอะจนเป็นเรื่องใหญ่ คิดว่าเจ้าคงจะคิดตกแล้วถึงได้ไม่คัดค้านการแต่งงานไปยังจวนองค์ชายเจ็ด”

เรื่องหลังบ้านมีอะไรน่ากลุ้มเสียที่ใด ชีวิตจะเป็นอย่างไรล้วนขึ้นอยู่กับฝีมือของผู้เป็นนายหญิง

เฉินวั่งซูกะพริบตา จ้องมองฮูหยินผู้เฒ่าเฉินอย่างละเอียดมากขึ้น

ดีมากๆ หน้าแดงเปล่งปลั่ง มีพลังเต็มเปี่ยม แค่เห็นก็รู้ว่าเป็นผู้ที่รับความกระทบกระเทือนใจไหว

“ท่านย่า เกรงว่าท่านคงเข้าใจเรื่องนี้ผิดไปอยู่บ้างเจ้าค่ะ หลานตั้งใจจะถอนหมั้นองค์ชายเจ็ดเจ้าค่ะ”

น้ำชาในปากฮูหยินผู้เฒ่าเฉินถูกพ่นพรวดออกมา

เฉินวั่งซูรีบหลบ น้ำชาจึงถูกพ่นลงพื้น

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 14 ก.ค. 66 เวลา 12.00 น.