ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน บทที่ 363-364

บทที่ 363

สิ้นวาจาของเจวี๋ยขุยทหารเป่ยฉีที่ขึ้นม้าเตรียมจะไล่ตามไปนั้นต่างก็รั้งสายบังเหียน หันหน้ามามองเขา ก่อนมองเจาซวี่

แม่ทัพใหญ่แห่งเมืองชายแดนนี้แต่ไรมาก็เปลี่ยนคนแล้วเปลี่ยนคนอีก ก่อนหน้ามีองค์ชายมาแล้วถึงสี่พระองค์ ซึ่งล้วนแต่ปฏิบัติตามคำสั่งของเจวี๋ยขุย เนื่องจากพวกเขาแต่ละคนเพียงมานั่งรอความดีความชอบเท่านั้น

เจวี๋ยขุยผู้นี้ไม่โลภในความดีความชอบ ชนะศึกแล้วความดีความชอบก็ตกเป็นของพวกองค์ชายทั้งหมด ยามแพ้ศึกผลักความรับผิดชอบไปให้เขา เขาก็ไม่คัดค้านสักคำ เด็กเมื่อวานซืนที่เพิ่งเคยก้าวออกจากบ้านมาเข้าสนามรบครั้งแรก ถึงเวลาต้องเข่นฆ่าคนขึ้นมาก็อ้าปากร้องหามารดาแล้ว ไหนเลยจะชี้นิ้วสั่งการได้ตามอำเภอใจ

ทว่าเจาซวี่นั้นต่างออกไป แม้ท้องฟ้าเมืองชายแดนจะยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่ผู้ที่ความรู้สึกไวล้วนรู้สึกได้แล้วว่าองค์ชายพระองค์นี้มีแผนการใหญ่

เจวี๋ยขุยเม้มปาก หาได้มองเจาซวี่ไม่

เจาซวี่เก็บสายตาของตนเองกลับไปก่อนกล่าวว่า “ฮูหยินเจ้าเมืองถูกคนลักพาตัวไปแล้ว ข้าคิดว่าควรต้องตามไป อีกอย่างพวกชาวต้าเฉินก็นั่งรถม้าของฮูหยินไปด้วย”

เจวี๋ยขุยอึ้งงันไป ก่อนชูดาบใหญ่ในมือขึ้นพลางตะโกนลั่นว่า “ตาม!”

เขาพูดพลางกระโดดลงจากหอกำแพงเมืองเหมือนกับที่เหยียนเจวี๋ยทำก่อนหน้านี้

ท่ามกลางฝูงชนม้าพันธุ์ดีตัวหนึ่งห้อตะบึงออกมารับเจวี๋ยขุยไว้อย่างพอดิบพอดีประหนึ่งว่ามันได้ยินคำสั่ง

ทหารทั้งหลายได้สติกลับมาก็พากันเงื้อแส้ม้าไล่ตามออกไป

“ประเดี๋ยวเจวี๋ยขุยก็ตามมาถึง ชาวเป่ยฉีมิใช่ชอบหุบเขาไป๋สือหรือไร เช่นนั้นก็ดีมาก ข้าผู้นี้แต่ไหนแต่ไรมาก็เคารพความชอบของผู้อื่น ใจดีอย่างยิ่ง แม้ว่าหุบเขาไป๋สือนั้นจะเป็นอาณาเขตของต้าเฉินเรา…แต่ในเมื่อพวกเขาชอบ ข้าก็จะฝืนใจถือเสียว่าที่นั่นเป็นสถานที่ฝังร่างของพวกเขาแล้วกัน”

องค์ชายสี่ที่เพิ่งจะถูกปล่อยตัวออกมาจากในหีบขยับแขนขาของตนเองเป็นการยืดเส้นยืดสาย เขามองเฉินวั่งซูปราดหนึ่งด้วยอาการตัวสั่นงันงก ตกใจจนแทบอยากจะมุดกลับเข้าหีบไปเบียดกับฮูหยินเจ้าเมืองที่ยังไม่ฟื้นคืนสติผู้นั้นใหม่อีกครั้งเสียให้รู้แล้วรู้รอด

ต่อให้เขาหายใจไม่ออกอย่างไรก็ดีกว่ามานั่งมอง ‘ผีสาว’ ตรงหน้านี้เล่าเรื่องขนหัวลุกชวนสยองขวัญอย่างหน้าชื่นตาบาน

เขารู้สึกว่าตนเองเพิ่งจะได้รู้จักเฉินวั่งซูกับเหยียนเจวี๋ยตัวจริงเป็นครั้งแรกในวันนี้

“เหตุใดท่านวางอุบายแล้วต้องให้เหยียนเจวี๋ยเข้าไปตบคนด้วยเล่า ถึงขนาดว่าขณะให้ท่านยายอีกาแปลงโฉมยังให้นางทำรอยนิ้วมือจากการถูกตบไว้บนหน้าล่วงหน้าด้วย”

องค์ชายสี่ถามขึ้นเสียงเบาโดยที่เบือนหน้าหนี พยายามไม่มองเฉินวั่งซู

เฉินวั่งซูหัวเราะหึๆ “คนเราจะสูญเสียความสามารถในการแยกแยะเวลาใดกัน แน่นอนว่าต้องเป็นในเวลาที่ตระหนกตกใจและโมโหโกรธเกรี้ยว เจวี๋ยขุยดีต่อจวีเอ๋อมาโดยตลอด จู่ๆ นางถูกตบ สำหรับบุรุษไม่มีเหตุผลใดให้จับผิดได้ แต่สำหรับนางถือเป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง

นางโมโหจนเลือดขึ้นหน้า มีหรือจะแยกออกได้ว่าเหยียนเจวี๋ยมิใช่เจวี๋ยขุยตัวจริง หน้าตาเปลี่ยนแปลงได้ แม้แต่รูปร่างก็มีวิธีปรับเปลี่ยน มีเพียงแววตาที่ยากจะเปลี่ยนได้…”

เฉินวั่งซูกล้ารับรองเลยว่าใต้ผืนฟ้านี้ไม่มีใครสามารถแปลงโฉมเป็นคนข้างกายนางมาตบตานางได้

เนื่องจากนางสามารถมองเห็นชีวิตของคนผู้หนึ่งผ่านทางดวงตาได้

แต่ละคนล้วนมีเพียงหนึ่งเดียว เนื่องจากชีวิตที่พวกเขาเผชิญมาล้วนแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“นี่คือจุดประสงค์แรก จุดประสงค์ที่สองคือถ้าบนหน้าหม่อมฉันมีรอยแผลอยู่จะทำให้เหตุผลที่หม่อมฉันจำเป็นต้องออกจากเมืองยิ่งมีน้ำหนักมากขึ้น ต่อมาเหยียนเจวี๋ยกระโดดลงมาไล่ตามหม่อมฉันก็จะยิ่งชวนให้คนคิดภาพเติมเสริมแต่ง…ทำให้คำพูดดูน่าเชื่อถือ”

เฉินวั่งซูพูดพลางหัวเราะหึๆ