ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน บทที่ 371-373

บทที่ 372

ขณะเฉินวั่งซูออกมาจากหอวั่งเป่ยก็มีอาการมึนเมาเล็กน้อย

สุราจิ่วจงเซียนของเถียนกุ้ยเหรินแม้บอกว่าเป็นสุราสำหรับให้หญิงสาวดื่ม แต่ฤทธิ์กลับแรงพอดู

“ยามเข้าปากหวานนุ่มลิ้น ข้าดื่มต่างน้ำหวาน บัดนี้กลับมึนศีรษะอยู่บ้าง ขณะจากมาเขาให้อะไรท่านหรือ ข้าเห็นเขายิ้มเสียหน้าตาดูลามก คาดว่าต้องมิใช่ของดีอะไรเป็นแน่แท้”

เหยียนเจวี๋ยคิดถึงคำพูดของเถียนกุ้ยเหรินแล้วก็กกหูแดงน้อยๆ เขาจูงมือเฉินวั่งซูหลวมๆ “ไม่มีอะไร เป็นแค่ยาบำรุงร่างกายจำนวนหนึ่งเท่านั้นเอง พวกเรามาเมืองเซียงหยางนี้แล้วยังไม่เคยเดินเที่ยวเลย พวกเราเดินกลับจวนกันเถอะ เจ้าจะได้สร่างเมาด้วย”

เฉินวั่งซูสายตาพร่ามัวอยู่บ้างจึงพยักหน้าอย่างว่าง่าย

ใช่แค่ยังไม่เคยเดินเที่ยวดีๆ ในเมืองเซียงหยางเสียที่ใด ยามนางกับเหยียนเจวี๋ยเดินเที่ยวในเมืองหลินอันก็ไม่เคยได้เดินอย่างสงบเช่นกัน ทุกครั้งที่ออกจากจวนอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเป็นต้องจบลงด้วยเรื่องราวสะเทือนเลื่อนลั่นอยู่ร่ำไป

ในเมืองเซียงหยางครึกครื้นไม่ธรรมดา เหมือนกับช่วงเทศกาลปีใหม่ก็มิปาน

“แป้งปั้นนี่ไม่เลว!”

“ฮูหยินสายตาดียิ่ง แป้งปั้นนี้ของข้าขายมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษสิบแปดชั่วอายุคน…รับกี่ไม้ดีขอรับ”

เฉินวั่งซูหยิบไม้หนึ่งให้ตนเอง ก่อนยื่นให้เหยียนเจวี๋ยด้วยหนึ่งไม้

เหยียนเจวี๋ยควักเหรียญทองแดงจ่ายด้วยความขบขัน ก่อนจะตามติดนางออกเดินตระเวนไปทั่ว

“บางทีพอพวกเรากลับไปถึงหลินอันสถานการณ์อาจจะมีผลลัพธ์ออกมาแล้ว” เหยียนเจวี๋ยกัดแป้งปั้นไปคำหนึ่ง ก่อนกล่าวอย่างติดจะคลุมเครือ

เฉินวั่งซูฟังแล้วก็ยกมือชี้ท้องฟ้า ก่อนชี้ตนเอง “ข้ายังไม่ทันกลับไป ผลลัพธ์ที่ใดกล้าออกมา”

เหยียนเจวี๋ยได้ยินดังนี้ก็เปล่งเสียงหัวเราะ เขานับว่ามองออกแล้ว เฉินวั่งซูเมาจนสติเลอะเลือนอยู่บ้างจริงๆ “เหตุใดยอดดวงใจจึงแต่งงานกับข้า ขอเหตุผลนอกจากที่ข้าหน้าตาดี”

เฉินวั่งซูแก้มแดงก่ำ เอียงศีรษะมองเหยียนเจวี๋ย ก่อนยกมือขยี้ตา “แค่หน้าตาดียังไม่พออีกหรือ ใต้ฟ้านี้มีเรื่องใดสำคัญยิ่งกว่าหน้าตาดี ท่านไม่ได้ผ่าเอาหัวใจออกมา ข้าเองก็ไม่ได้มีสายตาที่มองทะลุผู้ใดได้ จะไปมองออกได้หรือว่าท่านมีจิตใจงดงามหรือไม่ อีกประการหนึ่ง…” เฉินวั่งซูพูดพลางเขย่งเท้า ตบแก้มนุ่มขาวของเหยียนเจวี๋ยเบาๆ “พูดเสียราวกับว่าคนอัปลักษณ์จะต้องมีจิตใจงดงาม คนงามจะต้องมีจิตใจดังอสรพิษอย่างนั้นล่ะ บุคคลที่มีอยู่เพียงบนฟ้าอย่างข้าย่อมจะต้องหาคนงามใจดำ…ถุยๆ หาคนงามใจงาม…คำนี้ถูกต้องแล้ว คนต้องงามก่อนข้าถึงจะมีความอดทนที่จะดูว่าท่านใจงามด้วยหรือไม่”

เฉินวั่งซูว่าแล้วก็ฉีกยิ้มให้เหยียนเจวี๋ย

“แอบบอกท่านแล้วกัน สามีของข้าเป็นคนงามอันดับหนึ่งในใต้หล้า! ไม่เคยเห็นกระมัง!”

เหยียนเจวี๋ยเพิ่งเคยเห็นเฉินวั่งซูเป็นเช่นนี้ครั้งแรก นางยิ้มอย่างไม่สนใจสิ่งใด ผู้คนรายรอบล้วนมองมากันแล้ว

วั่งซูที่น่ารักไร้เดียงสาเช่นนี้จะปล่อยให้ผู้อื่นพบเห็นได้อย่างไรเล่า เหยียนเจวี๋ยคิดแล้วก็ช้อนตัวอุ้มเฉินวั่งซูขึ้นมา สะกิดเท้าเบาๆ สองสามที แล้วกระโดดข้ามกำแพงล้อมเข้าไปในจวนฮู่กั๋วกงที่อยู่กลางเมืองเซียงหยาง

ห้องที่พวกเขาอยู่นี้ตั้งอยู่ด้านเหนือ หันหน้าหาทิศใต้ ยามแสงแดดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาห้องก็สว่างไสวเป็นพิเศษ

เหยียนเจวี๋ยก้มหน้ามอง กลับพบว่าเฉินวั่งซูในอ้อมแขนผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้

อีกทั้งสองสามวันมานี้พวกเขาก็วิ่งวุ่นกับการสร้างบารมีในกองทัพ ทั้งลงสุสานไปช่วยคน ซ้ำยังต้องตรงไปเมืองชายแดนเป่ยฉี สู้รบจนได้ชัยชนะ ตาแทบจะไม่ได้ปิด ยามนี้กินดื่มอิ่มหนำแล้วก็เริ่มจะง่วงขึ้นมาจริงๆ

เหยียนเจวี๋ยหน้าแดง ถอดเสื้อให้เฉินวั่งซูก่อนห่มผ้าให้นาง

ครั้นนางอยู่ใต้ผ้าห่มก็ขดตัวเป็นก้อนเหมือนกุ้งต้มสุก

เหยียนเจวี๋ยรู้สึกขบขันอยู่บ้าง เขาถอดชุดตัวยาวตัวนอกออกแล้วเอนตัวนอนลงตาม แม้เขาจะนอนเตียงเดียวกับเฉินวั่งซูมานาน แต่ทั้งสองยังคงไม่ได้มีอะไรเกินเลย

ทุกครั้งเฉินวั่งซูล้วนฟ้าร้องดัง แต่ฝนตกปรอย ปากพูดเสียน่าเกรงขาม แต่เมื่อถึงเวลาสำคัญเข้าจริงๆ กลับกลัวหงอ

ส่วนเขาก็ทำเรื่องใดๆ ที่เป็นการฝืนใจเฉินวั่งซูไม่ลง