ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 5-6

เฉินวั่งซูประคองฮูหยินผู้เฒ่าเฉินเดินเข้าโถงบุปผาเล็กที่ตั้งสำรับอาหารเย็น เพิ่งจะเข้าประตูสาวน้อยในกระโปรงยาวสีเขียวครามอ่อนนางหนึ่งก็ก้าวมาหา

เฉินวั่งซูมองนางแล้วอดจะก้มมองหน้าอกตนเองแวบหนึ่งไม่ได้

อื้อหือ โชคดีที่นางได้ความมีน้ำมีนวลมาจากหลี่ซื่อ สิ่งที่ควรมีล้วนมีทั้งสิ้น ส่วนคนตรงหน้านี้หมุนตัวทีก็แยกได้ไม่ชัดแล้วว่าหันหน้าหรือหันหลัง

ทั้งสารร่างผอมบางเสียจนเหมือนกับเครื่องเรือนทำจากไม้อัดที่ชาวบ้านร้านตลาดชอบใช้

แน่นอนว่าหากเปรียบเทียบกับคนองอาจห้าวหาญเช่นนาง เหล่าผู้สูงศักดิ์ก็เรียกได้ว่าดูน่าสงสารปานกิ่งหลิวลู่ลม

“พี่หญิงรองจ้องข้าด้วยเหตุใด มิได้เพิ่งเห็นข้าหนแรกเสียหน่อย หรือว่าจะแสร้งทำเป็นถูกผีสิงเลียนอย่างในบทละคร พูดบทว่าคลับคล้ายเคยเห็นน้องสาวอย่างข้าผู้นี้ที่ใดมาก่อน”

เฉินวั่งซูมุมปากกระตุกเล็กๆ นี่มันหลินไต้อวี้ชัดๆ

“ลายกล้วยไม้นี้ของน้องหญิงสามปักได้ดี ทำข้ามองเพลินไปชั่วขณะ นี่เป็นลายที่เพิ่งวาดใหม่ เช่นนั้นข้าก็ขอทำหน้าหนาขอมันจากเจ้าแล้ว”

สาวน้อยที่ดูคล้ายหลินไต้อวี้ผู้นี้มีนามว่า ‘เฉินเถียน’ เป็นบุตรสาวคนเดียวของท่านอารองของเฉินวั่งซู

ศึกที่เมืองตงจิงในครั้งกระโน้นเฉินชิงเจวี๋ยผู้เป็นอารองของเฉินวั่งซูตายในสนามรบ จางซื่อผู้เป็นภรรยารักใคร่ผูกพันกับเขาอย่างล้ำลึกจึงตายตามเขาไป ทิ้งไว้เพียงบุตรสาวคนนี้ผู้เดียวซึ่งได้รับการเลี้ยงดูอยู่ภายในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่าเฉิน

เฉินเถียนอ่อนแอมาตั้งแต่อยู่ในครรภ์ ต้องดื่มยารักษาอาการมาโดยตลอด สองปีมานี้ถึงได้ดีขึ้นบ้าง

พอได้ยินวาจาของเฉินวั่งซู เฉินเถียนก็หัวเราะเบาๆ “นึกว่าเรื่องใหญ่โตอะไร อีกประเดี๋ยวจะไปนำมาให้ท่าน ถึงอย่างไรก็เป็นของที่ข้าวาดเอง มิได้มีราคาค่างวดอะไร เพียงแต่ท่านมิใช่ชอบดอกซิ่งแดงมากกว่าหรอกหรือ ช่วงนี้ดอกกำลังบานดี ข้ากำลังเตรียมจะวาดให้ท่านอยู่เลย”

เฉินวั่งซูได้ยินก็ดีใจ นางชอบดอกซิ่งแดงนี่เอง ช่างเป็นชะตาฟ้าลิขิตโดยแท้! “เช่นนั้นข้าจะตั้งตารออยู่ในเรือนทุกวัน”

เฉินเถียนได้ยินแล้วดวงตาก็กลอกกลิ้ง ก่อนจะเหลือกตาใส่เฉินวั่งซู “จะปล่อยให้ท่านได้กำไรไปเฉยๆ ได้อย่างไรกัน ท่านย่าบอกว่าวันใดอากาศดีจะให้ข้าออกไปเดินเหินให้มาก ข้าไม่คุ้นเคยกับในเมือง ในเมื่อท่านได้ลายปักจากข้าไป ก็ไปเลี้ยงน้ำชาข้าที่ร้านน้ำชาแล้วกัน”

นางพูดจบก็ก้มหน้าลงด้วยอารามขวยเขิน หูแดงไปทั้งแถบ

เฉินวั่งซูไม่เข้าใจ เป็นสตรีเหมือนกัน เฉินเถียนมองนางแล้วหน้าแดงหมายความว่าอย่างไร

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินเดินอยู่ข้างๆ หลังจากล้างมือแล้วก็มองเฉินเถียนด้วยสายตาอ่อนโยน ยิ้มตาหยีพลางกล่าว “ย่าเลือกคู่หมายไว้ให้เถียนเอ๋อร์อยู่สองสามคน อุปนิสัยชาติตระกูลล้วนไม่มีที่ติ”

เฉินเถียนยิ่งใบหน้าแดงเถือกแทบจะหยดออกมาเป็นเลือด พูดกระเง้ากระงอดว่า “ท่านย่า!”

เพราะเรื่องการดูตัวนี่เอง เฉินวั่งซูคุ้นเคยเรื่องเช่นนี้มาจากในละครดี นางหวิดจะหลุดหัวเราะชอบใจออกมา

ดูตัวนี่เอง! คิดไม่ถึงแม้แต่น้อย

“ท่านย่าวางใจได้เจ้าค่ะ รับรองว่าจะไม่มีใครรู้ว่าพวกเราไปแน่นอน”

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินพยักหน้าพึงพอใจ คีบเกี๊ยวไข่ตัวหนึ่งใส่จานของเฉินวั่งซู “กินเกี๊ยวสิ”

ขณะกลับถึงหอเล็กฟ้าได้มืดสนิทแล้ว บนฟ้ามีดวงดาวเดียรดาษ แค่เห็นก็รู้ว่าวันพรุ่งจะต้องอากาศดี

เฉินวั่งซูเท้าแก้มพิงหน้าต่าง ฟังเสียงเพลงที่ดังแว่วมาจากริมทะเลสาบซีหู แม้พื้นที่ทางเหนือจะถูกศัตรูยึดไป แต่ทั้งแคว้นต้าเฉินยังคงมัวเมาอยู่กับความหรูหราฟุ่มเฟือย ร้องรำทำเพลงกันทุกค่ำคืน ใครไม่รู้ยังจะหลงนึกว่าบัดนี้เป็นยุครุ่งเรือง บ้านเมืองสงบสุข

“ฮ่าๆ”

อยู่ๆ ก็พลันมีเสียงหัวเราะพร้อมด้วยเงาร่างไหววูบเคลื่อนผ่าน จนเฉินวั่งซูต้องขยี้ตาดูให้ชัดพลางเอ่ยถามมู่จิ่น “มู่จิ่น เมื่อครู่เจ้าไม่เห็นเงาใครแวบผ่านไปหรือ”

มู่จิ่นเป็นวรยุทธ์หมัดมวยอยู่บ้าง สายตาจึงดีกว่าเฉินวั่งซูมาก “นั่นสิเจ้าคะ คุณหนู ดูเหมือนมีใครกำลังฝึกวิชาตัวเบาอยู่ กระโดดไปมา ดูท่าจะกระหยิ่มได้ใจมากจนหวิดจะตกลงมาด้วย ตอนที่บ่าวเพิ่งสำเร็จวรยุทธ์แล้วขึ้นไปบนหลังคาก็เป็นเช่นนี้ ท่านยังล้อข้าด้วยว่าเหมือนลิงป่าบนภูเขา ท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ”