ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน บทที่ 367-368

เขามองหวีไม้จันทน์เล่มนั้นด้วยความอาลัยอาวรณ์ก่อนกล่าวว่า “หวีเล่มนี้…ตอนนั้นอดีตฮ่องเต้ส่งข้าเข้าคุกเพื่อให้ข้าไปเป็นมือซ้ายมือขวาของฮู่กั๋วกงที่ค่ายชิงซาน ก่อนจะถูกเนรเทศมารดาได้นำหวีเล่มนี้มาหวีผมให้ข้า หลายปีมานี้แม้ข้าจะมีตำแหน่งในกองทัพและนับว่าเป็นคนมีหน้ามีตาคนหนึ่งแล้ว แต่มารดายังคงไม่แยแสข้าอยู่ดี ที่ให้หวีเล่มนี้แก่พวกท่านเป็นความเห็นแก่ตัวของข้าเอง คนเป็นทหารชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง มารดาข้าเองก็อายุมากแล้ว มีบางเรื่องที่ข้าไม่อาจพูดและก็พูดไม่ออก…แต่ที่สุดแล้วยังคงหวังว่า…” เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยขึ้นมาว่า “แม้บ้านข้าจะไม่ได้โดดเด่นถึงขั้นสกุลฉินแห่งเว่ยหนาน แต่ก็เป็นตระกูลบัณฑิตเช่นเดียวกัน บิดาสอนหนังสือให้ความรู้คน หูตาเฉียบแหลม มารดาข้ามีพี่ชายบุญธรรมอยู่คนหนึ่ง ปัจจุบันอยู่ในกองทัพ สามารถไปถึงหลินอันได้ในวันเดียว หากได้เป็นกำลังช่วยเหลือ…”

ผีหลิ่งพูดพลางมีท่าทางกระดากอายขึ้นมา

สองกำลังช่วยเหลือที่เขากับฮู่กั๋วกงมอบให้นี้ล้วนฟังดูร้ายกาจ แต่ผู้อื่นร้ายกาจก็ส่วนร้ายกาจ ไม่แน่ว่าจะยอมให้เด็กเมื่อวานซืนใช้ประโยชน์ ผ่านมาหลายปีดีดัก ดีไม่ดีพอไปหาผู้อื่นอาจจะหอบสาแหรกตระกูลมาฟาดหน้าพวกเขา แล้วบอกว่า ‘ลูกไม่รักดีสองคนนี้ถูกพวกข้าขับออกจากตระกูลไปนานแล้ว…ส่วนพวกเจ้า? ขออภัยด้วย เป็นผู้ใดกัน แค่มาประจบประแจงหน่อยเดียวก็จะให้ผู้อื่นก่อกบฏตามแล้วหรือ’

เหยียนเจวี๋ยยิ้ม สอดของยืนยันทั้งสองชิ้นนั้นเข้าในอกเสื้อ ก่อนจะคารวะผีหลิ่ง “ขอบคุณท่านมาก มีประโยชน์มากทีเดียว ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน”

ผีหลิ่งแสยะปากยิ้ม ดูดีใจจนเหมือนเด็ก เขามองดินแดนทางเหนือเล็กน้อยก่อนถามว่า “แม่ทัพน้อย ก่อนข้าตายยังจะได้เห็นเมืองตงจิงอีกครั้งหรือไม่”

“ได้เห็นแน่”

ผีหลิ่งหลับตาลง คล้ายว่ากำลังนึกฝันถึงฉากเหตุการณ์อันแสนวิเศษที่ได้ยึดดินแดนทางเหนือกลับคืนมา ผ่านไปครู่หนึ่งก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“แม่ทัพน้อย พวกเราไปกันเถิด หากมีใครถามก็บอกว่าท่านพาข้าไปตรวจดูหุบเขาไป๋สือแล้วกัน”

ในเมืองเซียงหยางเต็มไปด้วยความครื้นเครงเปรมปรีดิ์

แตกต่างยิ่งยวดกับเมื่อแรกที่พวกเขามาถึง เวลานี้ฮู่กั๋วกงยืนอยู่บนแท่นสูง เปลือยอกยกจอกสุรา และหัวเราะฮ่าๆ

ครั้นเขาหัวเราะชาวบ้านที่ด้านล่างก็หัวเราะตามไม่หยุด

เฉินวั่งซูถามขึ้นอย่างแปลกใจอยู่บ้าง “เหยียนกงมิได้พูดเรื่องตลกเสียหน่อย เหตุใดพวกเจ้าจึงหัวเราะเล่า”

ชายชราผมขาวผู้หนึ่งหันหน้ามาตอบทันควัน “เหยียนกงหัวเราะแล้วก็แสดงว่าชาวบ้านเมืองเซียงหยางอย่างพวกข้าสามารถหัวเราะได้อย่างสบายใจอย่างไรเล่า! ช่วงที่ผ่านมานี้ในเมืองลือกันไปทั่วว่าเหยียนกงถูกหุบเขาไป๋สือนั่นกินไปแล้ว ข้าเองก็ยังแขวนผ้าขาวไว้บนคานพร้อมกับคนในครอบครัวแล้วเลย ถึงจะต้องลงไปยมโลกทั้งครอบครัวข้าก็ยังจะขอติดตามเหยียนกง”

เขาพูดจบก็เริ่มหัวเราะร่าตามฮู่กั๋วกงอีกครั้ง