ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน บทที่ 369-370

หอวั่งเป่ยนี้เป็นหอที่สูงที่สุดในเมืองเซียงหยางแล้ว เฉินวั่งซูยืนอยู่บนชั้นที่สูงที่สุด พิงราวระเบียงพลางทอดสายตามองออกไปไกลๆ ซึ่งสามารถเห็นไปถึงหอสูงสำหรับสักการะภาพวาดแม่ทัพที่เมื่อคืนถูกนางกับเหยียนเจวี๋ยเผาทำลายไปในเมืองชายแดนเป่ยฉีได้

“ชั้นนี้ไม่ได้มีไว้รับลูกค้า ยามข้ามาเซียงหยางจะมาพักอยู่ที่นี่”

เฉินวั่งซูฟังคำบอกของเถียนกุ้ยเหรินแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง นี่เป็นห้องส่วนตัวสำหรับรับรองแขก บนผนังแขวนภาพลายมือจริงของเซียนกวี ที่มุมผนังมีขวดกระเบื้องเคลือบขนาดยักษ์วางอยู่ใบหนึ่ง

ขวดกระเบื้องเคลือบใบนั้นดูราวกับเป็นน้ำเต้าวิเศษ แค่เห็นก็รู้ว่ามิใช่ของธรรมดาสามัญ

เถียนกุ้ยเหรินตบมือ เพียงไม่นานก็มีสาวใช้เข้ามาจัดอาหารขึ้นโต๊ะในรูปแบบงานเลี้ยงสายน้ำไหล

“นายท่าน จัดอาหารครบตามที่ท่านสั่งแล้ว สุราจิ่วจงเซียนใช้เตาเล็กอุ่นอยู่ ประเดี๋ยวก็ได้ที่แล้วเจ้าค่ะ”

เถียนกุ้ยเหรินพยักหน้า กล่าวกับผู้ที่เป็นหัวหน้าว่า “องค์ชายเจ็ดมิใช่แขกของข้า ช่วงที่ผ่านมานี้เขาจะมาอาศัยกินดื่มที่ร้านข้าโดยไม่จ่ายเงินไม่ได้ เจ้านำข้าวของของเขาไปส่ง แล้วบอกเขาด้วยว่าร้านเราไม่อนุญาตให้ค้างจ่าย”

สาวใช้ไม่รู้สึกแปลกใจ ตอบรับด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะหมุนตัวปิดประตูห้องแล้วลงจากหอไปทวงหนี้

เถียนกุ้ยเหรินรินสุราให้เฉินวั่งซูกับเหยียนเจวี๋ยอย่างไม่รีบร้อนเสร็จก็จัดการแบ่งอาหาร จากนั้นถึงวางตะเกียบลง

“สำหรับองค์ชายเจ็ดผู้แซ่เถียนเป็นผู้ที่มีประโยชน์ใหญ่หลวง แต่แม่ทัพน้อยเป็นบุตรชายของหมอหญิง ทั้งยังเพิ่งริบตำราแพทย์เผ่าฉีมาได้ สำหรับผู้มีพระคุณทั้งสองผู้แซ่เถียนไม่มีค่าให้กล่าวถึงแม้แต่น้อย ทว่าบุญคุณที่ได้ช่วยชีวิตพึงต้องตอบแทน วันหน้าหากทั้งสองท่านต้องการความช่วยเหลือในเรื่องใด ขอแค่บอกผู้แซ่เถียนมาคำเดียว ผู้แซ่เถียนจะพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถแน่นอน”

เถียนกุ้ยเหรินว่าแล้วก็พินิจมองเฉินวั่งซูขึ้นลงเล็กน้อย ก่อนพินิจมองเหยียนเจวี๋ยอย่างละเอียด สีหน้าเริ่มเปลี่ยนแปลงไปมายากจะคาดเดา

ขณะที่เฉินวั่งซูถูกมองจนนึกว่าตนเองเป็นโรคที่รักษาไม่หายแล้ว เถียนกุ้ยเหรินก็พลันส่งเสียงหัวเราะที่ฟังดูสัปดนออกมา

เขาล้วงขวดกระเบื้องเคลือบขาวใบน้อยออกมาจากในแขนเสื้อตนเอง ก่อนเลื่อนมันไปไว้ตรงหน้าเหยียนเจวี๋ย

“ฮะๆๆ เอาใหม่ๆ เรื่องที่พูดเมื่อครู่นี้ถือเสียว่าข้าผายลม ฟังแล้วก็ลืมไปเสีย ข้าจะพูดใหม่ สำหรับทั้งสองท่าน ข้ามีความสำคัญขนาดขาดไปไม่ได้เชียวล่ะ พวกท่านช่วยชีวิตข้าไว้ครั้งหนึ่งก็เท่ากับสวรรค์ได้ลิขิตไว้แล้วว่าต้องการให้ข้าคืนชีวิตให้พวกท่าน ผู้มีพระคุณไม่ต้องกังวล เหตุใดข้าเถียนกุ้ยเหรินถึงปกครองเรือนหลังได้และได้รับการเรียกขานด้วยความยกย่องว่าเป็น ‘ผู้สูงศักดิ์’ นั่นล้วนเป็นเพราะว่าสิ่งที่ข้าเชี่ยวชาญที่สุดก็คือการช่วยให้คนมีบุตร คนทั่วไปไม่รู้ว่าแม้ผู้ฝึกยุทธ์เหล่านั้นจะร่างกายแข็งแรง แต่เนื่องจากขณะอายุน้อยฝึกร่างกายหนักเกินไปส่วนใหญ่จึงล้วนแต่ใช้การไม่ค่อยได้ ทว่าอย่างผู้มีพระคุณนี้…เป็นคนส่วนน้อย ผู้มีพระคุณไม่ต้องกังวล ท่านกินยานี้ของข้าแค่วันละครั้งติดกันสามวัน รับรองว่าท่านจะคึกคักกระปรี้กระเปร่า เมื่อถึงเวลานี้ในปีหน้าผู้แซ่เถียนจะไปเมืองหลินอันเพื่อร่วมดื่มในงานฉลองอายุครบเดือนของทารกอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นข้าค่อยมอบน้ำแกงบำรุงกระดูกให้เขาชุดหนึ่ง รับรองว่าเขาจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วยไปจนโต ใช้หน้าอกทุบก้อนหิน หักง้าวมือเปล่าได้เลยทีเดียว”