ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 9-10

นางได้เสียสละใหญ่หลวงเพื่อเหยียนเจวี๋ย รอได้ถอนหมั้น นางก็นึกภาพได้เลยว่าแสงเลเซอร์ทะลุทะลวงในดวงตาของคนกลุ่มนี้จะต้องเล็งมาที่นางเป็นคนถัดไป ช่างชวนให้คนขนหัวลุกเสียนี่กระไร

นับจากที่นั่งตำแหน่งหลักไล่ลงมา ผู้ที่นั่งอยู่ตรงกลางคือฮูหยินผู้เฒ่าเฉินที่ท่าทางดูเคร่งครัดยิ่งกว่าเมื่อวาน แต่กลับกำลังมองเฉินเถียนอย่างเปี่ยมด้วยความรักใคร่เมตตา

หลี่ซื่อมารดาของเฉินวั่งซูนั่งยิ้มกริ่มอยู่ทางซ้ายมือของนาง สตรีที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหลี่ซื่อสวมเสื้อตัวแคบแขนเล็ก บนหน้าผากมีหยาดเหงื่อ มองปราดเดียวก็เห็นเฉินวั่งซูที่คิดจะหลบหาความสงบ

“เอาล่ะๆ เห็นเถียนเอ๋อร์เขินอายแล้ว วั่งซูเจ้ามาเล่าทีว่าบุรุษแซ่โต้วผู้นั้นเป็นอย่างไรกันแน่ หากใช้ไม่ได้ก็ให้เถียนเอ๋อร์ไปพบหลานชายของข้า แม้จะเป็นทหาร แต่ก็เคยร่ำเรียนตำรามาบ้าง”

สตรีนางนี้คืออาสะใภ้สามของเฉินวั่งซู แซ่เฉียน นามฝูหรง

จะว่าไปฮูหยินผู้เฒ่าเฉินให้กำเนิดบุตรชายสี่คน แต่ละคนล้วนมีวิชาความรู้ดี แต่หากกล่าวถึงผู้มีความรู้ทั้งบุ๋นบู๊ก็มีเพียงเฉินชิงซินบุตรชายคนที่สามเพียงผู้เดียว ขณะเมืองหลวงประสบภัยในคราโน้นเฉินชิงซินอยู่ระหว่างทำภารกิจที่อื่นและได้ขาดการติดต่อไปนับแต่นั้น พริบตาเดียวก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว

เฉียนฝูหรงอยู่กับบุตรชายผู้เดียวนามเฉินฉางอวิ๋น มิได้แต่งงานใหม่ สำหรับในบรรดาสะใภ้ของสกุลเฉินมีนางผู้เดียวที่มาจากตระกูลแม่ทัพ

เฉินวั่งซูกระแอมกระไอให้คอโล่ง “อาสะใภ้สามตีคลี^* คราวหน้าต้องอย่าลืมเรียกข้าด้วยนะเจ้าคะ มิเช่นนั้นข้าจะจำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้นเช่นกัน”

เฉียนฝูหรงหัวเราะร่วน “ข้าน่ะอยากจะเรียกเจ้าด้วย แต่เกรงว่าแม่ของเจ้าคงได้ทุบข้าตาย”

คนในห้องต่างหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

“โต้วจิ้นซื่อผู้นั้นหน้าตาเข้าที พอเห็นอาเถียนก็หูแดง ขณะพวกข้าจากมา เขายังแสร้งทำเป็นชมงานกวี ข้าเห็นมือเขาสั่นเสียจนร่อนแป้งผัดหน้าให้อาเถียนได้แล้ว…”

คราวนี้ไม่เพียงเฉียนฝูหรง แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินก็ยังหัวเราะขึ้นมา “นางเด็กผู้นี้…นางเด็กผู้นี้นี่นะ…เถียนเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ทุบนางเลย มีย่าปกป้องเจ้าอยู่”

เฉินวั่งซูรีบแสร้งทำเป็นกลัว จับตัวสตรีที่นั่งอยู่ถัดจากหลี่ซื่อไว้ “พี่สะใภ้ช่วยข้าด้วย!”

พี่สะใภ้ผู้นี้ของนางมีนามว่าเหยาจือเหวิน เพิ่งจะแต่งเข้ามาในจวนได้ไม่นานนัก เห็นเฉินวั่งซูโผเข้าหาก็รีบโอบนางไว้ ก่อนจะหัวเราะจนหน้าแดง

หลี่ซื่อเห็นพวกนางหยอกล้อกันเสียสนุกสนานก็ตบหลังนางเบาๆ “พอแล้วๆ อยู่ข้างนอกก็ดูสุขุมดี ไฉนอยู่ในจวนกลับทำตัวเหมือนเด็กอมมือไปได้”

เฉินวั่งซูแลบลิ้น “มีท่านย่า ท่านแม่ อาสะใภ้สาม และก็พี่สะใภ้อยู่ ข้ามิใช่เป็นเด็กอมมือหรือไร”

หลี่ซื่อคิดว่าอีกไม่นานนางก็ต้องแต่งงานกับองค์ชายเจ็ดแล้ว เบ้าตาจึงแดงเรื่อ แต่ปากกลับกล่าวว่า “ไม่รู้จักอาย เทียบเชิญงานเลี้ยงวสันต์แม่ให้เจ้าไปแล้ว จดหมายจากทางสกุลโต้วก็ส่งมาแล้ว บอกว่าพอใจเถียนเอ๋อร์มาก สองวันนี้ข้าจะต้องจัดการเรื่องนี้ งานเลี้ยงวสันต์นั่นให้อาสะใภ้สามของเจ้าไปเป็นเพื่อนเจ้าแล้วกัน แม่สั่งให้คนตัดชุดใหม่ให้เจ้าและสั่งให้ไป๋ฉือนำกลับไปให้แล้ว”