ทดลองอ่าน ตัวร้ายต้องสวมบทบาทอยู่ทุกวัน เล่ม 1 บทที่ 9-10

บทที่ 10

“เร็วปานนี้เชียว? สกุลโต้วจะใจร้อนเกินไปหน่อยแล้ว อาเถียนของเราเพิ่งจะได้พบหน้าเขาหนเดียวเอง”

เฉินวั่งซูถอนหายใจเล็กน้อย เมื่อวานนางเพิ่งจะได้ยินชื่อโต้วอี้อวิ๋น แต่แค่กะพริบตาก็จะหมั้นหมายกันแล้ว

หลี่ซื่อมองเฉินวั่งซูอย่างตำหนิปราดหนึ่ง “เจ้าเด็กคนนี้ เจ้าคิดว่าเป็นการเล่นขายของ แค่ชี้เลือกเขามาส่งๆ หรือไร คุณชายโต้วผู้นี้ท่านย่าเจ้าดูมาเป็นปีแล้ว ไม่ว่าอุปนิสัยหรือชาติตระกูลล้วนผ่านการเลือกเฟ้นมาอย่างดี”

“วันนี้ให้เถียนเอ๋อร์ออกจากจวนไป ก็เพื่อจะดูว่าเด็กสองคนถูกตาต้องใจกันหรือไม่”

เฉินวั่งซูแลบลิ้น ผู้ที่ดูคนแค่หน้าตามีแค่นางคนเดียวจริงๆ

หลี่ซื่อพูดพลางมองเฉินวั่งซูแล้วก็อดจะเศร้าใจขึ้นมาอีกไม่ได้

ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินรักและเอ็นดูเฉินเถียนมากจริงๆ

แม้บิดามารดาของเฉินเถียนจะสิ้นใจไปแล้วทั้งคู่ แต่น้าชายของนางก็เป็นขุนนางในเมืองหลินอัน มิได้นับว่าไร้ที่พึ่งพิง ปีก่อนน้าชายสกุลจางเคยมาสู่ขอเฉินเถียนให้บุตรชายคนเดียวของเขา การเกี่ยวดองเป็นญาติอีกชั้นนี้เดิมทีก็เป็นเรื่องดี ทว่าฮูหยินผู้เฒ่าเฉินกลับปฏิเสธไป

บอกว่าภรรยาของน้าชายหรือน้าสะใภ้สกุลจางผู้นั้นเป็นคนร้ายกาจ เฉินเถียนร่างกายอ่อนแอ สกุลจางมีผู้สืบทอดเพียงคนเดียวก็เลยอยากรีบมีทายาทสืบสกุลต่อโดยเร็ววัน ยามเป็นหลานสาวมีค่าให้รักใคร่เอ็นดู แต่ครั้นเป็นสะใภ้ก็เป็นคนละเรื่องกันแล้ว

แม้จะหันมาเลือกสกุลโต้ว สกุลจางก็ยังคงเป็นที่พึ่งได้ คนสกุลเดิมร้ายกาจย่อมจะมิใช่ข้อเสีย แต่เป็นข้อดีแล้ว

นางเองก็ได้คิดคำนวณให้เฉินวั่งซูอย่างรอบคอบแล้วเช่นกัน ทว่าฮ่องเต้ที่น่าแทงเป็นพันแผลกลับ…

เฉินวั่งซูถูกสายตาแฝงแววคับแค้นใจของอีกฝ่ายมองจนขนลุกซู่ นางรู้สึกได้เลยทีเดียวว่าถ้าหลี่ซื่อฝึกวิชามีดบินของเสี่ยวหลี่ ที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษสกุลหลี่ ป่านนี้นางอาจจะลงมือเชือดฮ่องเต้ไปแล้ว!

“ท่านแม่ เช่นนั้นลูกขอตัวไปลองชุดก่อนนะเจ้าคะ หากไม่พอดีตัว แก้ไขเร็วหน่อยก็ยังพอทัน” นางพูดพลางรีบพามู่จิ่นถอยออกไป ครั้นแล้วก็พรูลมหายใจออกมายาวๆ

ในจวนพากันยุ่งวุ่นวายเพราะเรื่องของเฉินเถียน

เฉินวั่งซูหมกตัวอยู่ในหอเล็กของตนเอง รื้อค้นความทรงจำก่อนหน้านี้ของเฉินวั่งซูซ้ำไปซ้ำมา ทำความเข้าใจอย่างถ่องแท้รอบหนึ่ง จากนั้นพอว่างก็ไปที่งานเลี้ยงวสันต์

“มารดาเจ้าชอบสีสันเรียบๆ สะอาดตาเองก็ช่างเถอะ ไฉนจึงยัดเยียดเสื้อผ้าสีบัวขาบนี้มาให้เจ้าด้วย หากรู้ก่อน ข้าจะหยิบผ้าแพรสีชมพูดอกไห่ถัง ที่ข้าเพิ่งได้มาใหม่ผืนนั้นมาตัดชุดให้เจ้าแล้ว คนบนโลกล้วนสอพลอผู้สูงกว่า เหยียบย่ำผู้ต่ำกว่า ถ้าท่านปู่ของเจ้ายังอยู่พวกเราย่อมมีฐานะสูงส่งบริสุทธิ์ บัดนี้ถึงจะไม่มีท่านปู่ของเจ้าแล้วก็ห้ามปล่อยให้ผู้อื่นมาหาว่าเจ้าซอมซ่อได้”

อาสะใภ้สามเฉียนฝูหรงมีรูปโฉมงามพริ้งเพริศ แตกต่างจากชาวต้าเฉินส่วนใหญ่ที่ชมชอบความหรูหราอันเรียบสะอาดตาไม่ฉูดฉาด นางมักจะแต่งกายด้วยสีสันสวยสดงดงามเป็นนิจ สามีของนางหายตัวไปในสมัยบ้านเมืองมีสงคราม เป็นไปได้สูงว่าชีวิตจะหาไม่ไปแล้ว

นางเป็นม่าย ถูกคนหยามหยันไม่น้อย แต่ไม่ว่าฝีปากนั้นจะคมเพียงไร ตาของเฉียนฝูหรงก็ไม่เคยกะพริบแม้แต่ครั้งเดียว ยังคงปฏิบัติตัวเป็นปกติของตนเองเช่นเดิม

ก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินได้เตือนนางทั้งในที่ลับทั้งในที่แจ้งหลายคำ แต่หลายปีมานี้นางก็ไม่เคยแต่งงานใหม่และไม่เคยไปพัวพันกับบุรุษอื่นแม้แต่น้อยนิด นานวันเข้าจึงปล่อยไปตามใจนาง

เฉินวั่งซูหยิบปิ่นระย้าทองอันหนึ่งในกล่องเครื่องประดับมาปักบนศีรษะ ก่อนเช็ดคันฉ่องทองแดงอย่างเอาเป็นเอาตาย

เดิมทีนางอยากจะสำแดงทักษะชั้นยอดในการแปลงโฉมของราชินีจอเงิน กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกคันฉ่องผุๆ บานหนึ่งทำให้ล้มเหลว…

คันฉ่องเช่นนี้จะไปส่องเห็นอะไรได้ ซีซือ กับจงอู๋เยี่ยน มาส่องด้วยกันยังแยกไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร!

“งานเลี้ยงวสันต์นี้จัดขึ้นเพื่อให้คุณชายเหยียนเลือกฮูหยิน หลานสาวของท่านมีโฉมงามออกปานนี้ หากไปแย่งความสนใจของผู้อื่น ทำให้สตรีนางอื่นอับอายจนกระโดดลงทะเลสาบขึ้นมาคงได้ถูกคนไล่ออกมาเป็นแน่แท้”

เฉียนฝูหรงได้ยินก็หัวเราะลั่น “เจ้านับว่าคิดตกได้เสียที พักก่อนเห็นเจ้าเอาแต่ถอนหายใจทุกวี่วัน ข้าล่ะอยากจะทุบเรียกสติเจ้านัก เจ้าทุกข์ใจจนตรอมตรม นอกจากคนในสกุลเฉินนี้ที่สงสารเจ้า ผู้อื่นมีแต่จะหัวเราะเยาะเจ้า อาสะใภ้สามเป็นคนไม่ละเอียดอ่อน พูดจาไม่เป็น เอาเป็นว่าหมายความทำนองนั้น ไปกันเถอะ ไหนๆ ก็ได้อานิสงส์ใบบุญขององค์ชายเจ็ดมาแล้ว พวกเราก็ไปเปิดหูเปิดตากันหน่อยว่าจวนฮู่กั๋วกงนี้เป็นภูเขาเงินภูเขาทองหรือเป็นถ้ำเสือรังหมาป่า^*** อะไรกันแน่”

เฉินวั่งซูพยักหน้า ในใจกลับนึกรำพึง

ดูจากไม่กี่วันที่อยู่ด้วยกันมานี้ แม้คนสกุลเฉินจะให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีหน้าตาและขนมธรรมเนียมประเพณี แต่ความรักใคร่เอ็นดูที่มีต่อเฉินวั่งซูก็เป็นของจริงแท้แน่นอน ทุกคนจึงต่างไม่พอใจกับเรื่องการแต่งงานนี้เช่นกัน เฉินวั่งซูอยากขอถอนหมั้น ฮูหยินผู้เฒ่าเฉินเองก็มิใช่คนหัวโบราณ

ทว่าในนิยายพอเกิดเรื่องในป่าท้อแล้วคนสกุลเฉินล่วงรู้ว่าองค์ชายเจ็ดฝากฝังสิ่งใดมิได้ ไฉนกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ หลิ่วอิงเข้าจวนนำไปแล้ว เฉินวั่งซูก็ยังคงต้องแต่งงานตามเข้าไปเช่นเดิม

แน่นอนว่าเป็นไปได้เช่นกันที่ในเรื่องจะมีเหตุการณ์ช่วงนี้ แต่ระบบขยะไม่ได้แสดงชีวิตอันน่าสงสารของตัวร้ายอันดับสองให้เห็นเท่านั้นเอง